Buckingham Palace
Dirixíndose ao relevo da garda.
20/10/12
Londres
Buckingham Palace
Dirixíndose ao relevo da garda.
Londres
Residencia oficial da raíña Isabel II. Estilo, Gregoriano,Clasicista, Neoclásico.Iniciouse a súa construción no ano 1703 acadándose no ano 1826.
Londres
Residencia oficial da raíña Isabel II. Estilo, Gregoriano,Clasicista, Neoclásico.Iniciouse a súa construción no ano 1703 acadándose no ano 1826.
Londres
Rúa: Brompton Road -Barrio Knightsbridge
Atópase no centro da cidade, no seu interior, destaca as escaleiras egipcias,que son toda unha homenaxe o mundo dos faraóns.
Londres
Atópase no centro de Londres, foi construída para conmemorar o triunfo da armada británica, contra os frances e españois nas costas de Cádiz.
Londres
Arquitecto: Norman Foster
Inaugurado no ano 2002, ten 45m de altitude, é atópase o caron do río Támesis.
Londres
Ponte sobre o río Támesis de estilo Victoriano, atópase o caron da Torre de Londres.Despois de oito anos de traballo, foi posto en servizo no ano 1894.
Londres
Altura: 135m
Situada o caron do río Támesis entre os pontes de Westminster é Hunderfort, no distrito de Lambeth.
Londres
Pazo Real da súa Maxestade.
Atópase o caron do río Támesis, no distrito de Tower Hamlets.
Londres
De orixe medieval,residencia real, situado no pobo de Windsor no condado de Bekshire.
Cambio da garda
Londres
De orixe medieval,residencia real, situado no pobo de Windsor no condado de Bekshire.
Londres
De orixe medieval,residencia real, situado no pobo de Windsor no condado de Bekshire.
Londres
De orixe medieval,residencia real, situado no pobo de Windsor no condado de Bekshire.
Londres
De orixe medieval,residencia real, situado no pobo de Windsor no condado de Bekshire.
Londres
Pazo de Westminster (Parlamento)
Patrimonio da Humanidade.
Declarado pola UNESCO no ano 1987
Londres
Pazo de Westminster (Parlamento)
Patrimonio da Humanidade.
Declarado pola UNESCO no ano 1987
Londres
Londres:Cosmopolita,Multirracial,Moderna,Conservadora.
British Museum
Inaugurado no ano 1793
Conta con mais de 8 millons de obxetos.
British Museum
Inaugurado no ano 1793
Conta con mais de 8 millons de obxetos.
18/9/12
Catalunya, Galiza e a vaca cega
Catalunya,Galiza e a vaca cega
Manuel Rivas - El Pais 13-9-2012
É probábel que unha parte de viaxeiros do antigo Shangai participara na marcha reivincativa
¨ Hoxe Galicia paga e Cataluña pide¨ Esa declaración, ademais de inoportuna, nada rigurosa na contabilidade global do Estado, foi feita hai pouco polo presidente da Xunta e circulou rumbosa como un pasacalle pola opinión mais afín e centralista.Agora volvérona a citar algúns,despois da inmensa manifestación independentista de Barcelona, o pasado martes pero xa non para festexar a Nuñez Feijo, senon como exemplo do que un gobernante non debe facer na España de hoxe. Encirrar unha comunidade contra outra, facer electoralismo por conta do anticatalanismo.
Eu lembreime, antes e agora, dos centos de miles de emigrantes galegos en Cataluña.A gran maioria partiu do rural da Galicia interior, das nosas montañas de oriente, Ancares,Incio, oCourel, da serra de Valdeorras... Xente nova que levaba nas entrañas un anhelo xerminal. por unha banda, a perda, o adeus a un mundo agónico, o pais da insuficiencia. Por outra, a procura dun novo afecto. Hai incerteza, mais a ollada de quen emigra sempre está a dicir o que o verso de Celso Emilio: ¨ É dicir, un fogar, pan, respecto, liberdade, esperanza. Por que? ¨ Nas fragas do meu pais remoto / hai caveiras dóciles, / palabras sometidas... Miña patria xa non existe, morreu de cansazo¨.
Cataluña foi para moita xente ese lugar de desexo. Sobre todo nas décadas dos sesenta e setenta, mozas e mozos ateigaron cada viaxe do Shangai. Ese si que era un convoi por un camiño de ferro! Un auténtico tren transoceánico, como quen dí, que unía o Atlantico e o Mediterráneo, en vinte e catro horas polo menos, e tendo en conta que cada hora do Shangai tiña noventa minutos. Como ateigados ian os autocares, abrindo rutas como auténticos coches de liña da diáspora.
O destino daquela xente esperanzada foi diverso. Moita entrou a traballar en fábricas. A estirpe campesiña forneceu a clase obreira. E esa madeira humana deu xente loitadora, bos sindicalistas. Por exemplo, había moitos galegos nos mellores momentos da Seat, tamén no seu comité de empresa. Outra marca galega en Catalunya: os negocios de hostalería.Lembro unha reportaxe de La Vanguardia, nunha serie dedicada ás especialidades de inmigrantes, e que levaba por gran titular: ¨ Los gallegos dan de comer¨ . Que ben! Emprégase moito, e a deshora, a palabra orgullo, pois velaí o orgullo comme il faut, a fachenda ben gañada: Un pobo que dá de comer, si señor!
E que dicir dos fios cultarais? O primeiro rexionalismo galego bebeu moito do catalanismo.Tanto o liberal Manuel Murguía como o conservador Alfredo Brañas.Cómpre ler Murgía, de Xosé Ramón Barreiro. É un pecado non perderse neste libro, a máis sorprendente biografía publicada en Galicia nos últimos anos. O xénero prospera con talento e coas pescudas de tritóns mergulladores. O mellor é cando un remata Murguía, de Galaxia, atopa como novidade outro cabalo de orgullo: Onde o mundo se chama Celso Emilio Ferreiro, de Ramón Nicolás, en Xerais. En tempos ben diferentes, tanto Murguia como Celso Emilio foron benqueridos en Catalunya. Alí editáronse as cancións de Voces Ceibes, que puseron en vinilo moitos poemas de Longa noite de pedra. Mais non só se pode falar dun lugar de eco ou acollida, senon dun auténtico almeir creador, un viveiro policromo onde andan o Pepe Carvalho de Manolo Vázquez Montalbán, a excentricidade apasionada de Costa Clavell, a encarnación mais sabia e sutil de Merlin en todos os tempos que é Basilio Losada, o mellor coñecedor das vanguardas e da subversión narrativa da serie negra. Xesús González Gómez.... Parte do mellor ensino universitario verbo de Galicia e a lingua galega dáse en Filoloxía das Universidades de Barcelona e da Autonóma. E logo está toda a rede asociativa, a soster actividades e programacións que xa quixeran as principais cidades galegas.
É probábel que unha parte de viaxeiros do antigo Shangai participaba na marcha reivindicativa de antes de onte. O que si é seguro é que alí estaban moitas persoas da segunda e terceira xeración, unha marea chea de fillos e netos. Da xente máis nova para quen Galiza debe de ser unha especie de reverso imaxinario. Moitos de entre eles, seino por experiencia, falan catalán e castelán, e asemade preocupáronse de aprender o galego: Hai que fuxir dos tópicos, pero hai tópicos que non foxen de nós, e eu concordo moito co da capacidade de adaptación do galego aos máis diferentes hábitats. Somos octopus humanos, e que nos dispensen o invertebrado máis intelixente do mundo.
O certo é que un dos lugares do mundo adiante onde mellor se integrou a emigración galega foi en Catalunya. Hai que ter un repecto. E non digo para o señor Núñez Feijoo se presente na diada cunha pulpeira, nin que vaia de casteller á praza San Jaume, nin que faga un mix de sardana e muñeira con Artur Mas, nin que recite La vaca cega de Joan Maragall. Ainda que isto último non estaría de máis, que o presidente da Xunta de Galicia abrise a campaña electoral co inesquecibel poema de Joan Maragall: ¨Topant de cap en una i altra soca, / avancant d´ esma pel cami de l´aigua, / se´n ve la vaca tota sola. És cega¨.
Semella que estamos no tempo da política da vaca cega. O problema de Galicia é que a vaca está cega. O único mérito que se presenta é o da austeridade. E será porque a vaca cega non come, ou come o que apaña nos sucos ermos, como as respigadeiras. Galicia paga, Catalunya pide. E non sería mellor pedir, pensar en pedir algo con xeito, cando a demografía lévanos camiño de ser, en viente e cinco anos, un gran xeriátrico. Cando se están a perder mes tras mes máis postos de traballo que na media española. E falando da vaca cega, cando en dez anos tiveron que pechar o 65% das explotacións leiteiras. Máis da metade das nosas granxas en dez anos! Un dos grandes fracasos da autonomia, unha auténtica catástrofe, é non ser quen os partidos de acadar uns acordos minimos para que Galicia non acabara de vaca cega. Un deles a creación dunha gran central leiteira. Como no cartel do Estatuto do 36, a vaca é Galicia mais os tetos manéxanos outros, mentres os gandeiros son na práctica man de obra subalterna con aparencia de propietarios.
Esta semana ocorreou algo significativo no noso pais da vaca cega. Algo esperanzador. Mentres en Barcelona se movía esa marcha reivindicativa, centos de miles de persoas, que producían revolución óptica en todo España e a obriga de reflexionar despois de tanta preguiza, pois ao mesmo tempo, uns centos de persoas, de pais e alumnos, vellos e novos, mulleres e homes, nenas e nenos, viñan dende a Galicia rural, mesmo das montañas remotas de onde sairon tantos emigrantes, pero non para marchar desta vez no Shangai, senón para denunciar o estrangulamento do ensino e o abandono que algúns chaman austeridade.
A vaca non está cega. Ainda vai ver máis do que pensamos.
Manuel Rivas - El Pais 13-9-2012
É probábel que unha parte de viaxeiros do antigo Shangai participara na marcha reivincativa
¨ Hoxe Galicia paga e Cataluña pide¨ Esa declaración, ademais de inoportuna, nada rigurosa na contabilidade global do Estado, foi feita hai pouco polo presidente da Xunta e circulou rumbosa como un pasacalle pola opinión mais afín e centralista.Agora volvérona a citar algúns,despois da inmensa manifestación independentista de Barcelona, o pasado martes pero xa non para festexar a Nuñez Feijo, senon como exemplo do que un gobernante non debe facer na España de hoxe. Encirrar unha comunidade contra outra, facer electoralismo por conta do anticatalanismo.
Eu lembreime, antes e agora, dos centos de miles de emigrantes galegos en Cataluña.A gran maioria partiu do rural da Galicia interior, das nosas montañas de oriente, Ancares,Incio, oCourel, da serra de Valdeorras... Xente nova que levaba nas entrañas un anhelo xerminal. por unha banda, a perda, o adeus a un mundo agónico, o pais da insuficiencia. Por outra, a procura dun novo afecto. Hai incerteza, mais a ollada de quen emigra sempre está a dicir o que o verso de Celso Emilio: ¨ É dicir, un fogar, pan, respecto, liberdade, esperanza. Por que? ¨ Nas fragas do meu pais remoto / hai caveiras dóciles, / palabras sometidas... Miña patria xa non existe, morreu de cansazo¨.
Cataluña foi para moita xente ese lugar de desexo. Sobre todo nas décadas dos sesenta e setenta, mozas e mozos ateigaron cada viaxe do Shangai. Ese si que era un convoi por un camiño de ferro! Un auténtico tren transoceánico, como quen dí, que unía o Atlantico e o Mediterráneo, en vinte e catro horas polo menos, e tendo en conta que cada hora do Shangai tiña noventa minutos. Como ateigados ian os autocares, abrindo rutas como auténticos coches de liña da diáspora.
O destino daquela xente esperanzada foi diverso. Moita entrou a traballar en fábricas. A estirpe campesiña forneceu a clase obreira. E esa madeira humana deu xente loitadora, bos sindicalistas. Por exemplo, había moitos galegos nos mellores momentos da Seat, tamén no seu comité de empresa. Outra marca galega en Catalunya: os negocios de hostalería.Lembro unha reportaxe de La Vanguardia, nunha serie dedicada ás especialidades de inmigrantes, e que levaba por gran titular: ¨ Los gallegos dan de comer¨ . Que ben! Emprégase moito, e a deshora, a palabra orgullo, pois velaí o orgullo comme il faut, a fachenda ben gañada: Un pobo que dá de comer, si señor!
E que dicir dos fios cultarais? O primeiro rexionalismo galego bebeu moito do catalanismo.Tanto o liberal Manuel Murguía como o conservador Alfredo Brañas.Cómpre ler Murgía, de Xosé Ramón Barreiro. É un pecado non perderse neste libro, a máis sorprendente biografía publicada en Galicia nos últimos anos. O xénero prospera con talento e coas pescudas de tritóns mergulladores. O mellor é cando un remata Murguía, de Galaxia, atopa como novidade outro cabalo de orgullo: Onde o mundo se chama Celso Emilio Ferreiro, de Ramón Nicolás, en Xerais. En tempos ben diferentes, tanto Murguia como Celso Emilio foron benqueridos en Catalunya. Alí editáronse as cancións de Voces Ceibes, que puseron en vinilo moitos poemas de Longa noite de pedra. Mais non só se pode falar dun lugar de eco ou acollida, senon dun auténtico almeir creador, un viveiro policromo onde andan o Pepe Carvalho de Manolo Vázquez Montalbán, a excentricidade apasionada de Costa Clavell, a encarnación mais sabia e sutil de Merlin en todos os tempos que é Basilio Losada, o mellor coñecedor das vanguardas e da subversión narrativa da serie negra. Xesús González Gómez.... Parte do mellor ensino universitario verbo de Galicia e a lingua galega dáse en Filoloxía das Universidades de Barcelona e da Autonóma. E logo está toda a rede asociativa, a soster actividades e programacións que xa quixeran as principais cidades galegas.
É probábel que unha parte de viaxeiros do antigo Shangai participaba na marcha reivindicativa de antes de onte. O que si é seguro é que alí estaban moitas persoas da segunda e terceira xeración, unha marea chea de fillos e netos. Da xente máis nova para quen Galiza debe de ser unha especie de reverso imaxinario. Moitos de entre eles, seino por experiencia, falan catalán e castelán, e asemade preocupáronse de aprender o galego: Hai que fuxir dos tópicos, pero hai tópicos que non foxen de nós, e eu concordo moito co da capacidade de adaptación do galego aos máis diferentes hábitats. Somos octopus humanos, e que nos dispensen o invertebrado máis intelixente do mundo.
O certo é que un dos lugares do mundo adiante onde mellor se integrou a emigración galega foi en Catalunya. Hai que ter un repecto. E non digo para o señor Núñez Feijoo se presente na diada cunha pulpeira, nin que vaia de casteller á praza San Jaume, nin que faga un mix de sardana e muñeira con Artur Mas, nin que recite La vaca cega de Joan Maragall. Ainda que isto último non estaría de máis, que o presidente da Xunta de Galicia abrise a campaña electoral co inesquecibel poema de Joan Maragall: ¨Topant de cap en una i altra soca, / avancant d´ esma pel cami de l´aigua, / se´n ve la vaca tota sola. És cega¨.
Semella que estamos no tempo da política da vaca cega. O problema de Galicia é que a vaca está cega. O único mérito que se presenta é o da austeridade. E será porque a vaca cega non come, ou come o que apaña nos sucos ermos, como as respigadeiras. Galicia paga, Catalunya pide. E non sería mellor pedir, pensar en pedir algo con xeito, cando a demografía lévanos camiño de ser, en viente e cinco anos, un gran xeriátrico. Cando se están a perder mes tras mes máis postos de traballo que na media española. E falando da vaca cega, cando en dez anos tiveron que pechar o 65% das explotacións leiteiras. Máis da metade das nosas granxas en dez anos! Un dos grandes fracasos da autonomia, unha auténtica catástrofe, é non ser quen os partidos de acadar uns acordos minimos para que Galicia non acabara de vaca cega. Un deles a creación dunha gran central leiteira. Como no cartel do Estatuto do 36, a vaca é Galicia mais os tetos manéxanos outros, mentres os gandeiros son na práctica man de obra subalterna con aparencia de propietarios.
Esta semana ocorreou algo significativo no noso pais da vaca cega. Algo esperanzador. Mentres en Barcelona se movía esa marcha reivindicativa, centos de miles de persoas, que producían revolución óptica en todo España e a obriga de reflexionar despois de tanta preguiza, pois ao mesmo tempo, uns centos de persoas, de pais e alumnos, vellos e novos, mulleres e homes, nenas e nenos, viñan dende a Galicia rural, mesmo das montañas remotas de onde sairon tantos emigrantes, pero non para marchar desta vez no Shangai, senón para denunciar o estrangulamento do ensino e o abandono que algúns chaman austeridade.
A vaca non está cega. Ainda vai ver máis do que pensamos.
24/7/12
¡ QUE NO NOS MANIPULEN ¡
¡ QUE NO NOS
MANIPULEN ¡
Quizás un
poco de conocimiento nos ayude a entender algunas cosas.
Con el
funcionario está pasando lo mismo que con la crisis económica.
Las victimas
son presentadas como culpables y los auténticos culpables se valen de su poder
para desviar responsabilidades, metiéndoles mano al bolsillo y al horario
laboral de quienes inútilmente proclaman su inocencia. Aquí con el agravante de
que al ser víctimas selectivas, personas que trabajan para la Administración
pública, el resto de la sociedad también las pone en el punto de mira, como
parte de la deuda que se le ha venido encima y no como una parte más de quienes
sufren la crisis. La bajada salarial y el incremento de la jornada de los
funcionarios se aplauden de manera inmisericorde, con la satisfecha sonrisa de
los gobernantes por ver ratificada su decisión.
Detrás de
todo ello hay una ignorancia supina del origen del funcionariado. Se envidia de
sus status-y por eso se critica-la
estabilidad
que ofrece el empleo, lo cual en tiempos de paro y de precariedad laboral es
comprensible, pero esta permanencia tiene su razón de ser en la garantía de
independencia de la Administración respecto de quien gobierne en cada momento,
una garantía que es clave en el Estado de derecho. En coherencia, se establece
constitucionalmente la igualdad de acceso a la función pública, conforme al
mérito y a la capacidad de los concursantes. La expresión de ganar una plaza
responde a la idea de que al funcionario no se le puede
o privar de su empleo publico, sino en los casos legalmente
previstos y nunca por capricho del político de turno. Cierto que no pocos
funcionarios consideran esa en términos patrimoniales y no
funcionales y se apoyan en ella para un escaso rendimiento laboral, a veces con
el beneplácito sindical, pero esto es corregible mediante la inspección, sin
tener que alterar aquella garantía del Estado de derecho. Los que más
contribuyen al desprecio de la profesionalidad del funcionario son los
políticos cuando acceden al poder. Están tan acostumbrados a medrar en el
partido a base de lealtades y sumisiones personales, que cuando llegan a
gobernar no se fían de los funcionarios que se encuentran. Con frecuencia los
ven como un obstáculo a sus decisiones, como burócratas que ponen objeciones y
controles legales a quienes piensan que no deberían tener limites por se
representantes de la soberanía popular. En caso de conflicto, la lealtad del
funcionario a la ley y a su función pública llega a interpretarse por el
gobernante como una deslealtad personal hacia él e incluso como una oculta
estrategia al servicio de la oposición. Para evitar tal escollo han surgido,
cada vez en mayor número, los cargos de confianza al margen de la
Administración y de sus tablas salariales, también se han provocado una
hipertrofía de cargos de libre designación
entre
funcionarios, lo que ha suscitado entre éstos un interés en alinearse políticamente
para acceder a puestos relevante, que luego tendrán como premio una consolidación
del complemento salarial de alto cargo. El deseo de crear un funcionariado afín ha conducido a la intromisión directa o
indirecta de los gobernantes en procesos de selección de funcionarios,
influyendo en la convocatoria de plazas, definición de sus perfiles y temarios
e incluso en la composición de los tribunales. Este modo clientelar de entender
la Administración, en si mismo una corrupción, tiene mucho que ver con la
corrupción económico-política conocida y con el fallo en los controles para
atajarla. Estos gobernantes de todos los colores políticos, pero sobre todo los
que se tildan de liberales, son los que, tras la perversión causada por ellos
mismos en la función pública, arremeten contra la tropa funcionarial, sea
personal sanitario, docente o puramente administrativo. Si la crisis es general,
no es comprensible que se rebaje el sueldo sólo a los funcionarios y, si lo que
se quiere es gravar a los que tienen un empleo, debería ser una medida general
para todos los que perciben rentas por
el trabajo sean de fuente pública o
privada. Con todo, lo más sangrante no es el recorte económico en el salario
del funcionario, sino el insulto personal a su dignidad. Pretender que trabaje
media hora más al día no resuelve ningún problema básico ni ahorra puestos de
trabajo, pero sirve para señalarle como persona poco productiva. Reducir los
llamados < moscosos > o días de
libre disposición que nacieron en parte como un complemento salarial en especie
ante la pérdida de poder adquisitivo-no alivia en nada a la Administración, ya
que jamás se ha contratado a una persona para sustituir a quien disfruta de
esos días, pues se reparte el trabajo entre los compañeros. La medida solo
sirve para crispar y desmotivar a un personal que, además de ver cómo se le
rebaja su sueldo, tiene que soportar que los gobernantes lo estigmaticen como
una carga para salir de la crisis. Pura demagogia para dividir a los paganos.
En contraste, los políticos en el poder no renuncian a sus asesores ni a
ninguno de sus generosos y múltiples emolumentos y prebendas, que en la mayoría
de los casos jamás tendrían ni en la Administración ni en la empresa privada si
sólo se valorasen su mérito y capacidad. Y lo grave es que no hay propósito de enmienda.
No se engañen, la crisis no ha corregido los malos hábitos, todo lo más, los ha
frenado por falta de financiación o, simplemente ha forzado a practicarlos de
manera más discreta.
Francisco J.
Bastida
Catedrático
de Derecho Constitucional
Universidad
de Oviedo
15/7/12
Preferible reir a chorar
A Vicepresidenta do Goberno Soraya de Santamaria dixo o venres na roda
de prensa,que pedía un esforzo a todos os españois. A decir verdade non é
só un esforzo, senón moitos. Non o pide, impóñennolo,e os esforzos non son
pra todos, son para os de sempre. E tamén están excluidos os de
sempre, políticos, banqueiros, igrexa, etc. etc.
5/6/12
"POSA´T LA GORRA" Ponte a Pucha - PortAventura
Adicado para os milleiros de persoas que acudiron Onte día 3-6-2012 a PortAventura e tamén para todos os colaboradores.
Procura cando camiñas,
coller a flor das cousas,
Pois é de sabios arrancar as flores,
Sen
clavarse as espiñas.
Teñen arte nestas cousas,
as mestres máis primorosas,
abellas, anduriñas, formigas e bolboretas.
Fai mais doado cos teus cantares,
o dor dos teus pesares,
Pois é moi humano e da mizade,
alegrar o camiño con sorrisos e estima.
Socio de AFANOC núm. 774
Son da Rúa
Diferentes espectáculos e actividades de entretemento.
Gracies -Grazas ata o ano que vén.
17/5/12
DIA DAS LETRAS GALEGAS
Desexo que Academia Galega, sempre tan acertada nas súas eleccións, algún ano lembre a obra do escritor en lingua galega, Doutor Manuel Rodriguez Troncoso.
Recollida do seu libro Relembranzas o poema:
FALEMOS A NOSA LINGUA
Falemos, irmáns, galego.
falemos a nosa lingua
idioma dá terra nosa
das alfonsies cantigas;
a que falan nas aldeias
do rural e da mariña;
a que escribiu Castelao,
Curros, Bouza, Rosalia...
Salvemos a nosa fala,
unha das xoias máis ricas
entre os linguaxes romances,
as irmans falas latinas.
! Vilegos e cidadáns,
falai galego en Galicia!
a fala dos nosos pais ,
a lingua da poesía
que nos fai vibrar a ialma
con sentimmentos de lírica.
13/5/12
15/4/12
Mosteiro de Monserrat - Cataluña
Inaugurado no ano 1918
A súa finalidade éo traslado dos visitantes a ermitá de San Xoán, éa cova da virxe, a uns 1000 metros de altitude.
Mosteiro de Monserrat - Cataluña
aviscaron unha luz moi potente entre as rochas, acercándose a cova observaron que se trataba da virxe María enterado do acontecemento o Bispo quixo trasladar a imaxe a Manresa. pero o peso da mesma imposibilitou o traslado, polo que ordenou que se construíra a ermíta de Santa María, actual mosteiro.
Mosteiro de Monserrat - Cataluña
Durada do percorrido uns 20 minutos.
Fermosas vistas.
Mosteiro de Monserrat - Cataluña
atópase na montaña de Monserrat na provincia de Barcelona, a uns 800 metros de altitude. E un símbolo para Cataluña. Moi visitado por peregrinos e turistas.
Vía do tren Cremallera, percorrido dende o pobo de Monistrol ao Mosteiro.
14/4/12
Mosteiro de Monserrat - Cataluña
atópase na montaña de Monserrat na provincia de Barcelona, a uns 800 metros de altitude. E un símbolo para Cataluña. Moi visitado por peregrinos e turistas.
Mosteiro de Monserrat - Cataluña
atópase na montaña de Monserrat na provincia de Barcelona, a uns 800 metros de altitude. E un símbolo para Cataluña. Moi visitado por peregrinos e turistas.
9/4/12
Bagnéres de Luchon -Francia
Altitude: 630m.
Situado na rexión do Mediodía- Pirineos, coñecido por ter unha estación Termal, é outra de esquí.A súa economía esta baseada no turismo de montaña, nas augas termais, é no comercio en xeral.
Bagnéres de Luchon -Francia
Altitude: 630m.
Situado na rexión do Mediodía- Pirineos, coñecido por ter unha estación Termal, é outra de esquí.A súa economía esta baseada no turismo de montaña, nas augas termais, é no comercio en xeral.
Bagnéres de Luchon -Francia
rio Pique
Altitude: 630m.
Situado na rexión do Mediodía- Pirineos, coñecido por ter unha estación Termal, é outra de esquí.A súa economía esta baseada no turismo de montaña, nas augas termais, é no comercio en xeral.
Bagnéres de Luchon -Francia
Altitude: 630m
Situado na rexión do Mediodía- Pirineos, coñecido por ter unha estación Termal, é outra de esquí.A súa economía esta baseada no turismo de montaña, nas augas termais, é no comercio en xeral.
Col du Portillon - 1292 metros de altitude
Foto feita dende o Col du Portillon. ( Porto do Portillón )
( Montaña do Pirineo Francés)
Col du Portillon - 1292 metros de altitude
Foto feita dende o Col du Portillon ( Porto do Portillón)
( Montaña do Pirineo Francés)
Col du Portillon - 1292 metros de altitude
Foto feita dende o Col du Portillon. ( Porto do Portillón)
Montaña do Pirineo Francés.
Bossóst - Vall d´ Aran - Lleida
rio Garona
Atópase o carón da N-230 Preto da fronteira Francesa.
Altitude 712m.A súa economía esta baseada, no turismo de montaña éo comercio en xeral.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
