A mediados do mes de Agosto, apareceu pola aldea un can chamado Darwin, corredor e ruador incansábel, que viña reprimido da gran cidade, encontrou neste lugar a liberdade que lle faltaba. Ladraba e ladraba para demostrar o contento que o facía estar entre árbores e a herba que lle servía para emborrallarse.
A natureza e o destino, mesturado cos rebuznes de Perico e os ladridos de Darwin fixeron que tanto un como outro se sentiran necesitados dun encontro. E isto foi o que aconteceu, Darwin saltou o balo de pedra que o separaba de Perico, e comezou a ladrar dando voltas o seu arredor, o burro, que tiña un perna atada cunha corda a un espeto, rompeu a corda da forza que fixo co susto dos ladridos do can. Comezaron a correr e a dar voltas o derredor da leira,ata que o cansazo fíxoos parar e o mesmo tempo reflexionar... O burro Perico no seu idioma díxolle o can : ¿ porque non somos amigos? E Darwin movendo o rabo dixo: “ e que eu so quero xogar contigo”, Perico baixou o fociño e o can comezou a ulilo e dando saltos de contentos empezaron a rirse un do outro,ja…ja…ja..
Perico, coa boca aberta, ensinando a súa dentadura, emborrallábase no chan, Darwin daba saltos por riba de Perico e facíalle cóchegas nas orellas. Deste xeito estiveron toda a tarde ata ben entrada a noite, e decidiron ir cada un para súa casa.Perico non durmiu en toda a noite pensando no seu novo amigo e movido pola curiosidade de que fará un can nunha gran cidade. Pola maña cedo o burro Perico decidiu ir ver o seu novo amigo Darwin para que lle contara cousas da súa cidade, que fai, como vive…Asomou a cachola por encima do valo e comezou a rebuznar, pero o seu amigo Darwin estaba preso cunha cadea para que non escapara, decisión que tomou o seu dono, polo acontecido o día anterior. O can o ver o burro comezou a ladrar e pedirlle o seu dono que o deixara ir co seu amigo. Finalmente decidiron poñelo en liberdade e Darwin botou a correr ó seu encontro. Moi ledos déronse uns bicos.
Perico pídelle que lle conte cousas da súa cidade, e empezou a explicar que el pasaba a vida na casa vixiando a mesma, “sácanme a paseo tres veces o día e vou atado cunha corda” explicaba Darwin. “Unha vez deixáronme solto e de tanta alegría corrín tanto que rompín unha perna”, engadiu. ”dáste conta que bou coxo?” contaba Darwin. “A vida na cidade non e como vos pensades,sempre de presa entre coches e ruídos,eu alí so podo verme cos meus amigos cando me sacan a pasear; En fin non me fagas falar mais, porque non imos xogar coma onte que estivo moi divertido?”. Perico que o escoitara con moita atención,baixou as orellas e dixo “sabes que che digo, amigo, xa non quero ir para cidade, eu aquí ando solto e non teño nin coches nin ruídos, como o que quero e onde quero, iso si faríame falla un amigo como ti” .
O día seguinte mais do mesmo: a correr, a emborrallarse, a xogar o escóndete...cando se cansaban deitábanse un o carón do outro a durmir a sesta. Así foron pasando as vacacións de Darwin o carón do seu amigo.
Chegou o día de voltar a súa cidade, como tódalas despedidas esta non podía ser diferente, Perico sentado no chan coas orellas gachas, o seu carón Darwin co ravo entre pernas deixando caer algunha que outra bágoa. Comprometéronse a seguir sendo amigos e a contarse por carta todo o que lles aconteza os dous e prométense ver o vindeiro ano. Darwin di que aproxima vez traeralle moitos regalos e Perico comenta que encargara un carro o carpinteiro para paséalo e lévalo a coñecer mais sitios, déronse uns bicos e entre choros descorre a despedida. ¿volveran a verse estes dous amigos? Contereino o vindeiro ano.
Para miña neta, que cumpre un ano.
Avó : Alfonso
No hay comentarios:
Publicar un comentario