2/1/10

o Gato Roque



Roque era un gato de cor amárelo, que na casa e fora dela sempre estaba preto do seu dono. Cando saían xuntos a pasear, Roque sempre ía o seu carón, co rabo levantado refregándose as pernas do seu amo e de cando en vez, levantaba a cachola e respondía con un miou...pero iso sí, facíao moi frouxiño, suficiente para que o seu amigo Xesús se dera conta de que estaba na súa compañía.
Algunha vez alexábase un pouco para xogar entre as herbas con algún saltamontes que se lle cruzaba no camiño, pois topaba moi divertido os saltos que daba este insecto voador; cando el chegaba a onde se pousara no primeiro salto, o saltamontes xa non se topaba alí, xa fixera outro salto... e así entre salto e salto descorría o tempo e o xogo.
O seu amigo Xesús decidiu traerlle un compañeiro para que xogara con Roque: a gatiña Merruxiña, esta era de cor agrisado moi presumida, sempre estaba a limpar os seus pes coa lingua, como se levara zapatos de charol e lles estivera sacando brillo,. De seguido fixeron amistade; as carreiras dentro da casa eran frenéticas como se dunha competición se tratara. Un día toparon un carolo do millo que o converteron en pelota de xogar o fútbol, pasábano dun o outro, elevábano no aire e a diversión non cesaba.
Pasou o tempo e un bon día o seu amo viu que só xogaba Roque e que faltaba Merruxiña. Preocupado por se lle houbera pasado algo malo, decidiu buscala, chamando polo seu nome :Merruxiña.a.a.a.a Merruxiña.a.a.a.a e desta que se escoita unha voz moi frouxa miau.au…miau.au.. O son saía dunha caixa de madeira,. Xesús achegouse pra observar e dentro dela atopou a Merruxiña cos seus catro fillos recén nacidos, cos olliños pechados como se non quixeran saber nada do que acontecía. Durmían o calor da súa nai mentres ela lamíaos unha e outra vez.
Pasaron os días e os gatiños foron medrando. Comezaron a saír da súa cama, a correr e a xogar entre eles cunhas landras que toparon debaixo da mesa da cociña; Roque e Merruxiña pendentes dos pequenos, en todo momento, para que non se fixeran mal, decidiron para-lo xogo, voltar á casa e mostrarlles tódolos recunchos do seu fogar.
Un veciño chamado Xosé da tendeira que rexentaba unha taberna, decidiu falar con Roque e Merruxiña para que lle deran consello, pois tiña que botar fora uns ratos que estábanlle a come-las galletas e o arroz que tiña na tenda, ademais non o deixaban dormir polas noites co tropel que facían no faio.
Roque escoitou con atención ó seu veciño e finalmente aconsellouno para que esperara uns meses a que medraran os gatiños e que cando estes foran grandes, dous deles quedarían a durmir no local e asalarían os donos do alleo. Xosé comprometeuse a facer unha cama de virutas de carpinteiro, enrriba do mostrador, para que tiveran un bo sitio para exercer a vixiancia.
Transcorrido o tempo acordado, Roque falou cos seus meniños e organizaron o plan. Levóunos a falar con Xosé, quen ensinoulle-la cama e os furados por onde entraban os ratos.
Aquela mesma noite apousentáronse no canastro coas virutas e de seguido comezaron a controlar. De cando en vez, facían un percorrido arredor das caixas das galletas e mais do arroz.
Pola mañán cedo, a súa nai que os botara moito en falta foi xunto deles para saber como pasaran a noite. Abriu a porta da tenda e atopouse cos dous gatiños moi ledos e satisfeitos , pois en toda noite non rebuliu ningún rato.
Así seguiron facendo durante unhas noites e dado o éxito que tiveron, Xosé decidiu facer unha festa para darlle nome os gatiños eficientes e a os seus irmáns.
Celebraron a festa con tódolos gatos da parroquia como invitados e tamén tódolos veciños, estes acordaron poñerlles o nome de Isidoro, Sonia, Micifú e Pinto, iste último polos cores branco e negro tan rechamantes que tiña.
O remate da festa, tomou a palabra o Sr, Xosé e anunciou os invitados que posto que todos estaban dacordo, concederían a Isidoro e Pinto a vixiancia da aldea.
Dende aquela reunión, a familia de gatos é un referente dentro da súa comunidade, Pasean a turnos. aldea arriba, aldea abaixo. Todos os veciños están moi contentos xa que non hai nin rastro de ratos.
Sonia quedouse a vivir cos seus país e Micifú foi para Cruña pois sempre dicía que non lle gustaba a aldea, que el tiña que vivir onde houbera porto de mar, aínda que tódolos veráns pásavos cos seus país e irmáns na aldea. Así que marchou pra cerca da torre de Hércules onde polas mañás, daba unha volta polos acantilados na procura de facerse con algún peixe. O mediodía regresaba ó seu fogar para estar na compaña dos seus donos.
Así descorreu a vida distes gatiños moi queridos por todos os que os coñecían. A súa presencia non deixaba ninguén indiferente pois eran moi educados e correctos con todo o mundo, saudaban a todo bicho que se lles cruzara no camiño e sempre estaban dispostos a botar unha man a quen os necesitara.
1-01-2010
Avó: Alfonso

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Datos personales