23/11/09

Noites de inverno co tío Marcelino

Lémbrome daquelas noites de inverno, o carón da lareira, escoitando os contos do meu tío Marcelino que, sempre remataban ofrecendo cinco pesos o rapaz que dera unha volta arredor do cemiterio. Os cartos xa nos gustaban pero o medo podía máis e o meu tío esnaquizándose de risa, gardábaos no peto pra outra mellor ocasión.

¿Que teñen os cemiterios que tanto medo nos dan? a resposta é ben sinxela , manternos lonxe canto máis tempo mellor, pois tempo teremos de descansar neles e de atoparnos co tío Marcelino pero non coa moeda de cinco pesos que, a ben seguro quedou na casa, a morte é o que ten, non che da tempo a coller nin a levarte nada.

E todo isto pasaba quentándonos o carón do lume, mentres os homes da casa xogaban a brisca, as mulleres arranxaban a cea, os nenos carretabamos leña e o lume non deixaba de facer brasa, pra que o caldeiro dos nabos, cocera canto antes .


Nunha angarela, preto do caldeiro, atopábase colgando un aparello cadrado, que non tiña nome; Fora feito polo meu avó, aproveitando unha lata de pemento que se comprou pra mesturarlle á zorza e facer os chourizos,. Enchiamola de castañas, achegabámoslle lume e despois de non moito tempo, rematada a partida de cartas dos homes da casa e dalgún outro da aldea, comezábamos a degusta-lo magosto, sempre acompañado polo viño tinto, que se dicía: "é moi dixestivo". Os rapaces so podíamos beber un vasiño pequeno mesturado con auga e antes de ir a durmir, outro vaso, neste caso de leite.

Así que coa barriga chea, o lume dicindo adeus e a noite moi encima, ibamos todos pra cama ata o próximo día.

18/11/09

A CRISI PRA ALGUNS NON É CRISI

Como pódese ver, trátase dunha sucursal da caixa Castilla la Mancha situada onde non fai moito tempo, atopábase unha farmacia modernista.
Quero pensar que os directivos fixérono con toda a intención. Xa sabedes que onde houbo, sempre queda, así que as paredes aínda terán gusto de antibiótico e iso favorecerá tanto os traballadores da entidade coma os clientes: os empregados atoparánse en perfecto estado de saúde e poderán explicar con toda claridade os porcentaxes das comisions; O mesmo tempo, os clientes que entren enfermos sairán sans e salvos.Ben, ” ...O que é salvos…” salvar, salvámolos os españois, a esta entidade non fai moito, cunha aportación duns cantos millóns de euros.
Como se pode apreciar teñen bo gusto na ubicación da actividade.

O QUE QUEDA DA FARMACIA

Como pódese ver na fotografía, xa non se pode entrar a mercar medicinas; Dentro, temos roupa de abrigo que neste tempo, tampouco vai nada mal para protexernos dos fríos do inverno.
Neste caso parabens ó Concello, pois aínda que so é a fachada , protexeu un ben modernista, de incalculable valor.

8/11/09

Imaxinación


Davant del Palau de la Música, trobem una plaça que s'anomena
Lluís Millet, aquest és la seva denominació habitual, però algú ha estat creatiu i l'ha rebatejat, posant-li un altre nom dels clan Millet, en aquest cas, Fèlix, però substituint el seu cognom per Billet. (Com es pot observar en la fotografia).

A la persona o persones que responsables de tal enginy, els hi envio la meva felicitació, i jo, a més a més, afegiria de segon cognom
Pocavergonya.

Diante do Palacio da Música, atópase unha pequena praza, chamada Lluis Millet, pero alguén ocorréuselle, moi acertadamente, poñerlle o nome doutro Millet, neste caso, Felix, e ademais, cambiarlle o apelido por Billet "de billetes" (Como pódese ver na fotografía).

A persoa ou persoas responsables desta anécdota enxeñosa, a miña felicitación, pero eu ademais de segundo apelido engadiría
Caradura.



Datos personales