A outra cara da vida

Viven sós e dormen ó raso; Atenazados polo frío son despreciados pola sociedade. O seu corpo desprende cheiro a rancio, as dificultades e avatares da vida arrastróunos a iste furado. Esa vida na que nunca pensaron nin quixeron para eles.
Pel curtida de durmir moitos días e noites en caixeiros, estacións e outros cobixos, refuxiándose en algúns casos no alcohol ( compañeiro inseparábel) que os leva a imaxinación de lugares, de soños e fantasías para esquecer todo aquelo que fixeron mal, que xa non poden arranxar e tampouco voltar atrás.

Reveláronse contra todo e contra todos, so lles queda o compañeiro, o cartón de viño:  “Don Simón”,  ese que durme o seu carón, que lles axuda a esquecer o que foron, o que son, e o que seguirán sendo.