23/5/09

Xan do Caínzo e Marica da Choupela

Esta historia que lles vou contar aconteceu alá polo ano 1850 nunha aldea moi coñecida chamada Bradegafeita.
Xan que tiña 41 anos, vivía cos seus país de toda vida, era fillo único e moi querido e apreciado polos veciños, pois aínda que non era moi espelido, todo isto quedaba compensado coa súa boa vontade pra axudar os demais, se Xan ía á taberna e lle encargabas calquera cousa, faltáballe tempo pra deseguido chegarche con ela, xa non digamos coas labores do campo sempre disposto a votar unha man, posto que sempre presumía que él araba moi dereito, e sementaba coas dúas mans, o certo é que ningunha das dúas cousas se lle daba ben, xa que o estrabismo que tiña no ollo dereito, facía que mirara pra tódolos lados menos pra onde tiña que mirar.
Marica era unha muller da mesma idade que Xan, vivía tamén cos seus pais, tiña dúas irmas Gumersinda e Rufina. Marica era pouco agraciada no físico, pero atrevida cos homes,a xente da aldea xa dicía dela que era moi lixeira, xa que tiña un fillo de solteira. Na aldea estaban divididos: uns dicían que o rapaz era igualiño co crego e outros que era o vivo retrato dun cerralleiro que tódolos meses viña a tapa-los buratos das cazolas,e algún outro burato sen ser de cazola; O certo é que Marica case sempre rodeada de homes, escoitábaselle os risos dende a outro lado da aldea.
Xan namorado de Marica, proponlle casamento. Ela dille que sí pero Xan debe falar co seu pai pra que o deixe casar. O pai de Xan, chamado Xeneroso, sempre dicía que sería do seu fillo o día que eles morreran, pois coas poucas luces que tiña: ”morrerá de fame”.
Xan ocorréselle falar cun veciño chamado Nisio que era para él unha das persoas máis capacitadas da aldea, posto que naquel entón, este home xa estudara o bacharelato, moi falador e con boa expresión ninguén mellor pra convencer o seu pai. Nisio ponlle como condición ir pola noite e deberá de ter unha ola de viño pra facer máis levadeira a conversa e o mesmo tempo, cando Xeneroso leve bebidas unhas cantas cuncas de viño de ben seguro dará o seu consentimento o casamento do fillo. Dito e feito, esa mesma noite van a falar con Xeneroso, comezan a beber no viño, a contar contos, a cousa vaise alargando, a noite vai pasando e ninguén ten en conta o casamento. Xan preocupado comeza: “ calar… calar… botan bombas debe de haber algún casamento”, entón Nisio venlle o recordo e dille o pai de Xan, ”Xeneroso, eu veño aquí a falar contigo pois o teu fillo quere casar,” sen deixarlle acabar di Xeneroso: “o meu fillo Xan aínda e moi xoven” , Xan furioso contestou “pai teño 41 anos” e o pai engadiu : “sí, pero aínda tes quen che lave a camisa”. Entre tira e afrouxa, Nisio convence o pai de Xan. Finalmente acordase a data do casamento e faise saber a tódolos veciños.
O día do casamento, xuntouse moita xente pra ver o acontecemento entre eles atopábase o cerralleiro, axudaba na cerimonia como sancristán o fillo de Marica. O darlles a bendición dixo o crego: “ eu vos bendigo no nome do pai e do fillo”. O cerralleiro, moi ledo engadiu: “ menos mal que xa se sabe de quen é o rapaz”. Os veciños, á saída da igrexa, cantáronlles unha canción que comezaba: “Casouse Xan do Caínzo con Marica da Choupela, él era un home de ven e ela tamén o era. Con estes dous pra casar, xente de sete parroquias viñémolos acompañar, agora xa se acabou, felices sexan os dous”.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Datos personales