Viaxe en AVE

Aeroporto de Lavacoia. Día 16-01-2010. Estou a viaxar de Santiago a Barcelona, lendo o xornal GALICIA HOXE que na sua páxina oito está adicada a falar da alta velocidade. Di textualmente: "PESE AO PULO DE FOMENTO O AVE NON CHEGARA NO 2015 “. Adxunto aparece un plano de cómo se atopan na actualidade as obras. Fai mención a primeira data do compromiso de Fomento, o ano 2012, despois falaron do 2015 e agora do 2017 ... e a iste paso non e nada descabelado pensar no 2020 para conexión coa Meseta e xa non digamos, as conexións con LUGO, FERROL ou o mesmo VIGO.

Hoxe, día 24 de xaneiro do 2010, cando son as 19.45 horas, atópome na estación de ATOCHA-MADRID no medio dun barullo moi audible, trátase de xente que viaxa para Navarra e acaban de facerlles saber que o seu tren sairá con retraso, calculan uns trinta minutos. Mentres polo servizo de megafonía invitan aos viaxeiros do AVE con destino Sevilla e Córdoba a embarcar pola porta número 7 e así , de seguido, van anunciando os trens de alta velocidade para destinos diferentes. Bótolle unha ollada ás pantallas e podo comprobar que cada media hora sale un tren para Barcelona e coa mesma frecuencia para outras ciudades do eixe Mediterraneo-Andaluz.

Isto faime lembrar o abandonamento das xentes e pobos do norte da Península, entre eles, a miña terra.Comezo a pensar na de ministros galegos que gobernaron e gobernan na actualidade ,ex-Presidentes de goberno galegos, ex-Presidentes fillo de galego, qué poucos sentimentos a súa terra nai! ¿Qué temos que facer para ser escoitados e atendidos do mesmo xeito que o resto do estado ¿ Acaso non contribuimos cos nosos impostos o mantemento e desenvolvemento das melloras no ámbito nacional? parece que estamos en desigualdade de condicións con respeto outras rexions en tema de servizos, entre eles o que estou a tratar.

Xa son as 20.10 e tócame embarcar pola porta nº5. Sae o tren AVE as 20.30 destino Barcelona.Por razóns informáticas tócame viaxar en asiento diferente ó da miña dona “quedando separados polo pasillo”. Din que non hai mal que por ben non veña, neste caso así foi, pois ó meu carón viaxaba unha rapaza de Zaragoza, chamada Pilar, de profesión veterinaria, moi comunicativa e coñecedora da miña terra. Iniciamos conversación, e contoume que os primeiros anos de Universidade pasóunos en Lugo na facultade de Veterinaria. coméntame a cantidade de horas que pasaba no tren dende Zaragoza a Lugo e o mal comunicadas que están ámbalasdúas ciudades. Invítame a falarlle en galego, di que o entende perfectamente. Lémbrase dos viños e tapas pola Rúa Nova, dos paseos pola Muralla... e voltando o noso idioma, di que é moi doce e meloso e que inspira confianza. Doulle as grazas por tanta alabanza e seguimos a conversa falando da actualidade e como non tamén de política. Respecto a este tema ela teno moi claro, non cree nos políticos , comenta que son persoas con poucos valores e que a ela so lle interesan as persoas bondadosas e solidarias; Faime saber que ven de deixar o seu noivo no aeroporto de Barajas, de profesión médico, que pertence a O.N.G. médicos sen fronteiras, e que marcha con destino a axudar as persoas feridas no terremoto de HAITI . Está preocupada polo que está a acontecer alí e pola sorte que correrá o seu noivo.

Anuncian por megafonía a chegada a Zaragoza. Trescentos kilómetros percorridos. Unha hora e cuarto de viaxe e o tempo que pasounos sen enterarnos. Despedímonos dela a miña dona e máis eu, desexámonos moita sorte e ela engade que iste ano XACOBEO pensa visitar GALIZA pois é unha terra que namóralle. Por cumpridos que non quede, nós tamén lle dicimos que a súa terra Aragonesa ten unhas paraxes encantadoras e unha xente moi acolledora.

Comeza de novo a circular o tren. A miña muller e mais eu comentamos o agradable e simpática que era a moza pese ao momento de tristura que supoño estaría a pasar.De seguido alcanzamos os 300km hora quedámonos adormilados. Despértanos o so dun teléfono móvil dun pasaxeiro que iba a nosa veira, ó parecer era alguén que se equivocou , pois o señor que recibía a chamada insistía que él non se chamaba Miguel e que non se adicaba á venta de pisos. Para que vexan vostedes, calquera diría que hai crisi ... a verdade, non se nota. O tren vai cheo e o señor ou señora quere comprar un piso as once e media da noite dun domingo, seguro que debía tratarse dunha ganga dada a insistencia do comprador. Mágoa o número equivocado, outra vez será.

Xa non hai tempo para mais. Invitannos a baixar do tren, xa chegamos a destino: BARCELONA -SANTS ¿Poderei contar algún día, un conto viaxando en AVE a GALIZA? Boas noites.