21/5/10

PERICO E O SEU AMIGO DARWIN



Perico era un burro moi esvelto e presumido ,tratábase do único exemplar que había na súa aldea e nas aldeas do arredor, isto facíao ser moi querido, ademais compartía abeiro e pastoreo co as vacas do seu amo. Tiña un andar moi elegante cousa que o destinguía dos seus semellantes, sempre coas orellas guichas pendente do sucedido, o seu característico rebuznar non deixaba a ninguén indiferente, podía escoitarse nas aldeas do arredor e practicamente a todas horas.



A mediados do mes de Agosto, apareceu pola aldea un can chamado Darwin, corredor e ruador incansábel, que viña reprimido da gran cidade, encontrou neste lugar a liberdade que lle faltaba. Ladraba e ladraba para demostrar o contento que o facía estar entre árbores e a herba que lle servía para emborrallarse.


A natureza e o destino, mesturado cos rebuznes de Perico e os ladridos de Darwin fixeron que tanto un como outro se sentiran necesitados dun encontro. E isto foi o que aconteceu, Darwin saltou o balo de pedra que o separaba de Perico, e comezou a ladrar dando voltas o seu arredor, o burro, que tiña un perna atada cunha corda a un espeto, rompeu a corda da forza que fixo co susto dos ladridos do can. Comezaron a correr e a dar voltas o derredor da leira,ata que o cansazo fíxoos parar e o mesmo tempo reflexionar... O burro Perico no seu idioma díxolle o can : ¿ porque non somos amigos? E Darwin movendo o rabo dixo: “ e que eu so quero xogar contigo”, Perico baixou o fociño e o can comezou a ulilo e dando saltos de contentos empezaron a rirse un do outro,ja…ja…ja..


Perico, coa boca aberta, ensinando a súa dentadura, emborrallábase no chan, Darwin daba saltos por riba de Perico e facíalle cóchegas nas orellas. Deste xeito estiveron toda a tarde ata ben entrada a noite, e decidiron ir cada un para súa casa.Perico non durmiu en toda a noite pensando no seu novo amigo e movido pola curiosidade de que fará un can nunha gran cidade. Pola maña cedo o burro Perico decidiu ir ver o seu novo amigo Darwin para que lle contara cousas da súa cidade, que fai, como vive…Asomou a cachola por encima do valo e comezou a rebuznar, pero o seu amigo Darwin estaba preso cunha cadea para que non escapara, decisión que tomou o seu dono, polo acontecido o día anterior. O can o ver o burro comezou a ladrar e pedirlle o seu dono que o deixara ir co seu amigo. Finalmente decidiron poñelo en liberdade e Darwin botou a correr ó seu encontro. Moi ledos déronse uns bicos.



Perico pídelle que lle conte cousas da súa cidade, e empezou a explicar que el pasaba a vida na casa vixiando a mesma, “sácanme a paseo tres veces o día e vou atado cunha corda” explicaba Darwin. “Unha vez deixáronme solto e de tanta alegría corrín tanto que rompín unha perna”, engadiu. ”dáste conta que bou coxo?” contaba Darwin. “A vida na cidade non e como vos pensades,sempre de presa entre coches e ruídos,eu alí so podo verme cos meus amigos cando me sacan a pasear; En fin non me fagas falar mais, porque non imos xogar coma onte que estivo moi divertido?”. Perico que o escoitara con moita atención,baixou as orellas e dixo “sabes que che digo, amigo, xa non quero ir para cidade, eu aquí ando solto e non teño nin coches nin ruídos, como o que quero e onde quero, iso si faríame falla un amigo como ti” .

O día seguinte mais do mesmo: a correr, a emborrallarse, a xogar o escóndete...cando se cansaban deitábanse un o carón do outro a durmir a sesta. Así foron pasando as vacacións de Darwin o carón do seu amigo.


Chegou o día de voltar a súa cidade, como tódalas despedidas esta non podía ser diferente, Perico sentado no chan coas orellas gachas, o seu carón Darwin co ravo entre pernas deixando caer algunha que outra bágoa. Comprometéronse a seguir sendo amigos e a contarse por carta todo o que lles aconteza os dous e prométense ver o vindeiro ano. Darwin di que aproxima vez traeralle moitos regalos e Perico comenta que encargara un carro o carpinteiro para paséalo e lévalo a coñecer mais sitios, déronse uns bicos e entre choros descorre a despedida. ¿volveran a verse estes dous amigos? Contereino o vindeiro ano.




Para miña neta, que cumpre un ano.

Avó : Alfonso

17/5/10

SEÑORÍA

Sinceramente después de lo ocurrido creo que el mundo de la justicia tendría que reflexionar y hacerse la pregunta,¿ la justicia es justa ? en mi opinión creo que no. ¿Cuantas personas se estarán alegrando de lo sucedido? Me viene a la memoria los Gal, la operación Nécora, la lucha contra ETA y su entorno, el caso Gürtel, los crímenes cometidos por las dictaduras dentro y fuera de nuestra frontera y tantas otras causas que creo no es necesario comentar por ser de todos conocidas.



Señoría: Le deseo suerte en su caminar, le sugiero que no cambie, la razón y el reconocimiento a su trabajo por millones de ciudadanos de todo el mundo, debe de mantenerle firme en su forma de pensar y de administrar la justicia, como ha venido haciendo hasta ahora.



Hasta pronto Señoría.

15/5/10

TESOIRAZO

Chegou Zapatero coa tesoira e sen consultar con ninguén fainos o traxe á medida; No meu caso o traxe a medida fixéronmo cando casei e por certo iba ben cosido pois no medio da ceremonia caéronme dous botóns da petrina.E falando de traxes e dos nosos gobernantes... da gusto mirar o ben vestidos que van, din que alguns regálanllelos traxes, regalados ou non, van feitos uns perchas nunca mellor dito o de perchas, pois  seguro que nin as cremalleiras se lles baixan. Xa sabemos, todo ben cosido e ben atado, feito polos mellores costureiros, non como os xornais dos funcionarios e pensionistas,que atópanse baixados e descosidos e como non, conxelados. Que ninguén pense mal, que todo isto da conxelación, débese ao inverno deste ano, seica foi  moi frío, segue a ser frio e non sei, pero vainos costar entrar en calor.
Pero xa ven o que son as cousas, agora a oposición vólcase cos menos  favorecidos e convírtense nos defensores dos dereitos sociais, canta hipocresía, e nós satisfeitos de tanta bondade por uns e por outros.
Non sei que futuro nos deparará  pero con istes gobernantes penso que será mais negro que a ciza que está a escupir o volcán Islandés EYJAFJALLA. O outro día escoitaba falar entre dúas persoas, unha dicíalle a outra: "Que fixemos para ter istes administradores! " e a outra contestoulle: "elexímolos nós", e dixo a primeira: "tes razón e a quén botamos se non hai nada mellor".
Estou a recordar aquela frase do xeneral Moscardo,que dicíalle ao seu fillo que encomendara a súa ialma a Deus e morrera como un patriota; eu bou encomendar a miña, teño dúbidas a quen o que si sei e que non quero morrer como fillo do xeneral e menos de fame como o parecer pretenden alguns.

4/5/10

O CAMIÑO DO COUSO

Iste lugar utilizábase pra cruzar o río Ulla, por uns pasos de pedra, entre os concellos de ANTAS DE ULLA e PALAS DE REI. Un lugar con moita vexetación, tratábase dunha corredoira estreita que estaba mais baixa que os balos das chousas; Foi o lugar propicio pra todo tipo de lendas.



Sabel o zoqueiro que era un home que media case dous metros dicía que alcanzaba a ver ó seu carón, polas chousas, como brincaban catro lobos xuntos, e de cando en vez acercábaselle algún a lamerlle a pucha. De seguido contaba que lle aparecía un home vestido cunha xilaba branca que berrando en árabe, espantáballe os lobos cunha vara e alexábaos.

Cando Sabel chegaba a casa, escoitábaos ouvear enriba da pena grande, e pensaba: “os lobos e os mouros viñeron para quedarse e de feito nunca se foron”.



Facundo da Casanova lembraba que cando cruzaba o río, o día de San Roman de Coence, aparecíanlle, nesta mesma corredoira, catro cabaleiros moi ben vestidos que montando nuns cabalos pintados de negro non o deixaban avanzar e que para espantalos tiña que acender un fachuco de pallas e os cabaleiros ó ver o lume, botaban a galopar, non sen antes darlle cunhas corriscadas nas costas, con moito dor pero sen deixarlle marca.

Facundo sempre dicía que por iste camiño só se tiña que pasar se non había outro.



Antón de San Lourenzo tamén comentaba que varias noites, cando fora á pesca das troitas, cun trasmallo, o carón dos pasos de pedra que cruzan o río, sempre se topaba cunha dona vestida de negro cun pano na cabeza e un rabaño de ovellas vermellas que botándoas ó río non o deixaban pescar. Tiña que fuxir de presa, sen troitas que levar para os festeiros no día de San Lourenzo, pois unha das ovellas seica berraba: “bou-te comer carallo” e el sempre dicía que nesa ovella estaba encarnado o tolo de Villareda polo semellante da fala.

Datos personales