Que Deus nos atope confesados!
27/12/10
POUCA VERGOÑA E MOITA CARA DURA
Agora entendo algo mais o recorte dos xornais aos funcionarios, a conxelación das pensións, as axudas por nacemento de fillo, as axudas aos parados e outras prestacións socias que desaparecen...
E todo isto a nivel nacional, engadan dezasete comunidades autónomas, goberno central, etc.
Que Deus nos atope confesados!
Que Deus nos atope confesados!
22/12/10
OS SEN TEITO
O día cinco de decembro, fíxen mención á Constitución Española, aos artigos 47 e 50. Hoxe, nun xornal gratuito, podemos ler como unha destacada persoa atrévese a por cifras e por certo preocupantes.
PERSOAXES DE NADAL
CATALUNYA:
El Tió , Trátase dun anaco de árbore decorado, que se tapa cunha manta e que hai que alimentar, uns días antes do Nadal. Os nenos vainlle deixando turrons e outros dolces, para que o tronco engorde e o día vintecatro, esté listo pra facelo "cagar", pegándolle cun pao e o mesmo tempo cantando unha canción que dice mais ou menos : Caga tió, caga turrons, avellanas e piñons; se non os queres cagar golpes de pau imos che dar.
Na actualidade el tió sirve para que regale xoguetes aos mais catívos, antigamente "cagaba" dolces ou caramelos.
GALIZA:
O Apalpador, que data de tempos antigos e que habita nos bosques do Courel, Cebreiro, Quiroga e Os Ancares adícase a recolleita de madeira para producir carbón. É un vello xigante, que sempre usa unha boina na cabeza, utiliza roupa vella e con remendos. Aliméntase de froitos dos bosques e xabarís. Na noite do 24 de decembro (nalgúns lugares é o 31 e outros o 5 de xaneiro) baixa dos montes as casas onde os nenos están durmindo e apalpalles a barriga, de ahí ven o nome do 'Apalpador" para ver se comeron ben durante o ano. Antes de marchar, deixa unhas castañas e fai uns feitizos para que o ano novo chegue con moitos alimentos. Recoméndovos a lectura do Apalpador, de Lua Sender e Alejandro Miguens, con ilustracións de Leandro Lamas, publicada por Edicións de Galicia e Fendi na colección de contos de miúdo.
Hai un cantiga moi fermosa que lle cantan os pais os nenos para tranquilizalos mentres esperan o Apalpador.
OLENTZERO.
CANTABRIA :
ESTEREU.
ASTURIAS :
ANGUERO.
Foto del Tió 19-12-2010
El Tió , Trátase dun anaco de árbore decorado, que se tapa cunha manta e que hai que alimentar, uns días antes do Nadal. Os nenos vainlle deixando turrons e outros dolces, para que o tronco engorde e o día vintecatro, esté listo pra facelo "cagar", pegándolle cun pao e o mesmo tempo cantando unha canción que dice mais ou menos : Caga tió, caga turrons, avellanas e piñons; se non os queres cagar golpes de pau imos che dar.
Na actualidade el tió sirve para que regale xoguetes aos mais catívos, antigamente "cagaba" dolces ou caramelos.
GALIZA:
O Apalpador, que data de tempos antigos e que habita nos bosques do Courel, Cebreiro, Quiroga e Os Ancares adícase a recolleita de madeira para producir carbón. É un vello xigante, que sempre usa unha boina na cabeza, utiliza roupa vella e con remendos. Aliméntase de froitos dos bosques e xabarís. Na noite do 24 de decembro (nalgúns lugares é o 31 e outros o 5 de xaneiro) baixa dos montes as casas onde os nenos están durmindo e apalpalles a barriga, de ahí ven o nome do 'Apalpador" para ver se comeron ben durante o ano. Antes de marchar, deixa unhas castañas e fai uns feitizos para que o ano novo chegue con moitos alimentos. Recoméndovos a lectura do Apalpador, de Lua Sender e Alejandro Miguens, con ilustracións de Leandro Lamas, publicada por Edicións de Galicia e Fendi na colección de contos de miúdo.
Hai un cantiga moi fermosa que lle cantan os pais os nenos para tranquilizalos mentres esperan o Apalpador.
Vaite logo, meu meniño (miña meniña)
marcha agora para a camiña
Que vai vir o Apalpador
a apalparche a barriguiña
marcha agora para a camiña
Que vai vir o Apalpador
a apalparche a barriguiña
PAIS VASCO E NAVARRA :Xa chegou o día grande
día do noso Señor.
Xa chegou o día grande
e virá o Apalpador.Mañá é dia de cachela,
que haberá gran nevarada
e há vir o Apalpador
cunha mega de castañas.Por aquela cemba
xa ven relumbrando
o señor Apalpador
para darvos o aguinaldo.
OLENTZERO.
CANTABRIA :
ESTEREU.
ASTURIAS :
ANGUERO.
Foto del Tió 19-12-2010
19/12/10
CAGANER
14/12/10
AFORCARSE POR AMOR 1937-1995
Casimiro, un home forte e loitador, traballador incansábel e amigo dos seus amigos, Antía, unha muller moi xeitosa, aínda que sempre foi unha dona delicada de saúde. Cando era nena, os seus pais xa pensaron que morría, pois unha doenza no peito non a deixaba respirar e tívoa apartada, moitos anos, do colexio. Finalmente, grazas o Doutor Rebouza e mais o curandeiro da parroquia de Fornelos da Baixo, conseguiron que a rapaza medrara e afacérase a vivir cos seus achaques, sabendo que se algún día casaba, non lle estaba recomendado ter mais dun fillo.
Casimiro e Antía fixéronse noivos e decidiron casar, froito deste matrimonio naceu unha filla: Sabela. Pasaron uns anos e Antía volveu a quedar embarazada. Preocupada e o mesmo tempo asustada, decidiu acudir a unha destas mulleres, que sen escrúpulos e asasinas por natureza, interrompen o embarazo, usando métodos caseiros e torturadores. Estas donas sen coñecementos de medicina e que, en Galiza abundaban moito, provocaban, a maioría das veces, unhas hemorraxias mortais a súas “pacientes”. Traxicamente deste xeito aconteceu, despois de dous días de loita contra a morte, Antía faleceu na súa casa, unha mañá cedo, nun día escuro de choiva, vento e tronos. Parecía o fin do mundo, os tronos eran tan fortes que daba a sensación de que alguén do mais alá estivera recriminado a atrocidade cometida a Antía.
Casimiro quedou moi apenado, coidando da súa meniña Sabela. Ela foi medrando o carón do seu pai e os dezaseis anos decidiu independizarse. Marchou a traballar a Ourense, a casa da súa tía, irmán da súa nai, que tiña un comercio de ultramarinos preto da estación do ferrocarril.
Casimiro quedou só e a tristura invadíao. O seu corazón pedíalle a berros facerse cunha compañeira e esta apareceu nunha feira en Currelos. Alí atopouse cunha dona de nome Xulia que pretendía venderlle uns capóns. Os dous eran viudos cos fillos casados e compartían moitas loitas e tiñan moitas semellanzas. O destino quixo que o cabo de tres meses Xulia fora a vivir con Casimiro. Estiveron xuntos moitos anos e o amor que se tiñan un polo outro eran inseparables, pero xa se sabe que as cousas duran o que duran... Sabela, a filla de Casimiro no viu con bos ollos que o seu pai fixera constar no testamento que lle deixaba a casa onde vivían a Xulia, e comezaron as disputas.
Xulia chea de malas caras e tensións familiares, non o pensa dúas veces e marchou para súa casa, na que vivira toda vida. Casimiro desesperado foi falar co crego e decidiron ir os dous a convencela para que voltara con el. Xulia que tiña as cousas claras e era moi firme, non cedeu, dixo que se sentía pouco querida e que o seu amor apagouse.
Casimiro voltou para a casa desencaixado, as bágoas non deixaron de correr pola cara abaixo, con esta pena conviviu durante un ano, a paixón e o amor que tiña por Xulia fixeron que un día de amargura, se aforcara, non sen antes escribir unha carta de amor adicada a súa compañeira.
Nunca se soubo o que poñía a carta pois Sabela fíxoa pedazos nada mais ollala.
13/12/10
CAMIÑO DA FABRICA – 12-11-2010
Esta escultura que representa a un home e unha dona camiñando para o traballo, é unha homenaxe o movemento obreiro, dos anos 1917 a 1978 "Historia, lembranza e loita.´´Esta obra é da escultora Teresa Ribas.
11/12/10
Pota blava
Un ano mais e como é costume nestas datas, está a celebrarse a 37a feira do capón de curral, en concreto do pota blava (denominación de orixe catalana) que poderíamos traducir por "perna azul" en galego. É unha raza característica da comarca do Baix LLobregat, concretamente no concello do Prat de Llobregat atópanse os criadores máis antigos; é un ave que se cría en libertade, a súa alimentación está basada nun 80 por cento en cereais, cunha crianza mínima de 90 días.Están identificados cunha etiqueta numerada da Comunidade Europea de indicación de Geografía Protexida. O polo do Prat é o único do Estado español que foi recoñecido con esta Denominación Específica.O galo protexendo as galiñas, no galiñeiro.
O raposo na noite escura, acochando o poleiro.
5/12/10
OS SEN TEITO
Mañá cúmprese 32 anos da Constitución Española. Cantos anos mais terán que pasar, para que estas persoas necesitadas, que vivindo na rúa, subsistindo das moedas que boamente lles doan os transeúntes, poidan abandonar a mesma e ter unha vida mais digna?
Hai dous días decretábase o estado de alarma e militarización para poñer orde e regular o tránsito aéreo, ¿A quen temos que militarizar para que dea respostas a estas necesidades? Lémbro os artigos 47 e 50
ARTIGO 47
Todos os cidadáns españois teñen dereito a gozar dunha vivenda digna e axeitada. As autoridades públicas deben promover as condicións necesarias e establecer normas axeitadas para facer efectivo este dereito, regular o uso da terra, de acordo co interese xeral para evitar a especulación.
ARTIGO 50
As autoridades públicas deben garantir, a través de pensións axeitadas e actualizadas periodicamente, unha renda suficiente para os cidadáns en idade avanzada. Ademais, con independencia da familia, promover o seu benestar mediante un sistema de servizo social que ofrece para os seus problemas específicos de saúde, vivenda, cultura e lecer.
4/12/10
A MIN TAMEN ME MILITARIZARON
Hoxe todo o mundo, está a falar da folga dos controladores e case tódolos xornais, están a dicir o mesmo: O CAOS NOS AEROPORTOS FARALLE MOITO MAL A IMAXE DE ESPAÑA NO MUNDO.
Neste caso que nos acontece, houbo que facer dos consellos de ministros e formar un gabinete de crise para declararlles a guerra aos controladores, usando medidas que non se emprearon dende que ficou a dictadura: "MILITARIZACION´´. De todo isto, sabe moito o que lles está a falar, pois aconteceume o mesmo en Correos o día 2-01-1975, só coa única diferencia, que o soldo dun controlador pode chegar a os cincocentos mil euros, e o meu naquel entón non chegaba a 11.000 pesetas, uns escasos sesenta e seis euros en definitva, nosoutros loitabamos para poder subsistir.
Que pouco ou nada cambiaron as cousas, aínda non somos capaces de chegar a acordos que deixen as duas partes satisfeitas, sen necesidade de chegar a esta situación.Desexo e espero polo ben de todos, que este sexa o último conflicto laboral destas características, para que ninguén poña en dúbida a nosa credibilidade como pais, e postos a pedir que nos equiparen cos xornais dos controladores.
Neste caso que nos acontece, houbo que facer dos consellos de ministros e formar un gabinete de crise para declararlles a guerra aos controladores, usando medidas que non se emprearon dende que ficou a dictadura: "MILITARIZACION´´. De todo isto, sabe moito o que lles está a falar, pois aconteceume o mesmo en Correos o día 2-01-1975, só coa única diferencia, que o soldo dun controlador pode chegar a os cincocentos mil euros, e o meu naquel entón non chegaba a 11.000 pesetas, uns escasos sesenta e seis euros en definitva, nosoutros loitabamos para poder subsistir.
Que pouco ou nada cambiaron as cousas, aínda non somos capaces de chegar a acordos que deixen as duas partes satisfeitas, sen necesidade de chegar a esta situación.Desexo e espero polo ben de todos, que este sexa o último conflicto laboral destas características, para que ninguén poña en dúbida a nosa credibilidade como pais, e postos a pedir que nos equiparen cos xornais dos controladores.30/11/10
PASOMINO - 1948
Nada mais nin nada menos, comezou a servir nunha casa. Era moi doado naquel entón, adicarse ao mal chamado criado, hoxe con moito mais respeto chamámoslles empleados do fogar. Sexa como sexa, con eufemismos ou sen eles, tratábase dun neno, é evidente que unha persoa de doce anos, non ten que traballar, o seu traballo tiña que ser o colexio e progresar nos seus estudios, en definitiva, formarse para ser unha persoa ben preparada e capacitada para, coa súa sabedoría, enriquecer o seu pais.
Voltando ao tema, Aniceto púxese a traballar obedecendo aos seus pais aínda que con moita tristura pois con esa idade aínda sigue a necesitar dos seus pais.
Os pais falaron con Brais, o dono da casa dos faltruqueiros, na aldea de Ribadulla. Unha propiedade duns dous mil ferrados de terra e que precisaba duns vinte Pasominos. Chegaron ao acordo de que o rapaz traballara só pola comida, en definitiva o mais importante, xa se lle supoñía que no acordo tamén estaba incluída unha cama onde durmir e a vestimenta do rapaz.
Un martes daqueles diferentes aos do dito :”nin da túa familia te apartes”... Puxéronse ao camiño os pais e Pasomino, dende Furelos ata a casa dos Brais onde os esperaban para quedarse co rapaz. Alá pola media tarde, chegaron cansados, despois de moito andar.
Unha vez na casa dos Brais, a Pasomino tocóulle vivir o momento mais duro, despedirse do seu pai Benedicto e de Adelaida, que entre vágoas e sollozos díxolle adeus e quedaron de verse cada dezanove de mes, na feira, en Palas.
Pasaron os días, e o rapaz, grazas a súa humildade e bon facer, conseguiu o aprecio e o respeto da nova familia, pero sen esquecer o día dezanove para ver os seus pais, sobre todo a súa nai Adelaida, moi delicada de saúde, que lle recriminaba o seu home que puxera a Pasomino a servir, pois ela dicía que fame non ían pasar, aínda que fora con patacas íalles encher a barriga.
Chegou o día dezanove, as sete da mañá, Palomino atopábase na eira debaixo dun castiñeiro, refuxiándose do orballo, ía coas súas mellores vestimentas para o encontro cos seus pais. O seu amo Brais, viuno debaixo da árbore e recomendoulle que se refuxiara na palleira, pois o orballo, pouco a pouco ía mollando.
As oito da mañá, Brais púxose ao camiño, ó lombo da besta Parrocha, que aínda que xa tiña os seus anos, a galope non lle gañaba calquera. Cando chegou a Palas, buscou por tódala feira para atopar os pais de Pasomino. Deron unhas voltas e non os viron. Finalmente, Brais que, era un gran fumador decidiu ir o estanco a comprar tabaco e o chegar o estanco atopouse cos pais de Pasomino (Benedicto era outro gran fumador que o primeiro que pensaba era sempre en abastecerse de vicio) . A nai, cando viu o seu fillo, abrazouno e botouse a chorar, en canto o seu pai pagou o paquete de tabaco fundiuse no abrazo tamén.
Pasados os primeiros momentos e xa todos mais tranquilizados, deron unha volta pola feira e Brais decidiu convidalos a comer o polbo. Os pais, aproveitaron para falar con Pasomino, querían saber como estaba, el díxolles que moi contento porque o trataban como se fora un fillo, que lle mercaron roupa nova e que o señor Brais e mais a súa dona Sara eran moi boas persoas. Unha vez finalizado o xantar, chegou a despedida, asomaron bagoas outra vez.
Pasomino e mais o seu amo Brais, voltaron o mercado para mercar uns pantalóns e uns zocos a Pasomino. Rematada-las feiras regresan a casa e o chegar a aldea, a muller de Brais preguntoulle polo encontro cos seus pais. Pasomino, entre bágoas explicoulle que moi ben pero que non puxeron data para verse e como non había telefono non sabe como terá que facer para verse con eles. A señora Sara díxolle que non se preocupara, que o levarían a Furelos para ver os seus pais cando el quixera, as palabras bondadosas da muller e unha aperta agarimosa relaxáronno. A continuación, dirixiuse ao cuarto para ficarse na cama, pois viña moi canso, o día fora moi intenso emocionalmente. Comeza a escurecer, hai que repoñer forzas para o día seguinte e continuar coas labores do campo.
24/11/10
18/11/10
A 50 KM
2/11/10
28/10/10
Feira de Monterroso
Hai uns cincuenta anos,cando eu era un cativo,estaba desexando que chegara o día primeiro de cada mes para, conxuntamente co meu tío Marcelino, ir os dous axudar a despachar a casa dos meus tíos Eladia e Xesús, pois tiñan unha fonda e panadería en Monterroso .
Lémbrome que para min era moi divertido. O meu traballo consistía en encher botellas de viño para os comensais e o meu tío facía rebuxos de pan e conxuntamente co viño leváballelo á mesa. Con esta tarefa tiña contacto con outras xentes, que viñan doutras provincias no so de Galiza; atopábanse mercadores de Asturias,Cantabria, de Castela León, Zamora) e incluso de Portugal...
Comprábase e vendíase de todo, o que mais abundaba era o gando. Organizábase en zonas segundo o tipo de mercadoría. Estou a lembrar a feira das ovellas e cabras ou mesmo o gando ovino, que atopábase onde na actualidade encontrámo-la sala de festas. A feira das vacas, cabalos e porcos ocupaban o que hoxe e a cúpula e todo o seu arredor. A feira dos queixos, coellos,pitas e ovos, lacóns, xamóns, etc. atopábase na estrada que vai para Taboada na Praza que hai frente o pazo do Xeneral Salgado, a feira da froita e cereais na Praza da Carballeira, detrás da casa Vázquez (esta casa, que actualmente, se atopa no medio do pobo, entón era das derradeiras de Monterroso) . Camiño de Lugo, a un kilometro e medio, atopábase a aldea de SeteIgrexas, hoxe unida a Monterroso e formando a mesma urbe. A feira de Santos celébrase o día primeiro de Novembro. En xeral, tódalas feiras tiñan moita actividade comercial, pero esta caracterizábase por aumentar en mais do dobre os visitantes.
O meu tío Xesús sempre estaba preparado nestas feiras, pois naquel entón, so existía unha entidade bancaria “Caja de ahorros y Monte de Piedad¨ e el facíalles de prestamista para todos aqueles que se habían excedido nas compras, coma tratantes de vacas e porcos, en definitiva, xente do negocio que na seguinte feira volvían a mercar e o mesmo tempo a devolver o prestado. Quero deixar moi claro que non lles cobraba ni unha peseta mais do prestado.Foron tantos os favores que fixo que, o día da feira, os tratantes facían cola para comer, mercar pan e ofrecerse ao que necesitara.Pechaban toda a súa amistade e agradecemento con un apretón de mans! Unha cousa parecida coma hoxe! Lémbrome tamén, que a feira de santos, case sempre facía mal día: chovía, vento, frío...incluso moitos anos neve, por iso o meu tío sempre tiña dúas ducias de paraugas, para deixárllelos aqueles que lle había esquecido: todo un home de negocio . E así, axudando os demais, o seu negocio prosperaba.
Penso que o meu tío fixo moito polo pobo, pois naquel entón, so existía a súa fonda e a súa panadería. Grazas a el, o visitante que viña unha vez, voltaba e ademais traia outro, e ese a outro... e así chegou Monterroso a ser coñecido mais alá de Galiza.
Opino que as autoridades municipais deberían adicarlle unha rúa a xente que, como o meu tío fixeron que o pobo medrara e chegara a ser o que é hoxe.
Lémbrome que para min era moi divertido. O meu traballo consistía en encher botellas de viño para os comensais e o meu tío facía rebuxos de pan e conxuntamente co viño leváballelo á mesa. Con esta tarefa tiña contacto con outras xentes, que viñan doutras provincias no so de Galiza; atopábanse mercadores de Asturias,Cantabria, de Castela León, Zamora) e incluso de Portugal...
Comprábase e vendíase de todo, o que mais abundaba era o gando. Organizábase en zonas segundo o tipo de mercadoría. Estou a lembrar a feira das ovellas e cabras ou mesmo o gando ovino, que atopábase onde na actualidade encontrámo-la sala de festas. A feira das vacas, cabalos e porcos ocupaban o que hoxe e a cúpula e todo o seu arredor. A feira dos queixos, coellos,pitas e ovos, lacóns, xamóns, etc. atopábase na estrada que vai para Taboada na Praza que hai frente o pazo do Xeneral Salgado, a feira da froita e cereais na Praza da Carballeira, detrás da casa Vázquez (esta casa, que actualmente, se atopa no medio do pobo, entón era das derradeiras de Monterroso) . Camiño de Lugo, a un kilometro e medio, atopábase a aldea de SeteIgrexas, hoxe unida a Monterroso e formando a mesma urbe. A feira de Santos celébrase o día primeiro de Novembro. En xeral, tódalas feiras tiñan moita actividade comercial, pero esta caracterizábase por aumentar en mais do dobre os visitantes.
O meu tío Xesús sempre estaba preparado nestas feiras, pois naquel entón, so existía unha entidade bancaria “Caja de ahorros y Monte de Piedad¨ e el facíalles de prestamista para todos aqueles que se habían excedido nas compras, coma tratantes de vacas e porcos, en definitiva, xente do negocio que na seguinte feira volvían a mercar e o mesmo tempo a devolver o prestado. Quero deixar moi claro que non lles cobraba ni unha peseta mais do prestado.Foron tantos os favores que fixo que, o día da feira, os tratantes facían cola para comer, mercar pan e ofrecerse ao que necesitara.Pechaban toda a súa amistade e agradecemento con un apretón de mans! Unha cousa parecida coma hoxe! Lémbrome tamén, que a feira de santos, case sempre facía mal día: chovía, vento, frío...incluso moitos anos neve, por iso o meu tío sempre tiña dúas ducias de paraugas, para deixárllelos aqueles que lle había esquecido: todo un home de negocio . E así, axudando os demais, o seu negocio prosperaba.
Penso que o meu tío fixo moito polo pobo, pois naquel entón, so existía a súa fonda e a súa panadería. Grazas a el, o visitante que viña unha vez, voltaba e ademais traia outro, e ese a outro... e así chegou Monterroso a ser coñecido mais alá de Galiza.
Opino que as autoridades municipais deberían adicarlle unha rúa a xente que, como o meu tío fixeron que o pobo medrara e chegara a ser o que é hoxe.
22/10/10
XOANIÑA
Lémbrome desta historia que me contou a miña nai e que sucedeu nunha aldea de nome Poucavergoña.
O 28 de febreiro do ano 1913, naceu nunha familia moi probe, unha nena que nomearon Xoaniña. Como era filla de moza solteira (e estes embarazos estaban moi mal vistos polo entorno veciñal e familiar) non se lles ocorreu outra cousa que, alá pola media noite, abandonar a meniña recen nacida envolta nunha toalla diante a porta da casa dunha veciña. A muller que atopábase durmindo, escoitou chorar, e sen pensalo votouse da cama e correu ao rescate da neniña. A veciña, sospeitaba quen fora o que lle deixara aquel fermoso regalo e foi petarlle á porta. Iniciouse unha discusión polo sucedido e esta boa muller ameazou a familia con denuncialos feitos.
O día seguinte pola mañá, a veciña contoulle os feitos ao curmán da nai da nena, que vivía a dous kilómetros na aldea do lado. Este, a cabalo da besta, acercouse a casa da familia de Xoaniña para levarse con él a meniña; Así foi, non sen antes ter unha discusión moi forte coa súa curmán cando lle recriminou os feitos.
Xoaniña, arroupada cun cobertor a cabalo da besta chispiña, chegou ao seu novo fogar. Alí vivían os oito fillos e dona do seu salvador, que lle deron todo o que necesitou aquel ser que acaba de nacer. A dona (que pensou que isto era un milagre) xuntou os seus fillos que xa eran maiores, e díxolles: “a partir de hoxe sodes nove irmáns”.
Todo o amor e cariño foi pouco para aquela neniña, pasaron os días e foi medrando, a fermosura abondou nela como se de un ser especial se tratara.
Cando estivo a punto de cumprir os vinte anos, faleceu o seu pai e un ano despois a súa nai, -sí digo ben, os seus pais, os que a criaron e educaron como persoa, pois os pais biolóxicos fóronse para Cuba e nunca se lembraron dela-.
A moza Xoaniña, quedou na casa cos seus irmáns – efectivamente, os seus irmáns, pois ela era unha mais e as diferencias entre eles non existían-.
No ano 1946, o amor chamoulle a porta, recen cumpridos os trinta e tres anos. Antón era un rapaz moi xeitoso e traballador, así que Xoaniña decidiu casar con el. Fixéronlle unha casamento por todo lo alto, non faltou de nada e foron convidados familia e veciños. Relucente co seu vestido branco deulle o “sí quero” a Antón, o home que a faría feliz toda a vida. Tiveron unha filla a que entregaron todo o seu amor e loitoran por ela para darlle canto alcanzaban, educárona respectando os valores da solidariedade, amor e bondade. Xoaniña endexamais a abandonaría : Todo un exemplo.
Xoaniña, de horóscopo Celta PINO símbolo de potencia vital, sentido do humor, enamoradizos e apaixonados, equilibrados no traballo, non soportan o fracaso.
!Casualidade ou non!
Naceu o día 28 de febreiro do 1913, xoves.
Casouse o día 1 de Agosto do 1946, xoves.
Faleceu o día 4 de Novembro do 1993, xoves.
O 28 de febreiro do ano 1913, naceu nunha familia moi probe, unha nena que nomearon Xoaniña. Como era filla de moza solteira (e estes embarazos estaban moi mal vistos polo entorno veciñal e familiar) non se lles ocorreu outra cousa que, alá pola media noite, abandonar a meniña recen nacida envolta nunha toalla diante a porta da casa dunha veciña. A muller que atopábase durmindo, escoitou chorar, e sen pensalo votouse da cama e correu ao rescate da neniña. A veciña, sospeitaba quen fora o que lle deixara aquel fermoso regalo e foi petarlle á porta. Iniciouse unha discusión polo sucedido e esta boa muller ameazou a familia con denuncialos feitos.
O día seguinte pola mañá, a veciña contoulle os feitos ao curmán da nai da nena, que vivía a dous kilómetros na aldea do lado. Este, a cabalo da besta, acercouse a casa da familia de Xoaniña para levarse con él a meniña; Así foi, non sen antes ter unha discusión moi forte coa súa curmán cando lle recriminou os feitos.
Xoaniña, arroupada cun cobertor a cabalo da besta chispiña, chegou ao seu novo fogar. Alí vivían os oito fillos e dona do seu salvador, que lle deron todo o que necesitou aquel ser que acaba de nacer. A dona (que pensou que isto era un milagre) xuntou os seus fillos que xa eran maiores, e díxolles: “a partir de hoxe sodes nove irmáns”.
Todo o amor e cariño foi pouco para aquela neniña, pasaron os días e foi medrando, a fermosura abondou nela como se de un ser especial se tratara.
Cando estivo a punto de cumprir os vinte anos, faleceu o seu pai e un ano despois a súa nai, -sí digo ben, os seus pais, os que a criaron e educaron como persoa, pois os pais biolóxicos fóronse para Cuba e nunca se lembraron dela-.
A moza Xoaniña, quedou na casa cos seus irmáns – efectivamente, os seus irmáns, pois ela era unha mais e as diferencias entre eles non existían-.
No ano 1946, o amor chamoulle a porta, recen cumpridos os trinta e tres anos. Antón era un rapaz moi xeitoso e traballador, así que Xoaniña decidiu casar con el. Fixéronlle unha casamento por todo lo alto, non faltou de nada e foron convidados familia e veciños. Relucente co seu vestido branco deulle o “sí quero” a Antón, o home que a faría feliz toda a vida. Tiveron unha filla a que entregaron todo o seu amor e loitoran por ela para darlle canto alcanzaban, educárona respectando os valores da solidariedade, amor e bondade. Xoaniña endexamais a abandonaría : Todo un exemplo.
Xoaniña, de horóscopo Celta PINO símbolo de potencia vital, sentido do humor, enamoradizos e apaixonados, equilibrados no traballo, non soportan o fracaso.
!Casualidade ou non!
Naceu o día 28 de febreiro do 1913, xoves.
Casouse o día 1 de Agosto do 1946, xoves.
Faleceu o día 4 de Novembro do 1993, xoves.
10/10/10
O GAITEIRO DE SAN XUSTO
O día 3-10-2010 tivo unha merecida homenaxe na que participou a familia e asociacions culturais da comarca.
Curiosamente, o día 8-5-2009 adiquei a miña lembranza a este home, de nome Ramiro Villamor; Agora entendo, él sempre fixo honor as catro últimas letras do seu apelido “AMOR" : amor polo seu e polo noso, en definitiva pola cultura que nos distingue e identifícanos.
Curiosamente, o día 8-5-2009 adiquei a miña lembranza a este home, de nome Ramiro Villamor; Agora entendo, él sempre fixo honor as catro últimas letras do seu apelido “AMOR" : amor polo seu e polo noso, en definitiva pola cultura que nos distingue e identifícanos.
Merecida foi adicarlle unha rúa en Palas de Rei, quizáis tardaron demasiado, pero como di o dito (nunca é tarde). Dende aquí fago unha chamada aos responsables políticos para que casos coma iste, de xente anónima, que fixeron tanto para conservar a nosa identidade como pobo, non se esquezan e sexa recoñecida a súa labor, adicándolle rúas e prazas no seu honor.
29/9/10
O FUXITIVO RAMIRO
Ramiro que desertara do servicio militar para non ir a guerra, atopábase fuxido da xustiza que o buscaba incansábel día e noite (mais de noite ca de día, por ser esta propicia para adentarse na aldea e facer serán coa súa familia).
Pero sempre hai alguén disposto a colaborar e delatar as visitas polas noites que lle facía a súa familia.A dicir verdade nunca se soubo quen fora o delator, as culpas botábanllelas a Celestino, o irmán mais vello dos catro que vivían na casa grande “dos piñeiro”. El sempre o negou.
Casualidade ou non, a Garda Civil soia facer mais dunha parolada o carón da lareira, na casa dos Piñeiro, e como Celestino falador era moito, mais dunha vez, seguramente, se lle escaparía que o seu veciño Ramiro baixaba do monte a facer algunha visita ós seus. Razón non lle faltaba pois Ramiro baixaba moitas veces e moitas delas non so eran visitas familiares, senón que tamén se adentraba noutras casas doutras aldeas, xa que a fame facíano ficarse en mais dunha despensa a comer chourizos e touciño ata encher o bandullo.
O día do aniversario da súa nai decidiu achegarse pola noite a casa dos pais a compartir cea. A Garda Civil que de cando en vez dábase unha volta pola aldea, sabedores desta data ou avisados por alguén, decidiron alá polas dúas da mañá rodear a casa e intentar coller o fuxido.A presa estaba dentro. Comezaron os verros do brigada: “ Ramiro sae, sabemos que estás, sae coas mans en alto, non vamos a dispararche”. Ramiro, que sabía da recompensa que tiña a captura dun fuxido (cen pesetas e unha semana de permiso), escoitando a voz do brigada pensou “se saio son home morto, aguantarei todo o que poida”.
A súa nai Felisa decidiu saír pola fiestra e dicirlles aos gardas "non está na casa, fai mais dun ano que non sabemos nada de el”, “non sabemos se está vivo ou morto”, engadiu. A todo isto, o seu fillo fixo un burato na parede que comunicábase co palleiro de palla, atravesouno e valéndose da escuridade logrou fuxir.
Cando a Garda Civil decidiu entrar na casa, el xa non se atopaba e o seu pai Manoel, xa puxera as pedras do furado no seu sitio como se non houbera pasado nada. Os gardas remexérono todo: os armarios, debaixo das camas, enriba no faio, no vertedoiro ( que atopábanse uns pratos sen lavar e algúns restos de comida)... O brigada, coa rabia, rompeuno todo, ata un refaixo de Filomena que sacara pra darse un arrechucho co seu marido Ramiro.
Pasaron varios anos e Ramiro seguía sen aparecer ante a xustiza, e ela sen esquecerse de Ramiro. O 11 de Novembro do 1941, o crego de Lavadoiras a cabalo da súa besta, dende a altura que esta lle proporcionaba, ollou un home emporcallado detrás dunha xesta ó pe da cuneta da estrada, como se dun borracho se tratara,. Acercouse a el e decatouse que era o fuxitivo Ramiro. Decidiu poñelo en coñecemento da Garda Civil, estes acompañados do crego situáronse doutro lado da estrada e dispararon cos seus fusís, cando se acercaron puideron observar que eles non lle deran morte, a autopsia confirmou que morrera por unha pneumonía e non polos disparos dos gardas civís. O crego non lle deu a extremaunción xa que para a Igrexa tratábase dun bandoleiro e estes non teñen sitio no paraíso, ata tiveron que enterralo de noite, nun cemiterio alleo, a escondidas do crego e das autoridades.
Descanse en paz Ramiro.
Nesta foto pódese ver o cruceiro que a súa familia levantou no seu nome.
28/9/10
O SAPO FERMIN
O Sapo Fermín, amodiño pero seguro, saía polas noites a facer o seu percorrido; As súas características fisiolóxicas eran as comúns da súa especie, pero tiña un instinto especial que facíao diferente. Estaba afeito a que o chamaran polo seu nome e ó escurecer saía da súa guarida e acompañábanos nos paseos polas noites estreladas da Galiza.
Alvidrón Agosto 2010
6/9/10
5/9/10
POLBO POL
Inventiva non lles falta. ¿Canto hai que facer para vender ?
O dolce non é caro, pero o parecido ó polbo nada que ver coa realidade.
O Carballiño 24-8-2010
O dolce non é caro, pero o parecido ó polbo nada que ver coa realidade.
4/9/10
ROMA
Berce da civilización Occidental. Centro espiritual do catolicismo. Lenda: Rómulo e Remo. Arte e Arquitectura. Patrimonio da Humanidade.
Fotos 9-2009
LAGARTA
Alvidrón 22-8-2010
CABAZO
Feito de varas de xesta, utilízase para gardar o millo.
Foto feita en Albá 8-2010
25/7/10
DÍA DA NAZÓN E PATRIA GALEGA
Eu ben vin estar o moucho
Enriba daquel penedo.
¡ Non che teño medo moucho,
Moucho, non che teño medo ¡
Rosalía de Castro
Son galegista i estou orgulloso de selo, pero a pesares das miñas fondas convinccións políticas non me atrevería a discutilas sabendo que a discusión podía debilitar a solidaridade dos galegos antifeixistas. Todol-os galegos lle queremos á nosa Terra e todos arelamos liberala i engrandecela. Deixémonos, pois, de retesías. A Galiza mártir é arestora a obsesión de todol-os galegos libres, que andamos po-lo mundo, e ninguén pode desertar da obriga que pesa sobor de nós. Os que vivimos a salvo dos verdugos e gozamos de liberdade, non podemos desoir o mandato dos mortos, porque a súa voz resoa constantemente na nosa concencia, e temos que xuntarnos para comprir o noso deber como galegos. ¿ O sangue quente dos nosos mártires non correu xunto ? Pois entón deben correr xuntas as nosas espranzas, n-un soio rio de vontades.
Alfonso R. Castelao
Páxina 91 do libro SEMPRE EN GALIZA
P. D. GALIZA DESPERTA, ÉRGUETE, LOITA POLA TÚA IDENTIDADE, NON ENTENDO, AQUELES QUE DIN QUE TANTO CHE QUEREN, QUE POUCO OU NADA FAN POR TI.
Enriba daquel penedo.
¡ Non che teño medo moucho,
Moucho, non che teño medo ¡
Rosalía de Castro
Son galegista i estou orgulloso de selo, pero a pesares das miñas fondas convinccións políticas non me atrevería a discutilas sabendo que a discusión podía debilitar a solidaridade dos galegos antifeixistas. Todol-os galegos lle queremos á nosa Terra e todos arelamos liberala i engrandecela. Deixémonos, pois, de retesías. A Galiza mártir é arestora a obsesión de todol-os galegos libres, que andamos po-lo mundo, e ninguén pode desertar da obriga que pesa sobor de nós. Os que vivimos a salvo dos verdugos e gozamos de liberdade, non podemos desoir o mandato dos mortos, porque a súa voz resoa constantemente na nosa concencia, e temos que xuntarnos para comprir o noso deber como galegos. ¿ O sangue quente dos nosos mártires non correu xunto ? Pois entón deben correr xuntas as nosas espranzas, n-un soio rio de vontades.
Alfonso R. Castelao
Páxina 91 do libro SEMPRE EN GALIZA
P. D. GALIZA DESPERTA, ÉRGUETE, LOITA POLA TÚA IDENTIDADE, NON ENTENDO, AQUELES QUE DIN QUE TANTO CHE QUEREN, QUE POUCO OU NADA FAN POR TI.
23/7/10
GRECIA
BERCE DE CIVILIZACIÓNS. SABEDORÍA.
FOTOS ATENAS: ACRÓPOLE
E TEATRO DE HERODES.
FOTOS: ILLA SANTORINI
POBO DE OIA.7 - 2010
18/7/10
17/7/10
11/7/10
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
