VERDE- AUGA- PEDRA- PEREGRINAXE- PAIXÓN- MORRIÑA- LEMBRANZAS - FERMOSURA.
FOTOS AGOSTO 2010
6/9/10
5/9/10
POLBO POL
Inventiva non lles falta. ¿Canto hai que facer para vender ?
O dolce non é caro, pero o parecido ó polbo nada que ver coa realidade.
O Carballiño 24-8-2010
O dolce non é caro, pero o parecido ó polbo nada que ver coa realidade.
4/9/10
ROMA
Berce da civilización Occidental. Centro espiritual do catolicismo. Lenda: Rómulo e Remo. Arte e Arquitectura. Patrimonio da Humanidade.
Fotos 9-2009
LAGARTA
Alvidrón 22-8-2010
CABAZO
Feito de varas de xesta, utilízase para gardar o millo.
Foto feita en Albá 8-2010
25/7/10
DÍA DA NAZÓN E PATRIA GALEGA
Eu ben vin estar o moucho
Enriba daquel penedo.
¡ Non che teño medo moucho,
Moucho, non che teño medo ¡
Rosalía de Castro
Son galegista i estou orgulloso de selo, pero a pesares das miñas fondas convinccións políticas non me atrevería a discutilas sabendo que a discusión podía debilitar a solidaridade dos galegos antifeixistas. Todol-os galegos lle queremos á nosa Terra e todos arelamos liberala i engrandecela. Deixémonos, pois, de retesías. A Galiza mártir é arestora a obsesión de todol-os galegos libres, que andamos po-lo mundo, e ninguén pode desertar da obriga que pesa sobor de nós. Os que vivimos a salvo dos verdugos e gozamos de liberdade, non podemos desoir o mandato dos mortos, porque a súa voz resoa constantemente na nosa concencia, e temos que xuntarnos para comprir o noso deber como galegos. ¿ O sangue quente dos nosos mártires non correu xunto ? Pois entón deben correr xuntas as nosas espranzas, n-un soio rio de vontades.
Alfonso R. Castelao
Páxina 91 do libro SEMPRE EN GALIZA
P. D. GALIZA DESPERTA, ÉRGUETE, LOITA POLA TÚA IDENTIDADE, NON ENTENDO, AQUELES QUE DIN QUE TANTO CHE QUEREN, QUE POUCO OU NADA FAN POR TI.
Enriba daquel penedo.
¡ Non che teño medo moucho,
Moucho, non che teño medo ¡
Rosalía de Castro
Son galegista i estou orgulloso de selo, pero a pesares das miñas fondas convinccións políticas non me atrevería a discutilas sabendo que a discusión podía debilitar a solidaridade dos galegos antifeixistas. Todol-os galegos lle queremos á nosa Terra e todos arelamos liberala i engrandecela. Deixémonos, pois, de retesías. A Galiza mártir é arestora a obsesión de todol-os galegos libres, que andamos po-lo mundo, e ninguén pode desertar da obriga que pesa sobor de nós. Os que vivimos a salvo dos verdugos e gozamos de liberdade, non podemos desoir o mandato dos mortos, porque a súa voz resoa constantemente na nosa concencia, e temos que xuntarnos para comprir o noso deber como galegos. ¿ O sangue quente dos nosos mártires non correu xunto ? Pois entón deben correr xuntas as nosas espranzas, n-un soio rio de vontades.
Alfonso R. Castelao
Páxina 91 do libro SEMPRE EN GALIZA
P. D. GALIZA DESPERTA, ÉRGUETE, LOITA POLA TÚA IDENTIDADE, NON ENTENDO, AQUELES QUE DIN QUE TANTO CHE QUEREN, QUE POUCO OU NADA FAN POR TI.
23/7/10
GRECIA
BERCE DE CIVILIZACIÓNS. SABEDORÍA.
FOTOS ATENAS: ACRÓPOLE
E TEATRO DE HERODES.
FOTOS: ILLA SANTORINI
POBO DE OIA.7 - 2010
18/7/10
17/7/10
11/7/10
A XESTA
E agora véxote en rúas e prazas, na liña divisora das autoestradas en definitiva decorando o noso entorno e vendo pasar os deportivos propiedade daqueles que protexeches da choiva, quentáchelles as canelas e que agora, levan a cachola tan erguida que non se decatan que ti aínda estas a perseguilos perfumando co teu cheiro a súa viaxe.Ante tanta utilidade eu declárote un ben de interese nacional.
9/7/10
CARALLO CO TOXO
27/6/10
26/6/10
Carcassone - Francia
Fortaleza Medieval que rodea a parte antiga da cidade. Foi declarada "Patrimonio Mundial" pola Unesco no ano 1997.
Tamén foi declarado Patrimonio Mundial no 1996 o canal que a atravesa a cidade chamado "canal Du Midi.
Fotografías feitas o día 30-5-2010
Tamén foi declarado Patrimonio Mundial no 1996 o canal que a atravesa a cidade chamado "canal Du Midi.
Fotografías feitas o día 30-5-2010
25/6/10
Costumes e tradicións
DESFILE DE CABALOS E CARRUAXES.
O día de San Isidro, patrón dos labradores celébrase, en moitos pobos de Catalunya, un pasa rúas.
As carruaxes son moi variadas, sempre significando a utilidade que antigamente dábaselle a cada un deles.
A vestimenta das persoas nestes desfiles é moi tradicional: boinas escuras ou vermellas, panos arredor do pescozo, camisas brancas ou de cadros e chalecos negros.
Nestas fotografías recóllese unha mostra do acontecido na comarca do Baixo Llobregat o dia 16 -5-2010
Hórreo erguido
Erguido moi erguido e non para que destaque a túa fermosura.Supoño que foi para facilitar o paso dos carros e outros apeiros.Ou quizás para estar mais ventilado e así secar mellor o froito.Estou a pensar nos teus amos...Deus!cada vez que teñen que subir ou baixar! Lembraranse, mais de catro veces, do día en que decidiron poñerte en tal pedestal.
Iso sí, vixía que non te vexa o goberno pois mira a baixada dos xornais dos funcionarios e pensionistas.. Estamos en tempos que cho baixan todo, pero no teu caso, non serviría un real decreto, necesitaríase unha grúa de Fomento e tamén lle chegaron os recortes...polo tanto, segue tranquilo, nada que temer por uns anos.
21/5/10
PERICO E O SEU AMIGO DARWIN
A mediados do mes de Agosto, apareceu pola aldea un can chamado Darwin, corredor e ruador incansábel, que viña reprimido da gran cidade, encontrou neste lugar a liberdade que lle faltaba. Ladraba e ladraba para demostrar o contento que o facía estar entre árbores e a herba que lle servía para emborrallarse.
A natureza e o destino, mesturado cos rebuznes de Perico e os ladridos de Darwin fixeron que tanto un como outro se sentiran necesitados dun encontro. E isto foi o que aconteceu, Darwin saltou o balo de pedra que o separaba de Perico, e comezou a ladrar dando voltas o seu arredor, o burro, que tiña un perna atada cunha corda a un espeto, rompeu a corda da forza que fixo co susto dos ladridos do can. Comezaron a correr e a dar voltas o derredor da leira,ata que o cansazo fíxoos parar e o mesmo tempo reflexionar... O burro Perico no seu idioma díxolle o can : ¿ porque non somos amigos? E Darwin movendo o rabo dixo: “ e que eu so quero xogar contigo”, Perico baixou o fociño e o can comezou a ulilo e dando saltos de contentos empezaron a rirse un do outro,ja…ja…ja..
Perico, coa boca aberta, ensinando a súa dentadura, emborrallábase no chan, Darwin daba saltos por riba de Perico e facíalle cóchegas nas orellas. Deste xeito estiveron toda a tarde ata ben entrada a noite, e decidiron ir cada un para súa casa.Perico non durmiu en toda a noite pensando no seu novo amigo e movido pola curiosidade de que fará un can nunha gran cidade. Pola maña cedo o burro Perico decidiu ir ver o seu novo amigo Darwin para que lle contara cousas da súa cidade, que fai, como vive…Asomou a cachola por encima do valo e comezou a rebuznar, pero o seu amigo Darwin estaba preso cunha cadea para que non escapara, decisión que tomou o seu dono, polo acontecido o día anterior. O can o ver o burro comezou a ladrar e pedirlle o seu dono que o deixara ir co seu amigo. Finalmente decidiron poñelo en liberdade e Darwin botou a correr ó seu encontro. Moi ledos déronse uns bicos.
Perico pídelle que lle conte cousas da súa cidade, e empezou a explicar que el pasaba a vida na casa vixiando a mesma, “sácanme a paseo tres veces o día e vou atado cunha corda” explicaba Darwin. “Unha vez deixáronme solto e de tanta alegría corrín tanto que rompín unha perna”, engadiu. ”dáste conta que bou coxo?” contaba Darwin. “A vida na cidade non e como vos pensades,sempre de presa entre coches e ruídos,eu alí so podo verme cos meus amigos cando me sacan a pasear; En fin non me fagas falar mais, porque non imos xogar coma onte que estivo moi divertido?”. Perico que o escoitara con moita atención,baixou as orellas e dixo “sabes que che digo, amigo, xa non quero ir para cidade, eu aquí ando solto e non teño nin coches nin ruídos, como o que quero e onde quero, iso si faríame falla un amigo como ti” .
O día seguinte mais do mesmo: a correr, a emborrallarse, a xogar o escóndete...cando se cansaban deitábanse un o carón do outro a durmir a sesta. Así foron pasando as vacacións de Darwin o carón do seu amigo.
Chegou o día de voltar a súa cidade, como tódalas despedidas esta non podía ser diferente, Perico sentado no chan coas orellas gachas, o seu carón Darwin co ravo entre pernas deixando caer algunha que outra bágoa. Comprometéronse a seguir sendo amigos e a contarse por carta todo o que lles aconteza os dous e prométense ver o vindeiro ano. Darwin di que aproxima vez traeralle moitos regalos e Perico comenta que encargara un carro o carpinteiro para paséalo e lévalo a coñecer mais sitios, déronse uns bicos e entre choros descorre a despedida. ¿volveran a verse estes dous amigos? Contereino o vindeiro ano.
Para miña neta, que cumpre un ano.
Avó : Alfonso
17/5/10
SEÑORÍA
Sinceramente después de lo ocurrido creo que el mundo de la justicia tendría que reflexionar y hacerse la pregunta,¿ la justicia es justa ? en mi opinión creo que no. ¿Cuantas personas se estarán alegrando de lo sucedido? Me viene a la memoria los Gal, la operación Nécora, la lucha contra ETA y su entorno, el caso Gürtel, los crímenes cometidos por las dictaduras dentro y fuera de nuestra frontera y tantas otras causas que creo no es necesario comentar por ser de todos conocidas.
Señoría: Le deseo suerte en su caminar, le sugiero que no cambie, la razón y el reconocimiento a su trabajo por millones de ciudadanos de todo el mundo, debe de mantenerle firme en su forma de pensar y de administrar la justicia, como ha venido haciendo hasta ahora.
Hasta pronto Señoría.
Señoría: Le deseo suerte en su caminar, le sugiero que no cambie, la razón y el reconocimiento a su trabajo por millones de ciudadanos de todo el mundo, debe de mantenerle firme en su forma de pensar y de administrar la justicia, como ha venido haciendo hasta ahora.
Hasta pronto Señoría.
15/5/10
TESOIRAZO
Chegou Zapatero coa tesoira e sen consultar con ninguén fainos o traxe á medida; No meu caso o traxe a medida fixéronmo cando casei e por certo iba ben cosido pois no medio da ceremonia caéronme dous botóns da petrina.E falando de traxes e dos nosos gobernantes... da gusto mirar o ben vestidos que van, din que alguns regálanllelos traxes, regalados ou non, van feitos uns perchas nunca mellor dito o de perchas, pois seguro que nin as cremalleiras se lles baixan. Xa sabemos, todo ben cosido e ben atado, feito polos mellores costureiros, non como os xornais dos funcionarios e pensionistas,que atópanse baixados e descosidos e como non, conxelados. Que ninguén pense mal, que todo isto da conxelación, débese ao inverno deste ano, seica foi moi frío, segue a ser frio e non sei, pero vainos costar entrar en calor.
Pero xa ven o que son as cousas, agora a oposición vólcase cos menos favorecidos e convírtense nos defensores dos dereitos sociais, canta hipocresía, e nós satisfeitos de tanta bondade por uns e por outros.
Non sei que futuro nos deparará pero con istes gobernantes penso que será mais negro que a ciza que está a escupir o volcán Islandés EYJAFJALLA. O outro día escoitaba falar entre dúas persoas, unha dicíalle a outra: "Que fixemos para ter istes administradores! " e a outra contestoulle: "elexímolos nós", e dixo a primeira: "tes razón e a quén botamos se non hai nada mellor".
Estou a recordar aquela frase do xeneral Moscardo,que dicíalle ao seu fillo que encomendara a súa ialma a Deus e morrera como un patriota; eu bou encomendar a miña, teño dúbidas a quen o que si sei e que non quero morrer como fillo do xeneral e menos de fame como o parecer pretenden alguns.
Pero xa ven o que son as cousas, agora a oposición vólcase cos menos favorecidos e convírtense nos defensores dos dereitos sociais, canta hipocresía, e nós satisfeitos de tanta bondade por uns e por outros.
Non sei que futuro nos deparará pero con istes gobernantes penso que será mais negro que a ciza que está a escupir o volcán Islandés EYJAFJALLA. O outro día escoitaba falar entre dúas persoas, unha dicíalle a outra: "Que fixemos para ter istes administradores! " e a outra contestoulle: "elexímolos nós", e dixo a primeira: "tes razón e a quén botamos se non hai nada mellor".
Estou a recordar aquela frase do xeneral Moscardo,que dicíalle ao seu fillo que encomendara a súa ialma a Deus e morrera como un patriota; eu bou encomendar a miña, teño dúbidas a quen o que si sei e que non quero morrer como fillo do xeneral e menos de fame como o parecer pretenden alguns.
4/5/10
O CAMIÑO DO COUSO
Iste lugar utilizábase pra cruzar o río Ulla, por uns pasos de pedra, entre os concellos de ANTAS DE ULLA e PALAS DE REI. Un lugar con moita vexetación, tratábase dunha corredoira estreita que estaba mais baixa que os balos das chousas; Foi o lugar propicio pra todo tipo de lendas.
Sabel o zoqueiro que era un home que media case dous metros dicía que alcanzaba a ver ó seu carón, polas chousas, como brincaban catro lobos xuntos, e de cando en vez acercábaselle algún a lamerlle a pucha. De seguido contaba que lle aparecía un home vestido cunha xilaba branca que berrando en árabe, espantáballe os lobos cunha vara e alexábaos.
Cando Sabel chegaba a casa, escoitábaos ouvear enriba da pena grande, e pensaba: “os lobos e os mouros viñeron para quedarse e de feito nunca se foron”.
Facundo da Casanova lembraba que cando cruzaba o río, o día de San Roman de Coence, aparecíanlle, nesta mesma corredoira, catro cabaleiros moi ben vestidos que montando nuns cabalos pintados de negro non o deixaban avanzar e que para espantalos tiña que acender un fachuco de pallas e os cabaleiros ó ver o lume, botaban a galopar, non sen antes darlle cunhas corriscadas nas costas, con moito dor pero sen deixarlle marca.
Facundo sempre dicía que por iste camiño só se tiña que pasar se non había outro.
Antón de San Lourenzo tamén comentaba que varias noites, cando fora á pesca das troitas, cun trasmallo, o carón dos pasos de pedra que cruzan o río, sempre se topaba cunha dona vestida de negro cun pano na cabeza e un rabaño de ovellas vermellas que botándoas ó río non o deixaban pescar. Tiña que fuxir de presa, sen troitas que levar para os festeiros no día de San Lourenzo, pois unha das ovellas seica berraba: “bou-te comer carallo” e el sempre dicía que nesa ovella estaba encarnado o tolo de Villareda polo semellante da fala.
Sabel o zoqueiro que era un home que media case dous metros dicía que alcanzaba a ver ó seu carón, polas chousas, como brincaban catro lobos xuntos, e de cando en vez acercábaselle algún a lamerlle a pucha. De seguido contaba que lle aparecía un home vestido cunha xilaba branca que berrando en árabe, espantáballe os lobos cunha vara e alexábaos.
Cando Sabel chegaba a casa, escoitábaos ouvear enriba da pena grande, e pensaba: “os lobos e os mouros viñeron para quedarse e de feito nunca se foron”.
Facundo da Casanova lembraba que cando cruzaba o río, o día de San Roman de Coence, aparecíanlle, nesta mesma corredoira, catro cabaleiros moi ben vestidos que montando nuns cabalos pintados de negro non o deixaban avanzar e que para espantalos tiña que acender un fachuco de pallas e os cabaleiros ó ver o lume, botaban a galopar, non sen antes darlle cunhas corriscadas nas costas, con moito dor pero sen deixarlle marca.
Facundo sempre dicía que por iste camiño só se tiña que pasar se non había outro.
Antón de San Lourenzo tamén comentaba que varias noites, cando fora á pesca das troitas, cun trasmallo, o carón dos pasos de pedra que cruzan o río, sempre se topaba cunha dona vestida de negro cun pano na cabeza e un rabaño de ovellas vermellas que botándoas ó río non o deixaban pescar. Tiña que fuxir de presa, sen troitas que levar para os festeiros no día de San Lourenzo, pois unha das ovellas seica berraba: “bou-te comer carallo” e el sempre dicía que nesa ovella estaba encarnado o tolo de Villareda polo semellante da fala.
27/4/10
MONTE LARGO: Fonte das cartas
Se a fonte das cartas falara, cantas cousas saberíamos! Chismes, amoríos, rexoubas...Todo iso pra pasar a mañá ou a tarde mentres gardábanse as vacas ou as ovellas, rozábanse os toxos...fixeras o que fixeras sempre foi punto de encontro.
Fonte milagreira, moita auga no inverno e nin gota no verán, lugar de xuntanza de vellos e novos, de homes e donas ,de cativos
Quen das aldeas pretas non foi a beber e contar algún conto? Quen non pretendeu namorar algunha rapaza ou rapaz? Quen non insinuou saltar o valo da chousa de Lagüelas o Outeiro da Arca pra estar ó abrigo os días de frío? -en moitos casos era a escusa pra roubarlle un bico aquela rapariga máis alegre.
Hoxe a fonte segue no mesmo lugar, pero xa non ten xente o seu arredor, a maioría fóronse cos anos, moitos deles en sestelo están descansando eternamente, casualidades ou non o cemiterio está a mirar ó monte largo.
Xa non hai vacas que gardar nin ovellas pra pastorear nin contos que contar ... qué será do monte e da fonte! Teño a sensación que a vida en moitas das nosas aldeas está a piques de acabarse, espero que alguén se decate do erro e intente arranxalo, pois a liberdade e a tranquilidade so se atopan nestes recunchos: "aldeas" a onde non chegou ni chegara o botellón nin os ruídos e fumes das grandes cidades. Loitemos pra que as administracións nos doten dos servizos mínimos necesarios e teñamos nestes lugares o acougo e benestar que todos desexamos e que volten os contos e murmuracións á fonte das cartas.
Fonte milagreira, moita auga no inverno e nin gota no verán, lugar de xuntanza de vellos e novos, de homes e donas ,de cativos
Quen das aldeas pretas non foi a beber e contar algún conto? Quen non pretendeu namorar algunha rapaza ou rapaz? Quen non insinuou saltar o valo da chousa de Lagüelas o Outeiro da Arca pra estar ó abrigo os días de frío? -en moitos casos era a escusa pra roubarlle un bico aquela rapariga máis alegre.
Hoxe a fonte segue no mesmo lugar, pero xa non ten xente o seu arredor, a maioría fóronse cos anos, moitos deles en sestelo están descansando eternamente, casualidades ou non o cemiterio está a mirar ó monte largo.
Xa non hai vacas que gardar nin ovellas pra pastorear nin contos que contar ... qué será do monte e da fonte! Teño a sensación que a vida en moitas das nosas aldeas está a piques de acabarse, espero que alguén se decate do erro e intente arranxalo, pois a liberdade e a tranquilidade so se atopan nestes recunchos: "aldeas" a onde non chegou ni chegara o botellón nin os ruídos e fumes das grandes cidades. Loitemos pra que as administracións nos doten dos servizos mínimos necesarios e teñamos nestes lugares o acougo e benestar que todos desexamos e que volten os contos e murmuracións á fonte das cartas.
15/4/10
A LENDA DA CORUXA
Cando eu era un cativo, escoitábanse uns berros polas noites, berros tristes e temorosos que asustaban a calquera. Había unha lenda que dicía que os sons eran as discusións que tiñan as meigas e os espíritos cando xuntábanse á deliberar e marcar límites do dominio territorial de cada un, pra exercer mellor o seu cometido sen intromisión os uns no terreo dos outros.
Estes berros escoitábanse xa moi entrada a noite, polo monte do Conzado a Cualleira, pena de Valiños, rematando moitas veces no campanario da igrexa,como se este fora o derradeiro lugar de entendemento despois de horas.
Os mais vellos da parroquia dicían que cando os berros se silenciaban, era sinal de que remataron en acordo e os malos espíritos habían gañado. So quedaba pechar portas e ventás ata ó amañecer, para que estes malvados non pasaran pois o mais probable e que viñeran a levarse algún seareiro.
Os mais novos enfundados nunha caroza de xuncos para protexerse, achegábanse o carón da igrexa pra ausentalos. O que realmente conseguían era facer fora unha ave rapaz nocturna, científicamente chamada "ESTRIGIFORMES", que para moitos era o adianto da chamada do mais alá.
Estes berros escoitábanse xa moi entrada a noite, polo monte do Conzado a Cualleira, pena de Valiños, rematando moitas veces no campanario da igrexa,como se este fora o derradeiro lugar de entendemento despois de horas.
Os mais vellos da parroquia dicían que cando os berros se silenciaban, era sinal de que remataron en acordo e os malos espíritos habían gañado. So quedaba pechar portas e ventás ata ó amañecer, para que estes malvados non pasaran pois o mais probable e que viñeran a levarse algún seareiro.
Os mais novos enfundados nunha caroza de xuncos para protexerse, achegábanse o carón da igrexa pra ausentalos. O que realmente conseguían era facer fora unha ave rapaz nocturna, científicamente chamada "ESTRIGIFORMES", que para moitos era o adianto da chamada do mais alá.
6/4/10
PARIS 2ª parte
Son as 17:45horas, do día 25-09-2005. Atópome no aeroporto do Prat acompañado da miña esposa, a punto de embarcar no voo 746 da compañía AIRFRANCE con destino aeroporto de ORLY-PARIS. Duración da viaxe: unha hora e corenta minutos.
Embargado pola emoción comezo a lembrar a miña anterior viaxe, de todo isto fai 33 anos, coma xa expliquei en anterior ocasión, no post titulado “LEVALLOIS PERRET-PARIS”.
Collido da man da miña dona, as bágoas énchenme os ollos e o cor láteme a centovinte por hora.Intentaremos que estes días de lecer sexan o mais fermosos e proveitosos para os dous, nesa cidade, cuna do glamour e da paixón.
Chegamos a ORLY dentro do horario establecido, cóllemo-lo autobús RATP “Orly Bus”que nos leva ata place Denfert-Rochereau, e aquí a línea 10 de metro que nos deixa na rue EMILE ZOLA onde atópase o hotel. Na recepción, facémonos entender no noso humilde francés, e dicímoslle a recepcionista: “Boas tardes, somos españois e temos unha reserva de cinco días” , a moza moi alegre dirixíndose en castelán comenta que os seus pais son de SALAMANCA. Dáno-las chaves da habitación 126 e engade que está na segunda planta. Pídelle a madanme Faina, unha dona de cor, que traslade a maleta e o mesmo tempo nos acompañe. Eu dígolle que non fai falta, que xa nosoutros facíamosnos cargo do traslado da equipaxe; Pois a dicir verdade, véume o recordo a escravitude dos negros no século pasado, eu estaba a pensar o pouco ou nada que cambiaran as cousas. A miña dona non lle da importancia, pensa que Faina está a facer un traballo como calquera outro. Seguramente eu estea nun erro pois se lle deixara subir a maleta e lle dera unha propina estaríalle a facer un mellor favor.
Decidimos dar unha volta antes de que se faga de noite. Viaxar coa miña dona, que é moi organizada, e coma se foras o carón dun guía; Lévao todo apuntado ata tal punto que os lugares mais emblemáticos adícalle á visita un tempo determinado. Deste xeisto é imposible que che quede algo sen ver daquelo que ten interese. Eso si, sempre gardando o último día para visitar os grandes almacéns, neste caso as galerías Lafayette, e como non, sempre coa trotamundos na mán para que non quede recuncho sen ver,nin local de tapas sen visitar.
O día seguente comeza a nosa andaina: ducha, almorzo as sete e media e de seguido,a colle-lo metro.
Primeira visita MUSEO DO LOUVRE, claro que aquí, necesitasen catro días para percorrer con detenimento e observación tódalas obras que nel se espoñen pero a decir verdade, os nosos coñecementos en arte son tan limitados que cun día xa tivemos de sobra. Ademais o tempo apremia e a cidade espéranos para ofrecernos outros recunchos tamén de moito interese, e xa se sabe os días contados teñen isto.
Cansados de camiñar todo o día, decidimos colle-lo metro ata La Saint-Chapelle para ir a cear o restaurante Dishny, na rue Cail, no barrio comercial indocingalés (tal e coma indicou o meu compañeiro de traballo Xosé Luis que está casado cunha francesa). Comemos moi ben e barato, así que recuperadas as forzas e por iniciativa da miña muller imos dar unha volta polo barrio latino. Tomámo-lo o metro e a voltar por este lugar que aproveito para recomendar que a súa visita fágase pola noite, pois ten un encanto especial ( e moita marcha). Son as doce da noite e o cansancio comeza a facer mella en nós, para recobrar forzas nada mellor que uns dolces árabes que degustamos de regreso o hotel.
Son as oito da mañá e toca percorrer a ciudade. Comezamos polas igrexas, a primeira, a Catedral de NOTRE-DAME, despois a de SAINT-GERVAIS-SAINT-PROTAIS que atópase detrás do concello.
Levamos horas de pe, camiñando, e só cun café con leite e uns croissantes, temos un rebulir no estómago que nos obriga a facer unha paradiña no restaurante AU JAMBON DE BAIONA. Co bandullo repleto decidimos rematar na igrexa de SAINT-LOUIS na illa do mesmo nome construida no ano 1644 cunha decoración interior moi fermosa. Calquera pode pensar que somos moi relixiosos e nada mais lexos da realidade... Váise achegando a noite e o cansancio adonase de nos, como último decidimos visitar o ARC DE TRIUNF imaxinamos que iluminado de noite terá o seu atractivo, e aquí neste lugar e nese momento embárgame a emoción pois lémbrome do mes de Agosto de fai trinta e cinco anos, as oito e media da mañá, canda pasaba eu por iste lugar conducindo un Renault 4 para recoller un compañeiro de traballo chamado Santamariña...Teño que recoñecer que tiña o permiso de conducir recén sacado e a atención tiña posta na circulación, o que non me permitiu observar iste monumento emblemático para os Parisinos e tamén para os que non o son, pídolles desculpas.
Hoxe madrugamos un pouco mais, son as sete da mañá e estamos almorzando. Dentro de media hora a miña dona quere saír, di que é a mellor maneira de aproveitar o día. Collemos a cámara fotográfica e votamos a andar. Toca visitar entre outros os INVALIDES, CAMPS-ELYSEOS e MONTMARTRE neste último lugar atópanse uns pintores que ofrecen os visitantes as súas obras de arte, entre eles atópase un home de avanzada idade chamado JOAN un catalán de Barcelona que fuxindo da guerra de España, fixo súa esta cidade encantadora e cosmopolita. Comezamos a falar con el en catalán e as bágoas resbálanselle dos seus ollos, colle o pincel na man dereita e intenta disimular informándonos dos trazados que él imprime a súa pintura, temblorosa a súa voz pídenos desculpas pola emoción que o embarga (cada vez que ten oportunidade de falar o seu idioma materno, lembrándose do seu pasado e da morriña que o atenaza). Para que despois digan que so os galegos temos morriña! Mercámoslle dúas pinturas nas que se topa reflexado o barrio de MONTMARTRE, despedímonos e desexámonos o mellor.
Regresamos o Hotel, pois deberíamos deixar as mercaderías e asearnos un pouco, xa que a media tarde espéranos a subida á torre EIFFEL e eu que lle teño reservada unha sorpresa a miña dona trato de convencela para que vaia ben arranxada. Ela bota unha carcaxada coma se algo sospeitara, di que para subir a torre debemos levar roupa cómoda. Penso que ten razón, o traxe non fai o monxe, tampouca dende as fermosas vistas da ciudade, dende o alto da torre.
Xa comeza a iluminar a ciudade e decidimos dar un paseo en barco polo rio SENA para mais tarde acabar ceando nun dos barcos atracados para tal fin, esta era a sorpresa!
E xa chegamos ao último día da viaxe, reservado para as compras e regalos,e uns paseos pola OPERA e todos os seus arredores.
Son as cinco da tarde e debemos prepararnos para marchar ao aeroporto de ORLY pois o noso voo ten saída as 20 horas e non hai tempo que perder.Un vez no aeroporto ofrecésenos a oportunidade por parte da compañía Iberia de viaxar nun voo que esta a punto de saír, aceptamos o ofrecemento pois supoñía chegar a Barcelona unha hora antes.
Subimos ó avión e comezan os problemas... a miña dona levaba na man, as pinturas que comprara en MONTMARTRE por certo moi ben empaquetadas, pero a azafata dille que non pode levalas con ela pois ese asento e saída de emerxencia. Así que comeza o tira e afrouxa entre ámbalas dúas, ata que ó final un matrimonio que viaxaba detrás noso prestouse a cambiarno-lo sitio. Así son os protocolos: saídas de emerxencia libres e o certo e que estas portas sirven de ben pouco ou nada, pero os protocolos teñen estas cousas, pois a seguridade e o que prima, emprendemos viaxe de regreso e aterramos no PRAT sen novidade, xa cansados do moito que paseamos e vimos e o mesmo tempo recordando o que nos quedou por ver. Se podo penso volver, cando non o sei...
Embargado pola emoción comezo a lembrar a miña anterior viaxe, de todo isto fai 33 anos, coma xa expliquei en anterior ocasión, no post titulado “LEVALLOIS PERRET-PARIS”.
Collido da man da miña dona, as bágoas énchenme os ollos e o cor láteme a centovinte por hora.Intentaremos que estes días de lecer sexan o mais fermosos e proveitosos para os dous, nesa cidade, cuna do glamour e da paixón.
Chegamos a ORLY dentro do horario establecido, cóllemo-lo autobús RATP “Orly Bus”que nos leva ata place Denfert-Rochereau, e aquí a línea 10 de metro que nos deixa na rue EMILE ZOLA onde atópase o hotel. Na recepción, facémonos entender no noso humilde francés, e dicímoslle a recepcionista: “Boas tardes, somos españois e temos unha reserva de cinco días” , a moza moi alegre dirixíndose en castelán comenta que os seus pais son de SALAMANCA. Dáno-las chaves da habitación 126 e engade que está na segunda planta. Pídelle a madanme Faina, unha dona de cor, que traslade a maleta e o mesmo tempo nos acompañe. Eu dígolle que non fai falta, que xa nosoutros facíamosnos cargo do traslado da equipaxe; Pois a dicir verdade, véume o recordo a escravitude dos negros no século pasado, eu estaba a pensar o pouco ou nada que cambiaran as cousas. A miña dona non lle da importancia, pensa que Faina está a facer un traballo como calquera outro. Seguramente eu estea nun erro pois se lle deixara subir a maleta e lle dera unha propina estaríalle a facer un mellor favor.Decidimos dar unha volta antes de que se faga de noite. Viaxar coa miña dona, que é moi organizada, e coma se foras o carón dun guía; Lévao todo apuntado ata tal punto que os lugares mais emblemáticos adícalle á visita un tempo determinado. Deste xeisto é imposible que che quede algo sen ver daquelo que ten interese. Eso si, sempre gardando o último día para visitar os grandes almacéns, neste caso as galerías Lafayette, e como non, sempre coa trotamundos na mán para que non quede recuncho sen ver,nin local de tapas sen visitar.
O día seguente comeza a nosa andaina: ducha, almorzo as sete e media e de seguido,a colle-lo metro.
Primeira visita MUSEO DO LOUVRE, claro que aquí, necesitasen catro días para percorrer con detenimento e observación tódalas obras que nel se espoñen pero a decir verdade, os nosos coñecementos en arte son tan limitados que cun día xa tivemos de sobra. Ademais o tempo apremia e a cidade espéranos para ofrecernos outros recunchos tamén de moito interese, e xa se sabe os días contados teñen isto.
Cansados de camiñar todo o día, decidimos colle-lo metro ata La Saint-Chapelle para ir a cear o restaurante Dishny, na rue Cail, no barrio comercial indocingalés (tal e coma indicou o meu compañeiro de traballo Xosé Luis que está casado cunha francesa). Comemos moi ben e barato, así que recuperadas as forzas e por iniciativa da miña muller imos dar unha volta polo barrio latino. Tomámo-lo o metro e a voltar por este lugar que aproveito para recomendar que a súa visita fágase pola noite, pois ten un encanto especial ( e moita marcha). Son as doce da noite e o cansancio comeza a facer mella en nós, para recobrar forzas nada mellor que uns dolces árabes que degustamos de regreso o hotel.
Son as oito da mañá e toca percorrer a ciudade. Comezamos polas igrexas, a primeira, a Catedral de NOTRE-DAME, despois a de SAINT-GERVAIS-SAINT-PROTAIS que atópase detrás do concello.
Levamos horas de pe, camiñando, e só cun café con leite e uns croissantes, temos un rebulir no estómago que nos obriga a facer unha paradiña no restaurante AU JAMBON DE BAIONA. Co bandullo repleto decidimos rematar na igrexa de SAINT-LOUIS na illa do mesmo nome construida no ano 1644 cunha decoración interior moi fermosa. Calquera pode pensar que somos moi relixiosos e nada mais lexos da realidade... Váise achegando a noite e o cansancio adonase de nos, como último decidimos visitar o ARC DE TRIUNF imaxinamos que iluminado de noite terá o seu atractivo, e aquí neste lugar e nese momento embárgame a emoción pois lémbrome do mes de Agosto de fai trinta e cinco anos, as oito e media da mañá, canda pasaba eu por iste lugar conducindo un Renault 4 para recoller un compañeiro de traballo chamado Santamariña...Teño que recoñecer que tiña o permiso de conducir recén sacado e a atención tiña posta na circulación, o que non me permitiu observar iste monumento emblemático para os Parisinos e tamén para os que non o son, pídolles desculpas.
Hoxe madrugamos un pouco mais, son as sete da mañá e estamos almorzando. Dentro de media hora a miña dona quere saír, di que é a mellor maneira de aproveitar o día. Collemos a cámara fotográfica e votamos a andar. Toca visitar entre outros os INVALIDES, CAMPS-ELYSEOS e MONTMARTRE neste último lugar atópanse uns pintores que ofrecen os visitantes as súas obras de arte, entre eles atópase un home de avanzada idade chamado JOAN un catalán de Barcelona que fuxindo da guerra de España, fixo súa esta cidade encantadora e cosmopolita. Comezamos a falar con el en catalán e as bágoas resbálanselle dos seus ollos, colle o pincel na man dereita e intenta disimular informándonos dos trazados que él imprime a súa pintura, temblorosa a súa voz pídenos desculpas pola emoción que o embarga (cada vez que ten oportunidade de falar o seu idioma materno, lembrándose do seu pasado e da morriña que o atenaza). Para que despois digan que so os galegos temos morriña! Mercámoslle dúas pinturas nas que se topa reflexado o barrio de MONTMARTRE, despedímonos e desexámonos o mellor.
Regresamos o Hotel, pois deberíamos deixar as mercaderías e asearnos un pouco, xa que a media tarde espéranos a subida á torre EIFFEL e eu que lle teño reservada unha sorpresa a miña dona trato de convencela para que vaia ben arranxada. Ela bota unha carcaxada coma se algo sospeitara, di que para subir a torre debemos levar roupa cómoda. Penso que ten razón, o traxe non fai o monxe, tampouca dende as fermosas vistas da ciudade, dende o alto da torre.
Xa comeza a iluminar a ciudade e decidimos dar un paseo en barco polo rio SENA para mais tarde acabar ceando nun dos barcos atracados para tal fin, esta era a sorpresa!
E xa chegamos ao último día da viaxe, reservado para as compras e regalos,e uns paseos pola OPERA e todos os seus arredores.
Son as cinco da tarde e debemos prepararnos para marchar ao aeroporto de ORLY pois o noso voo ten saída as 20 horas e non hai tempo que perder.Un vez no aeroporto ofrecésenos a oportunidade por parte da compañía Iberia de viaxar nun voo que esta a punto de saír, aceptamos o ofrecemento pois supoñía chegar a Barcelona unha hora antes.
Subimos ó avión e comezan os problemas... a miña dona levaba na man, as pinturas que comprara en MONTMARTRE por certo moi ben empaquetadas, pero a azafata dille que non pode levalas con ela pois ese asento e saída de emerxencia. Así que comeza o tira e afrouxa entre ámbalas dúas, ata que ó final un matrimonio que viaxaba detrás noso prestouse a cambiarno-lo sitio. Así son os protocolos: saídas de emerxencia libres e o certo e que estas portas sirven de ben pouco ou nada, pero os protocolos teñen estas cousas, pois a seguridade e o que prima, emprendemos viaxe de regreso e aterramos no PRAT sen novidade, xa cansados do moito que paseamos e vimos e o mesmo tempo recordando o que nos quedou por ver. Se podo penso volver, cando non o sei...
18/3/10
MOITA FERMOSURA
Espero que os depredadores do arte non acaben contigo, como aconteceu noutros casos sustituídas por outras de deseño actual, sen ningún atractivo.
10/3/10
COMPLEXO DA PENEDA – MONTERROSO
- Punto de partida: LAR DOS AVÓS.
- Sistema recomendado: en bicicleta ou en coche.
- Tempo estimado: en bicicleta,( ida e volta ) 1 hora e 10 minutos.
- Distancia aproximada (ida e Volta ) 14km.800metros.
- Cobertura telefónica boa.
Partimos de Alvidrón “LAR DOS AVÓS” en dirección Antas de Ulla. Cando levemos percorrido 1 km xiraremos a esquerda para coller o camiño que lévanos ata Vilapoupre; Unha vez adentrados na aldea ( km 1,9 ) atopámonos un cruce de camiños, seguiremos recto e a uns cincuenta metros atoparemos a igrexa. Sen deixar este camiño ( km 4 ) atoparemos a aldea de Dorra, (km 4,5 ) de seguido aparece un stop da estrada nacional 540, cruzamo-la e a 150m atópanse unhas cantas casas. Colleremos o camiño da esquerda, sen deixalo ata chegar a aldea da Boi (km 6 do noso percorrido). Xusto a esquerda atópase o Pazo do mesmo nome; Nese punto xiraremos a esquerda, ó cabo duns cincuenta metros xirar á dereita. Continuaremos iste camiño e a 7,4km chegamos o Complexo da Peneda.
Voltearemos polo mesmo itinerario ó lugar de orixe: LAR DOS AVÓS.
4/3/10
Xurxo en París
Rúe Jules Guesde nº158-Levallois-Perret.
No ano 1972, despois de cumprido o servizo militar e sen ningunha perspectiva de traballo na nosa terra, Xurxo decide preguntarlle a uns curmáns, que xa levaban tempo na emigración en París, se había traballo para el. Dinlle que traballo sobra, que non o pense e que vaia con eles.
Xurxo fálao con Andrés, o marido dunha curmán que tiña unha xestoría en Lalín, para que lle diga o que precisa para sacar o pasaporte. Preséntalle tódolos papeis que lle pediu e o cabo de un mes, xa ten a documentación que precisa para ir como turista.
O día cinco de febreiro, as sete da tarde, ven a recollelo un taxi que xa tiña avisado con anterioridade. Debo dicir que, coma de todo isto os seus pais non sabían nada, pra non levantar sospeitas, apalabrou un lugar co taxista Ramón do Ferreiro, a onde el sairía coa maleta para non ser visto.
Coa puntualidade que o caracterizaba, o taxista chega o lugar acordado, xusto onde se atopa agora o cruceiro, pois daquela a ubicación era outra, chamabámoslle o fondo da aldea.
Como xa habían falado con anterioridade, o taxista non lle preguntou o destino, emprendeu camiño para Lalín, pois na casa da súa curmán Xulia, esperábao ela e o seu home para darlle cama e cea, xa que o día seguinte pola mañá cedo ,tomaría un autobús de linea que facía o percorrido entre Santiago de Compostela e Paris.
Son as sete da mañá e coa súa maleta chea de lembranzas, sen pechar ollo pola noite, sube ó autobús, pensando como acollerían a noticia os seus pais. Debo dicir que el deixara un veciño sabedor de todo e debería comunicárllelo, Qué tarefa lle encomendou a Segundo de Ferro! Non quero nin imaxinarme o dor dos seus pais, acababa de deixalos o único fillo que tiñan.
Chegou a Ourense alá polas oito da mañá e o condutor fíxolles saber que non sairían ata as doce do mediodía, o parecer tiñan que facerlle uns arranxos o coche. Así que aproveitou para dar unha volta pola cidade, que el xa coñecía de cando acompañaba o seu pai ó Ribeiro. Casualidades da vida; atopouse cun compañeiro do servizo militar, chamado Xaquín, convenceuno para que o acompañase a mercar un coche, un seat 600 de segunda man e que pagaría ó contado (25.000 pesetas). Xurxo sorprendeuse pois el so levaba no peto 100 francos, que lle deixara o seu curmán Tomás, por se necesitaba coller un taxi á chegada. Evidentemente non eran seus e tiña que devolvelos, pero a vida e así de inxusta, uns tanto e outros tan pouco.
Eran preto das once e deciden achegarse ó lugar de saída non fora que perdera o autobús e con el, as súas esperanzas de riqueza. Dánse unha aperta e deséxanse o mellor; Xurxo promételle a Xaquín que se as cousas lle van ben visitarao polo pobo de Cee e de retranca dille que levará un coche mellor que o seu, pois os seus curmáns teñen un da marca Citroen rechamante.
Eran as doce cando Xurxo puxo rumbo a PARÍS. Quedaban 2000 quilómetros por percorrer e chegar a un mundo que non viu.
Circularon toda a tarde, durante a noite e o día seguinte chegaron alá polas oito da tarde. Xurxo pensou: Que cidade Deus meu, nada que ver coas que eu coñezo: A Cruña, Lugo, Ourense e Pontevedra, París tiña o dobre das catro xuntas!
Os seus curmáns quedaran de ir a recollelo pero como dixéronlles que viñan con retraso, decidiron que pasarían mais tarde. De todos xeitos, eles xa advertiran a Xurxo que se non se topaban alí, collera un taxi e fora para o Hotel . E así o fixo. Deulle un papel coa dirección o taxista e sen entenderse na fala, so por sinais e despois de case unha hora de camiño, chegaron ó lugar indicado. Pagoulle vintedous francos e coa súa maleta á costa, ficouse dentro do Hotel. Nos baixos do mesmo, atopábase unha pequena cafetería e o dono da mesma , colleu a maleta e deixouna detrás do mostrador, sen el pedirllo, sírvelle unha cervexa. Xurxo deulles as grazas en francés e invitouno a fumar un ducados que aceptou gustosamente el e dous homes mais que se atopaban apoiados na barra. Estes preguntáronlle, en portugués, se era o parente dos GUERRAS, Xurxo dixo que sí, engadiron que estaban a piques de chegar. Con estes xa se entendían, compartían lingua e comezan a conversar falando de Galiza e de Portugal, o pouco que os separa e o moito que os une. Non pasou nin media hora que xa entraron pola porta os curmáns de Xurxo, déronse uns bicos e coa mesma, dirixíronse as habitacións. Por certo todo moi preparado para recibir a emigración, posto que as habitacións contaban cuns recunchos con gas cidade onde se podía cociñar, así como un pequeno vertedeiro para lava-la louza.
A partir de aquí, comezaron os quebracabezas para facerse cos papeis que lle permitiron a Xurxo estar en situación legal e o mesmo tempo poder traballar. Transcorreron os meses e estivo traballando sen a documentación nin seguridade social, ata que un bo día dixéronlle que xa todo estaba listo, que so falta un requisito e debe regresar a Irún á oficina de emigración Española.
Acompañado polo seu curmán Manolo, trasladáronse en tren a Irún.Alí entregáronlle uns papeis e unha bolsa de subsistencia que contiña unha barra de pan, dúas latas de sardiñas, un paquete de galletas e uns chocolatiños. Non era moito para un bandullo con fame, pero no caso de Xurxo sobráballe todo, pois o bandullo tíñao cheo, non foi a fame o que o levou á emigrar.
De volta a Levallois Perret, o ladiño de París, Xurxo presentouse, o día seguinte, na Policía pariseña. O final todo arranxado: CARTA DE IDENTITE-CARTA DE TRABALL, en fin, un currante mais,”
pero legalizado.
Acompañado polo seu curmán Manolo, trasladáronse en tren a Irún.Alí entregáronlle uns papeis e unha bolsa de subsistencia que contiña unha barra de pan, dúas latas de sardiñas, un paquete de galletas e uns chocolatiños. Non era moito para un bandullo con fame, pero no caso de Xurxo sobráballe todo, pois o bandullo tíñao cheo, non foi a fame o que o levou á emigrar.
De volta a Levallois Perret, o ladiño de París, Xurxo presentouse, o día seguinte, na Policía pariseña. O final todo arranxado: CARTA DE IDENTITE-CARTA DE TRABALL, en fin, un currante mais,”
pero legalizado.
A dicir verdade, o feito destar lonxe da terra e dos seus, facía que a morriña se apropiara del. Se a todo isto engadímoslle o descoñecemento da lingua e os diferentes costumes, os traballos de segunda categoría que teñen gardados pos emigrantes (sempre os mesmos)...
Cada día levantábase pensando o mesmo, que tiña que voltar, pero quería voltar con algo no peto, sería unha vergonza chegar á casa co mesmo que cando se foi. Isto levábao a non darse conta do tempo e o final pasa media vida.
El voltou o cabo dun ano, con poucos cartos, pero moi ledo destar outra vez coa súa xente.
Cada día levantábase pensando o mesmo, que tiña que voltar, pero quería voltar con algo no peto, sería unha vergonza chegar á casa co mesmo que cando se foi. Isto levábao a non darse conta do tempo e o final pasa media vida.
El voltou o cabo dun ano, con poucos cartos, pero moi ledo destar outra vez coa súa xente.
O ano que estivo alí descorreu entre o traballo e añoranza dos seus, a tristura destar lonxe e non saber como vai a ser esa aventura, se fará fortuna ou se o querer facela convertirate en escravo, que sin darte conta pasaran os anos, lonxe dos teus e sen vivir o mellor da túa vida.
Qué triste ter que emigrar, pero máis triste aínda e ter que pasar fame.Qué mundo mais cabrón; Este é o mundo que nos queremos?
Qué triste ter que emigrar, pero máis triste aínda e ter que pasar fame.Qué mundo mais cabrón; Este é o mundo que nos queremos?
O meu agradecemento as persoas que nomeo, xa que todas elas axudarono a lograr unha vida mellor, penso que o conseguiu e non foi en Paris, a todas e todos grazas.
6-01-2010
3/3/10
EL HECHIZADO
Entre 1665 e 1700 gobernou, en España, este rei chamado el HECHIZADO, fillo de Felipe lV.
Dícise del que era enfermo e de corta intelixencia, entre outras cousas.
Morreu sen deixar descendencia, por sorte.
Nesta foto pódese observar como se fai referencia a que: el reinaba e a súa nai gobernaba.
Nesta foto pódese observar como se fai referencia a que: el reinaba e a súa nai gobernaba.
Fora como fora, o texto da foto non ten desperdicio, non si?
28/2/10
Xubilación
Deste xeito nos vai, para mostra un botón. Fíxense nesta fotografía, cinco graos de temperatura no exterior, unha persoa con setenta e moitos anos, intentando gañarse o sustento que outros lle negan cunha mísera pensión que non lle chega nin para pagar o aluguer da vivenda.
Qué vergonza para todos e especialmente para os que nos gobernan que teñamos que estar toda unha vida traballando e cando chega a xubilación non nos den suficiente para poder vivir e teñamos que facer como este home, situarnos na rúa máis céntrica dunha cidade, aplicando a máxima inventiva pra gañar uns cuantos euros máis, que nos permitan mal vivir.
21/2/10
Ruta: Ponte Merced - Chorexe - Santa Mariña
- Punto de saída: Alvidron“ LAR DOS AVOS”.
- Distancia a percorrer: (ida e volta) 11,400Km.
- Percorrido: Descorre todo por camiños asfaltados.
- Cobertura telefónica: non moi boa.
A ruta pódese facer andando ou en bicicleta.
- Tempo estimado: andando ida e volta (2 horas,40 minutos) en bicicleta ida e volta (1hora,10 minutos) contando alguna que outra parada para contemplar a natureza e o fluir do rio ulla, que cruzaremos dúas veces por distintas pontes.
Partimos da aldea de Alvidrón dirección Ponte Merced. A 400m atopamos a aldea de Feás e a 2km Ponte Merced.
Cruzamo-la ponte do rio Ulla e a escasos metros atopamos un cruceiro. Un pouco mais adiante ven unha curva moi pechada e perigosa ,neste punto colleremos a esquerda, camiño de Chorexe, tal e como nos indica o cartei.
A 4,200km atopamos a aldea,colleremos a esquerda e a 200m atoparemos o Pazo de Pardo Ouro (popular Xinecólogo moi querido nestas terras, alá polo ano 1950). Continuaremos iste camiño ata chegar a Santa Mariña,antes atoparemos de novo outra ponte do rio Ulla, que cruzaremos. De seguido veñen catro casas e un pouco mais adiante un stop, dende iste punto xa se devisa a igrexa de Santa Mariña. No medio da aldea atópase unha praza (km 6,300 do noso percorrido). Nesta aldea podemos ver o pazo dos condes que lle deron nome á parroquia.Os seus restos repousan no cemiterio ó pe da igrexa.
A 4,200km atopamos a aldea,colleremos a esquerda e a 200m atoparemos o Pazo de Pardo Ouro (popular Xinecólogo moi querido nestas terras, alá polo ano 1950). Continuaremos iste camiño ata chegar a Santa Mariña,antes atoparemos de novo outra ponte do rio Ulla, que cruzaremos. De seguido veñen catro casas e un pouco mais adiante un stop, dende iste punto xa se devisa a igrexa de Santa Mariña. No medio da aldea atópase unha praza (km 6,300 do noso percorrido). Nesta aldea podemos ver o pazo dos condes que lle deron nome á parroquia.Os seus restos repousan no cemiterio ó pe da igrexa.
De volta á praza colleremo-lo camino que fai baixada e nos levará á Ponte Merced (km 9,200) xusto de frente topámonos coa capela, pois ben, debemos coller a dereita polo mesma estrada da ida, ata o punto de partida,(km 11,400)LAR DOS AVOS.
14/2/10
A outra cara da vida
Viven sós e dormen ó raso; Atenazados polo frío son despreciados pola sociedade. O seu corpo desprende cheiro a rancio, as dificultades e avatares da vida arrastróunos a iste furado. Esa vida na que nunca pensaron nin quixeron para eles.
Pel curtida de durmir moitos días e noites en caixeiros, estacións e outros cobixos, refuxiándose en algúns casos no alcohol ( compañeiro inseparábel) que os leva a imaxinación de lugares, de soños e fantasías para esquecer todo aquelo que fixeron mal, que xa non poden arranxar e tampouco voltar atrás.
Reveláronse contra todo e contra todos, so lles queda o compañeiro, o cartón de viño: “Don Simón”, ese que durme o seu carón, que lles axuda a esquecer o que foron, o que son, e o que seguirán sendo.
Pel curtida de durmir moitos días e noites en caixeiros, estacións e outros cobixos, refuxiándose en algúns casos no alcohol ( compañeiro inseparábel) que os leva a imaxinación de lugares, de soños e fantasías para esquecer todo aquelo que fixeron mal, que xa non poden arranxar e tampouco voltar atrás.
11/2/10
Mais patriota non se pode ser...
Como apréciase na foto mais patriota non se pode ser.
Cadaquén que saque as súas conclusións, eu as miñas resérvoas para unha mellor ocasión.
5/2/10
MUSEO DO XAMON - MADRID
1/2/10
XUBILARSE OS 67 ANOS
Canto lle temos que agradecer os nosos políticos, en especial ó Presidente do Goberno Sr. Zapatero, que pensou na xubilación dos traballadores. Quere que teña lugar aos 67 anos. A dicir verdade,,non sei como ímoslle pagar tanta xenerosidade, pois en vez de envellecer e morrer na nosa casa, o carón dos nosos fillos e netos, farémolo no traballo, preto do patrón e de ahí, xa nos levarán o tanatorio. Qué ben pensado está! así xa non seremos unha carga pra ninguén. Estou a pensar se non será cómplice cosnosos fillos na toma dunha medida tan ocurrente, e deste xeito terémolos na casa ata os 35 anos..
Qué pouca vergonza teñen aqueles que nos gobernan. Eles póñense os mellores salarios. Eles viaxan a nosa conta e moitos en coche brindado. Viven nos mellores barrios, nas mellores casas, con persoal de limpeza e demais privilexios. Abóndalles estar uns cantos meses gobernando pra ter dereito a xubilación. Convertiron a política nunha horta, onde eles, fan e desfan sen contar con ninguén. Sempre en beneficio propio e a colleita sempre pra os mesmos. Fixeron que sexa hereditario, pasa de pais a fillos, a dona e irmans, curmáns,... como se dunha parcela se tratara. Sitúan nos poderes públicos as persoas ou familia que lles sexa afín.
Sométennos a súa disciplina como se dun rabaño de ovellas se tratara (xa sabemos que as ovellas por onde pasa unha, pasan todas).
Tivemos que salvar a Banca cos nosos cartos. Eu pregunto: qué fai ela por nós? A resposta xa a sabemos, cobrarnos boas comisións, eso sí aos partidos politicos regálanlles os cartos pras campañas electorais.
Temos que revelarnos e dicir ata aquí chegou a hipocrisía e tanto abuso de poder; pois o pobo votaos pra que nos administren con transparencia e o fagan pra todos non so para eles e uns cuantos mais.
Porque non se combate con firmeza aos que se apropian do diñeiro público?
Porque non vixían o fraude fiscal das grandes empresas, en vez de perseguir o pequeno contribuínte?
Porque non moderan o gasto rebaixando o seu xornal: Ministros, Senadores, Diputados, Secretarios, Sub-Secretarios, Directores Xerais etc...etc... ? a lista sería interminábel.
Qué fan na rúa todas as persoas, que teñen ou tiveron cargos e cometeron irregularidades na súa xestión apropiándose de diñeiro público?. Si esto fixéra molo calquera de nós, tiñamos cadea pra tempo.
Arte Salvado
As autoridades Republicanas, crearon o "COMITÉ INTERNACIONAL PARA SALVAMENTO DE LOS TESOROS" sendo o seu Presidente o Sr Timoteo Perez Rubio.
En camións como iste foron trasladadas a Xenebra, obras de arte de grandes pintores, como as Meniñas de Velázquez, para que non foran destruidas na Guerra Civil española.
Grazas a solidariedade de diferentes museos de Europa e América estas obras estiveron a salvo e hoxe podemos contemplalas en varios museos entre eles, o Prado e o Reina Sofía.
En camións como iste foron trasladadas a Xenebra, obras de arte de grandes pintores, como as Meniñas de Velázquez, para que non foran destruidas na Guerra Civil española.
Grazas a solidariedade de diferentes museos de Europa e América estas obras estiveron a salvo e hoxe podemos contemplalas en varios museos entre eles, o Prado e o Reina Sofía.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
