O primeiro ministro británico, David Cameron, e maila súa dona Samantha, viaxaron a Granada. Tódolos medios de comunicación fixéronse eco da noticia, destacando que viaxaron en un voo de baixo coste, aloxáronse nun hostal de tres estrelas, disfrutaron de pratos típicos en restaurantes do mais humilde,vestían de maneira informal e pasearon polas rúas como calquera outro cidadán.
Todo un exemplo que deberían seguir os nosos gobernantes, estes que teñen a caradura de cobrar suculentos xornais, viaxar en clase preferente, durmir nos plenos (cando van), gozan de coche oficial, gardas de protección... Parece ser que o medo atenázoos. Os seus fillos estudian nos mellores colexios, o resto dos cativos en barracóns coma fai corenta anos, os hospitais pechan plantas e non por falta de doentes, pero eles non teñen dúbida, son clientes da medicina privada (mais rápida e non teñen que facer cúa) e non satisfeitos, mais dun apropiase do alleo. E cantas cousas quedan aínda por dicir! Uns aproveitados.
Un exemplo, un eurodeputado cobra mensualmente 7.956 euros, mais 304 en dietas por pleno, uns 4.500 euros, 4.299 en gastos de oficina, 19.700 euros, en contratación de persoal administrativo, e por se isto fora pouco, xubilación aos 63 anos cunha pensión bruta de 5.600 euros (e non son catro a manter que son 50!!).
12/4/11
5/4/11
ORELLA DE PORCO "Á GALEGA"
Para 4 persoas.
1 kg de orella curada e salgada.
Aceite de oliva virxe.
Pemento picante.
PREPARACIÓN :
Pola noite do día anterior,deixaremo-las orellas sumerxidas en auga, a desalgar, é recomendabel que antes de cociñar se cambie a auga un par de veces para eliminar o sal.
Despois poñeremos auga nunha pota , e cando isto ferva, meteremos as orellas, a fogo lento durante unha hora e cuarto. Comprobaremos, pinchando as mesmas, a súa cocción.
Unha vez cocidas picarémolas como se de polbo se tratara, e utilizaremos un prato de madeira para a presentación. Regar con abundante aceite de oliva e espolvorear cun chisco de pemento picante.
Así de sinxelo, listas para deleitar!
3/4/11
PAELLA "DA AVOA"
Paella para seis persoas.
INGREDIENTES:
100 grs de arroz Bomba , por persoa,
1/2 coello, picado.
250 grs de costela de porco celta, picada
1/4 de polo preferible de curral, picado.
2 sepias frescas picadas.
6 cigalas.
6 langostinos.
250 grs de ameixa.
450 grs de mexillóns.
100 grs de chícharros.
1 cebola triturada.
3 tomates maduros triturados.
1 pemento vermello, picado
2 dentes de allo, picados.
Sal.
2 litros de caldo de peixe.
6 culleradas de aceite.
Preparación:
Poñemos a paelleira ó lume co aceite e cando iste este quente, engadiremos o coello, o polo e a costela de porco; Procuraremos ir movéndoa cunha cullera de madeira, e cando a carne estea un pouco dourada, engadiremos as sepias, e mailo pemento vermello. Uns minutos despois a cebola e os allos, remexeremos durante cinco minutos e engadiremos as ameixas, cigalas e langostinos, tamén os tomates triturados.
Manteremos a fogo medio uns 10 minutos remexendoo todo, engadiremos o caldo de peixe e esperaremos a que ferva para engadir o arroz (ben repartido por toda a paelleira), finalmente, deixaremos cocer uns 20 ou 30 minutos. Cinco minutos antes de que finalice a cocción engadir os chícharros repartidos por toda a paelleira, a modo de decoración, espetaremos no arroz os mexillóns que con anterioridade teremos fervidos en auga. É moi importante sempre estar pendentes da cocción do arroz por si necesitaramos engadir mais caldo.Unha vez evaporado o caldo apagar o lume e deixar repousar uns 10 minutos.
Que vos aproveite!
INGREDIENTES:
100 grs de arroz Bomba , por persoa,
1/2 coello, picado.250 grs de costela de porco celta, picada
1/4 de polo preferible de curral, picado.
2 sepias frescas picadas.
6 cigalas.
6 langostinos.
250 grs de ameixa.
450 grs de mexillóns.
100 grs de chícharros.
1 cebola triturada.
3 tomates maduros triturados.
1 pemento vermello, picado
2 dentes de allo, picados.
Sal.
2 litros de caldo de peixe.
6 culleradas de aceite.
Preparación:
Poñemos a paelleira ó lume co aceite e cando iste este quente, engadiremos o coello, o polo e a costela de porco; Procuraremos ir movéndoa cunha cullera de madeira, e cando a carne estea un pouco dourada, engadiremos as sepias, e mailo pemento vermello. Uns minutos despois a cebola e os allos, remexeremos durante cinco minutos e engadiremos as ameixas, cigalas e langostinos, tamén os tomates triturados.
Manteremos a fogo medio uns 10 minutos remexendoo todo, engadiremos o caldo de peixe e esperaremos a que ferva para engadir o arroz (ben repartido por toda a paelleira), finalmente, deixaremos cocer uns 20 ou 30 minutos. Cinco minutos antes de que finalice a cocción engadir os chícharros repartidos por toda a paelleira, a modo de decoración, espetaremos no arroz os mexillóns que con anterioridade teremos fervidos en auga. É moi importante sempre estar pendentes da cocción do arroz por si necesitaramos engadir mais caldo.Unha vez evaporado o caldo apagar o lume e deixar repousar uns 10 minutos.
Que vos aproveite!
18/3/11
AMOSASE A PRIMAVERA
16/3/11
OUTEIRO DA ARCA
¿ Lenda ou non ? Dicíase que en Outeiro vivía unha meiga, chamada Arca, que polo día era dona e pola noite convertíase nunha ave rapaz para asustar cos seus berros aos lobos, que de Laguelas pasando pola Pena de Valiños, adoitaban a refuxiarse neste recuncho de monte, onde comían as presas que cazaban noutros lugares.
Coméntase que nunha ocasión, un lobo fíxolle frente comezando a ouvear, isto fixo que acudiran mais lobos e o dito popular di que Arca deixou de ser ave transformándose en meiga. Coas súas vestimentas negras e unha escoba de corres de xesta, ausentounos de tal maneira que o parecer os animais cruzaron a presa de Servan no riu pequeno cara o monte de Barreiro.
Grazas a ela, os lobos desde entón xa non frecuentan este zona. (Daquela o nome do Outeiro da Arca )
Coméntase que nunha ocasión, un lobo fíxolle frente comezando a ouvear, isto fixo que acudiran mais lobos e o dito popular di que Arca deixou de ser ave transformándose en meiga. Coas súas vestimentas negras e unha escoba de corres de xesta, ausentounos de tal maneira que o parecer os animais cruzaron a presa de Servan no riu pequeno cara o monte de Barreiro.
Grazas a ela, os lobos desde entón xa non frecuentan este zona. (Daquela o nome do Outeiro da Arca )
Luís "O Fernández"
Fernández, un vilalbés, de familia moi popular na vila, sempre foi moi inquieto, e alá polos anos sesenta decidiu emigrar a Alemaña. Despois duns anos de traballo neste pais, decidiu voltar a España, en concreto a Barcelona. Unha vez superadas as probas selectivas, entrou a formar parte da policía local (Guardia Urbana) do Concello.Entre moitos e bos servizos, eu quero destacar o que aconteceu o 31 de xaneiro do 1994, cando se produciu o incendio do TEATRO LICEO. O edificio quedou reducido a cinzas na súa totalidade. Este galego axudou a rescatar moitas e valiosas obras das que alí se expoñían, testemuña de todo isto foron os xornais que sacaron a súa fotografía rescatando un cadro de Picasso.
Dende onde queiras que esteas, quero recordarte por ser tan boa persoa e a túa valentía nos feitos. Como ti dicías, unha vez morto ninguén se acorda de tí, amenos que deixes unha boa herdanza. Neste caso esta é a túa herdanza, e a de todos os que amamos o arte.
Dende o mais alá, espero que poidas contemplar esta fermosa obra, xa que por culpa da túa doenza non estiveches a tempo de coñecer a súa restauración, Ata sempre amigo Fernández.
8/3/11
7/3/11
O peixe grande
17/2/11
FONTE DAS CARTAS
Hai se a fonte das cartas falara... Cantas cousas saberiamos! de chismorreo, amoríos, critequeos, pasabamos moitas mañás ou tardes, gardando as vacas e as ovellas ou mesmo rozando nos toxos...Sempre foi punto de encontro, testemuña da vida más activa do pobo.
Fonte milagreira, moita auga no inverno e nin gota no verán, lémbroa coma lugar de xuntanza de vellos e novos, de homes e donas, de cativos pequenos...
¿Quen destas aldeas non foi a beber e contar algún conto?
¿Quen non pretendeu namorar algunha rapaza ou rapaz?
¿Quen non insinuou saltar o valo da chousa de Laguelas ou o Outeiro da Arca pra estar o abrigo os días de frío, e aproveitar pra roubarlle un bico aquela rapariga mais alegre?
¿Quen destas aldeas non foi a beber e contar algún conto?
¿Quen non pretendeu namorar algunha rapaza ou rapaz?
¿Quen non insinuou saltar o valo da chousa de Laguelas ou o Outeiro da Arca pra estar o abrigo os días de frío, e aproveitar pra roubarlle un bico aquela rapariga mais alegre?
Hoxe a fonte segue no mesmo lugar, pero xa non ten xente o seu arredor, a maioría fóronse cos anos e moitos deles, atópanse no cemiterio, descansando eternamente, alí, en sestelo, que curiosamente está mirando o monte largo. Xa non hai vacas que gardar ni ovellas pra pastorear, tampouco contos a quen contar... Que será do monte e da fonte! teño a sensación que a vida en moitas das nosas aldeas está a piques de pechar, espero que alguén se dea conta do erro e intente arranxalo, pois a liberdade e a tranquilidade so se atopan nestes recunchos, "aldeas" , onde non chegou ni chegará o botellón nin os ruídos e fumes das grandes cidades. Loitemos pra que as administracións nos doten dos servizos mínimos necesarios e teñamos nestes lugares o acougo e benestar que todos desexamos, e volten os contos e chismorreos a fonte das cartas.
21/1/11
GALIZA - NON MAIS BAGOAS
13/1/11
AMOR PASIONAL - 1969
Esta fermosa historia ocorre na parroquia de Calamocos Darriba e os protagonistas son: Rosiña e Farruco, dous veciños cativos, da mesma idade, que van medrando un o carón do outro, e comparten colexio e xogos nas tardes de serán. Pois ben, estando a piques de cumprir os dezaseis anos, deciden declararse o seu amor e facerse noivos e o amor apoderase deles, como os fentos da chousa.
Rosiña era filla única, os seus pais tiñan unha boa propiedade en terras e como era normal querían para a súa filla alguén que aparte de ser bo rapaz ofrecera o mesmo volume de riqueza.
Farruco era o maior de catro irmáns e os seus pais terra tiñan pouca ademais o traballo no campo non era o que mellor se lle daba, pois el sempre dicía que unha vez cumprido o servicio militar meteríase na Garda Civil xa que era un traballo mais doado e non tan canso.
Os pais de Rosiña moi traballadores e amantes do campo como ninguén, están a pensar que este rapaz non é o tipo de mozo que lle convén a súa filla, así que deciden ter una conversación con ela. A primeira en falar foi a mai, Rexina, unha muller alta e delgada que impoñía nada mais vela. Non andivo con atallos, foi directa " este mozo non cho queremos ver mais por aquí, así que xa sabes, mellor falas con él coma veciño, pero de ahí que non pase a cousa”. Manoel, o pai, era un home pequeno e regordete, a dicir verdade, non facían moi boa parella, ela tan alta e él tan baixiño, despois de escoitar a súa dona, engadiu “ademais ese rapaz é un preguiceiro que non sabe facer de nada, así que xa sabes, de noivos nada, cadaquén na súa casa e deus na de todos” e dando media volta, marcharon os dous para o curro, deixando a Rosiña na cociña co cor nun puño e pensando o que sería dela, pois o amor por Farruco era tan forte que deixalo sería para os dous unha verdadeira traxedia.
Rosiña coméntalle a Farruco o acontecido e dándose unha aperta moi forte deciden xurarse amor eterno e idean algunhas estratexias para poder continuar co seu namoramento. Aproveitando que as vivendas de ámbolos dous, atópanse unha en frente doutra e a curta distancia, pensaron que para poder verse podían encender a luz de fora que cada un tiña na fachada da casa tres veces seguidas, as nove da noite, coma sinal. Esta estratexia funcionou durante uns meses pero Rexina, que o que tiña de grande tíñao de ruín, descubre a argallada e decide que Rosiña debe de ir a pasar uns meses cun irmán dela que exerce de Policía na Armada, en Vigo. Prepáranlle a maleta e no coche de liña, acompañada pola súa nai, marcha para Vigo.
Farruco non tivo tempo de nada, seguiu pendente daquela luz, cada día, as nove da noite, pero esta non se prendía, pensaba que o mellor sería a bombilla fundida, o que non sabía era que o seu amor atopábase mais lonxe que nunca e sen poderse comunicar.
Rosiña era filla única, os seus pais tiñan unha boa propiedade en terras e como era normal querían para a súa filla alguén que aparte de ser bo rapaz ofrecera o mesmo volume de riqueza.
Farruco era o maior de catro irmáns e os seus pais terra tiñan pouca ademais o traballo no campo non era o que mellor se lle daba, pois el sempre dicía que unha vez cumprido o servicio militar meteríase na Garda Civil xa que era un traballo mais doado e non tan canso.
Os pais de Rosiña moi traballadores e amantes do campo como ninguén, están a pensar que este rapaz non é o tipo de mozo que lle convén a súa filla, así que deciden ter una conversación con ela. A primeira en falar foi a mai, Rexina, unha muller alta e delgada que impoñía nada mais vela. Non andivo con atallos, foi directa " este mozo non cho queremos ver mais por aquí, así que xa sabes, mellor falas con él coma veciño, pero de ahí que non pase a cousa”. Manoel, o pai, era un home pequeno e regordete, a dicir verdade, non facían moi boa parella, ela tan alta e él tan baixiño, despois de escoitar a súa dona, engadiu “ademais ese rapaz é un preguiceiro que non sabe facer de nada, así que xa sabes, de noivos nada, cadaquén na súa casa e deus na de todos” e dando media volta, marcharon os dous para o curro, deixando a Rosiña na cociña co cor nun puño e pensando o que sería dela, pois o amor por Farruco era tan forte que deixalo sería para os dous unha verdadeira traxedia.
Rosiña coméntalle a Farruco o acontecido e dándose unha aperta moi forte deciden xurarse amor eterno e idean algunhas estratexias para poder continuar co seu namoramento. Aproveitando que as vivendas de ámbolos dous, atópanse unha en frente doutra e a curta distancia, pensaron que para poder verse podían encender a luz de fora que cada un tiña na fachada da casa tres veces seguidas, as nove da noite, coma sinal. Esta estratexia funcionou durante uns meses pero Rexina, que o que tiña de grande tíñao de ruín, descubre a argallada e decide que Rosiña debe de ir a pasar uns meses cun irmán dela que exerce de Policía na Armada, en Vigo. Prepáranlle a maleta e no coche de liña, acompañada pola súa nai, marcha para Vigo.
Farruco non tivo tempo de nada, seguiu pendente daquela luz, cada día, as nove da noite, pero esta non se prendía, pensaba que o mellor sería a bombilla fundida, o que non sabía era que o seu amor atopábase mais lonxe que nunca e sen poderse comunicar.
Pasados uns dez días, Farruco recibe unha carta na que Rosiña faille saber o sucedido, o rapaz chora desconsolado e non sabe que facer, aínda que ten moi claro que non hai tempo que perder, sabe que esperar a que volva Rosiña pode levalo a desesperación, así que decide viaxar para poder contactar con ela e saber de primeira man se ela o segue querendo ou se pensa deixalo,.
O encontro foi do mais emotivo, fundíronse nunha aperta e choraron desconsolados, Seguen afianzados no seu amor e dispostos a loita contra vento e marea.
Farruco volta para aldea satisfeito e convencido que o amor da súa vida é Rosiña e que non sabe cando, pero teno moi claro: os dous formaran unha familia.
Durante seis meses que durou o exilio de Rosiña, comunicábanse por carta, na derradeira, faille saber a Farruco, que volta á aldea, xa que o seu tío díxolle telefonicamente a súa irmán que o mellor que podía facer era deixar os dous rapaces que se quixeran e que decidiran o seu futuro.
O regreso foi tan esperado, que os amigos de ámbolos dous, preparáronlles un encontro (coa excusa de facer o magosto) pois isto sucedía ala polo mes de Novembro.
Farruco volta para aldea satisfeito e convencido que o amor da súa vida é Rosiña e que non sabe cando, pero teno moi claro: os dous formaran unha familia.
Durante seis meses que durou o exilio de Rosiña, comunicábanse por carta, na derradeira, faille saber a Farruco, que volta á aldea, xa que o seu tío díxolle telefonicamente a súa irmán que o mellor que podía facer era deixar os dous rapaces que se quixeran e que decidiran o seu futuro.
O regreso foi tan esperado, que os amigos de ámbolos dous, preparáronlles un encontro (coa excusa de facer o magosto) pois isto sucedía ala polo mes de Novembro.
Alegría non faltou ese día e moita conversa entre eles, elaboraron novas estratexias e planificaron os seu futuro, que adiviñábase algo espiñoso.
Pasou un tempo, e fóronse vendo con menos dificultade, ata que un bo día, estando Farruco e Rosiña conversando no cubertiño o pe do forno, a súa nai Rexina, acercase a Farruco e dille que pase a cociña que ten que falar con el. Farruco que lle temblaban as pernas como xuncos, decide facer das tripas corazón e escoitar aquela dona.
Rexina, o primeiro que lle di e que xa está ben de mocear, que o que ten que facer e casar con Rosiña. A alegría foi tan grande, que Farruco abrazouse con tanta forza na súa futura sogra que case lle rompe o esqueleto. Rosiña tamén bicou a súa nai e Farruco comenta que dará a noticia aos seus pais e irmáns.
Acordan data para o casamento; o cabo duns meses e nun día pasado por auga, celebrase con toda a solemnidade e rituais necesarios, pois as dúas familias eran moi relixiosas, e o ramo da noiva como é costume, foi regalo para a Virxen.
Acordan data para o casamento; o cabo duns meses e nun día pasado por auga, celebrase con toda a solemnidade e rituais necesarios, pois as dúas familias eran moi relixiosas, e o ramo da noiva como é costume, foi regalo para a Virxen.
Diste matrimonio naceron dous fillos: Pepiño e Carola.
Farruco e Rosiña viviron o seu amor durante moitos anos (como indicou o crego na lectura ata que a morte os separe).
27/12/10
POUCA VERGOÑA E MOITA CARA DURA
Agora entendo algo mais o recorte dos xornais aos funcionarios, a conxelación das pensións, as axudas por nacemento de fillo, as axudas aos parados e outras prestacións socias que desaparecen...
E todo isto a nivel nacional, engadan dezasete comunidades autónomas, goberno central, etc.
Que Deus nos atope confesados!
Que Deus nos atope confesados!
22/12/10
OS SEN TEITO
O día cinco de decembro, fíxen mención á Constitución Española, aos artigos 47 e 50. Hoxe, nun xornal gratuito, podemos ler como unha destacada persoa atrévese a por cifras e por certo preocupantes.
PERSOAXES DE NADAL
CATALUNYA:
El Tió , Trátase dun anaco de árbore decorado, que se tapa cunha manta e que hai que alimentar, uns días antes do Nadal. Os nenos vainlle deixando turrons e outros dolces, para que o tronco engorde e o día vintecatro, esté listo pra facelo "cagar", pegándolle cun pao e o mesmo tempo cantando unha canción que dice mais ou menos : Caga tió, caga turrons, avellanas e piñons; se non os queres cagar golpes de pau imos che dar.
Na actualidade el tió sirve para que regale xoguetes aos mais catívos, antigamente "cagaba" dolces ou caramelos.
GALIZA:
O Apalpador, que data de tempos antigos e que habita nos bosques do Courel, Cebreiro, Quiroga e Os Ancares adícase a recolleita de madeira para producir carbón. É un vello xigante, que sempre usa unha boina na cabeza, utiliza roupa vella e con remendos. Aliméntase de froitos dos bosques e xabarís. Na noite do 24 de decembro (nalgúns lugares é o 31 e outros o 5 de xaneiro) baixa dos montes as casas onde os nenos están durmindo e apalpalles a barriga, de ahí ven o nome do 'Apalpador" para ver se comeron ben durante o ano. Antes de marchar, deixa unhas castañas e fai uns feitizos para que o ano novo chegue con moitos alimentos. Recoméndovos a lectura do Apalpador, de Lua Sender e Alejandro Miguens, con ilustracións de Leandro Lamas, publicada por Edicións de Galicia e Fendi na colección de contos de miúdo.
Hai un cantiga moi fermosa que lle cantan os pais os nenos para tranquilizalos mentres esperan o Apalpador.
OLENTZERO.
CANTABRIA :
ESTEREU.
ASTURIAS :
ANGUERO.
Foto del Tió 19-12-2010
El Tió , Trátase dun anaco de árbore decorado, que se tapa cunha manta e que hai que alimentar, uns días antes do Nadal. Os nenos vainlle deixando turrons e outros dolces, para que o tronco engorde e o día vintecatro, esté listo pra facelo "cagar", pegándolle cun pao e o mesmo tempo cantando unha canción que dice mais ou menos : Caga tió, caga turrons, avellanas e piñons; se non os queres cagar golpes de pau imos che dar.
Na actualidade el tió sirve para que regale xoguetes aos mais catívos, antigamente "cagaba" dolces ou caramelos.
GALIZA:
O Apalpador, que data de tempos antigos e que habita nos bosques do Courel, Cebreiro, Quiroga e Os Ancares adícase a recolleita de madeira para producir carbón. É un vello xigante, que sempre usa unha boina na cabeza, utiliza roupa vella e con remendos. Aliméntase de froitos dos bosques e xabarís. Na noite do 24 de decembro (nalgúns lugares é o 31 e outros o 5 de xaneiro) baixa dos montes as casas onde os nenos están durmindo e apalpalles a barriga, de ahí ven o nome do 'Apalpador" para ver se comeron ben durante o ano. Antes de marchar, deixa unhas castañas e fai uns feitizos para que o ano novo chegue con moitos alimentos. Recoméndovos a lectura do Apalpador, de Lua Sender e Alejandro Miguens, con ilustracións de Leandro Lamas, publicada por Edicións de Galicia e Fendi na colección de contos de miúdo.
Hai un cantiga moi fermosa que lle cantan os pais os nenos para tranquilizalos mentres esperan o Apalpador.
Vaite logo, meu meniño (miña meniña)
marcha agora para a camiña
Que vai vir o Apalpador
a apalparche a barriguiña
marcha agora para a camiña
Que vai vir o Apalpador
a apalparche a barriguiña
PAIS VASCO E NAVARRA :Xa chegou o día grande
día do noso Señor.
Xa chegou o día grande
e virá o Apalpador.Mañá é dia de cachela,
que haberá gran nevarada
e há vir o Apalpador
cunha mega de castañas.Por aquela cemba
xa ven relumbrando
o señor Apalpador
para darvos o aguinaldo.
OLENTZERO.
CANTABRIA :
ESTEREU.
ASTURIAS :
ANGUERO.
Foto del Tió 19-12-2010
19/12/10
CAGANER
14/12/10
AFORCARSE POR AMOR 1937-1995
Casimiro, un home forte e loitador, traballador incansábel e amigo dos seus amigos, Antía, unha muller moi xeitosa, aínda que sempre foi unha dona delicada de saúde. Cando era nena, os seus pais xa pensaron que morría, pois unha doenza no peito non a deixaba respirar e tívoa apartada, moitos anos, do colexio. Finalmente, grazas o Doutor Rebouza e mais o curandeiro da parroquia de Fornelos da Baixo, conseguiron que a rapaza medrara e afacérase a vivir cos seus achaques, sabendo que se algún día casaba, non lle estaba recomendado ter mais dun fillo.
Casimiro e Antía fixéronse noivos e decidiron casar, froito deste matrimonio naceu unha filla: Sabela. Pasaron uns anos e Antía volveu a quedar embarazada. Preocupada e o mesmo tempo asustada, decidiu acudir a unha destas mulleres, que sen escrúpulos e asasinas por natureza, interrompen o embarazo, usando métodos caseiros e torturadores. Estas donas sen coñecementos de medicina e que, en Galiza abundaban moito, provocaban, a maioría das veces, unhas hemorraxias mortais a súas “pacientes”. Traxicamente deste xeito aconteceu, despois de dous días de loita contra a morte, Antía faleceu na súa casa, unha mañá cedo, nun día escuro de choiva, vento e tronos. Parecía o fin do mundo, os tronos eran tan fortes que daba a sensación de que alguén do mais alá estivera recriminado a atrocidade cometida a Antía.
Casimiro quedou moi apenado, coidando da súa meniña Sabela. Ela foi medrando o carón do seu pai e os dezaseis anos decidiu independizarse. Marchou a traballar a Ourense, a casa da súa tía, irmán da súa nai, que tiña un comercio de ultramarinos preto da estación do ferrocarril.
Casimiro quedou só e a tristura invadíao. O seu corazón pedíalle a berros facerse cunha compañeira e esta apareceu nunha feira en Currelos. Alí atopouse cunha dona de nome Xulia que pretendía venderlle uns capóns. Os dous eran viudos cos fillos casados e compartían moitas loitas e tiñan moitas semellanzas. O destino quixo que o cabo de tres meses Xulia fora a vivir con Casimiro. Estiveron xuntos moitos anos e o amor que se tiñan un polo outro eran inseparables, pero xa se sabe que as cousas duran o que duran... Sabela, a filla de Casimiro no viu con bos ollos que o seu pai fixera constar no testamento que lle deixaba a casa onde vivían a Xulia, e comezaron as disputas.
Xulia chea de malas caras e tensións familiares, non o pensa dúas veces e marchou para súa casa, na que vivira toda vida. Casimiro desesperado foi falar co crego e decidiron ir os dous a convencela para que voltara con el. Xulia que tiña as cousas claras e era moi firme, non cedeu, dixo que se sentía pouco querida e que o seu amor apagouse.
Casimiro voltou para a casa desencaixado, as bágoas non deixaron de correr pola cara abaixo, con esta pena conviviu durante un ano, a paixón e o amor que tiña por Xulia fixeron que un día de amargura, se aforcara, non sen antes escribir unha carta de amor adicada a súa compañeira.
Nunca se soubo o que poñía a carta pois Sabela fíxoa pedazos nada mais ollala.
13/12/10
CAMIÑO DA FABRICA – 12-11-2010
Esta escultura que representa a un home e unha dona camiñando para o traballo, é unha homenaxe o movemento obreiro, dos anos 1917 a 1978 "Historia, lembranza e loita.´´Esta obra é da escultora Teresa Ribas.
11/12/10
Pota blava
Un ano mais e como é costume nestas datas, está a celebrarse a 37a feira do capón de curral, en concreto do pota blava (denominación de orixe catalana) que poderíamos traducir por "perna azul" en galego. É unha raza característica da comarca do Baix LLobregat, concretamente no concello do Prat de Llobregat atópanse os criadores máis antigos; é un ave que se cría en libertade, a súa alimentación está basada nun 80 por cento en cereais, cunha crianza mínima de 90 días.Están identificados cunha etiqueta numerada da Comunidade Europea de indicación de Geografía Protexida. O polo do Prat é o único do Estado español que foi recoñecido con esta Denominación Específica.O galo protexendo as galiñas, no galiñeiro.
O raposo na noite escura, acochando o poleiro.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
