Como apréciase na foto mais patriota non se pode ser.
Cadaquén que saque as súas conclusións, eu as miñas resérvoas para unha mellor ocasión.
Nunha preciosa aldea do interior lucense atopámonos co Lar dos meus avós. Non teño senón millóns de recordos cubertos de aromas, sons e cores que lémbran esas tardes de verán tranquilas, onde o corpo é libre i a alma queda satisfeita. Cantos momentos de ledicia contemplaron esas vellas pedras, cantos risos escoitaron, quen sabe...cantos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario