26/10/09

O home que mercaba case todo




Cándido foi unha personaxe polifacética e boa coñecedora das cousas que tiñan valor e das que non o tiñan. Mercaba de todo, pero a súa preferencia era o ouro, especialmente moedas, pendentes e reloxos, todo o relacionado con este precioso metal e tamén os santos vellos, tallas en madeira nobre e con traballos moi elaborados.
Viaxeiro incansábel percorría coa súa carteira de coiro tódalos mercadillos de España, dicía que o mellor atopábase en Barcelona, na Praza Das Glorias, chamado mercado do Bellcaire, comentaba que soia ser lugar moi frecuentado por xente doutros países que viña a mercar cousas antigas.

Iste home alto e corpuleto, era moi protexedor da Natureza, daba boa mostra de isto, no seu xardín, frondoso luar cuberto de moitas especies vexetais; por destacar algunha: buxos, acibros , loureiros e tantas outras, todas elas, hoxe protexidas. Aniñaban nelas toda crase de paxaros: xilgueiros, merlos, papos rubios, canarios etc, Lémbrome que debaixo dos buxos tiña os seus bancos pra sentarse a contemplar tanta fermosura paisaxística. Nun dos recunchos había unha mesa pequena onde poñía as pezas mercadas e con moita maestría, ollábao todo cos seus anteollos de prata.
As raiolas de sol que se colaban polo frondoso xardín facían resplandecer as moedas de ouro e os pendetes que soia mercar as mulleres das aldeas. Lémbrome que unha tía miña, tiña uns pendentes feitos de moedas de ouros que lle regalara un tío meu que estivera nas Americas. Cándido ofrecíalle mil pesetas por eles, pero a miña tía sempre dicía o mesmo, que se trataba dun regalo e non pensaba vendelos. Cada certo tempo intentábao de novo e así foron pasando os anos sen conseguir os preciados pendentes.

Cando mercaba algún reloxo, case sempre viña a ensinarllo o meu pai, coma o meu avó fora reloxeiro, Cándido sempre dicía que” onde houbo sempre queda “ e o meu pai constestaba que el de reloxos non entendía, que el tiña unha adega e era so,un bo coñecedor do viño.
Unha das veces Cándido trouxo ademais, un santiño pequeno que mercara en Valdeporrás; ofreceullo o meu pai para que lle protexera a adega, dicía que era San roque e o meu pai, que ía tódolos s anos a festa a Melide, dicía que non se lle parecía en nada. A venta non se fixo e o santiño foise co seu dono.
Pasadas unhas semanas chegaron pola aldea, outros mercaderes ben distintos: “os xamoneiros”, xente que viña a cabalo a merca-los xamóns. Como cada ano, feita a compra dos mesmos, tiñan parada obrigada na adega. Repoñían forzas con pan, chourizo, queixo e viño...pero a sorpresa foi cando vin colgando dos cabalos, entremedio dos xamóns, o santiño, que un distes homes lle cambiou a Cándido por dous xamóns. Xa vedes o que é a vida: o santo a protexe-los cabalos e os xamóns a protexe-lo bandullo de Cándido.

A súa muller María sempre dicía "iste home para pouco na casa", razón non lle faltaba pois a súa vida de mercader levábao de pobo en pobo, en busca daqueles tesouros que él tanto apreciaba.

Os anos foron pasando e Cándido, fíxose vello. Un día de inverno, lonxe do seu fogar e non preto do seu xardín, nunha das pousadas que facía servir para o seu repouso, ficou o carón da súa compañeira de viaxe: a carteira de coiro gastada polas andainas ó longo dunha vida.

6-06-2009

20/10/09

A Nugalla

 Cando eu era rapaz, preguntaba os meus pais que significaba ista pequena escultura de pedra, eles sempre dicían o mesmo, trátase da “nugalla” e de seguido engadían:"Fíxate ben, é unha persoa que ten unha man na boca e outra no cu, pois iso quere dicir que é unha preguiceira, non quere traballar, logo non pode comer e chámanlle “nugalla”.
Teño preguntado a mais dun crego e ninguén soubo darme resposta.
Penso que agora xa a teño, deuma un periodista e escritor: Josep mª Espinás.
Naquel entón era moi doado que nas igrexas e demáis construcións Medievais, os albaneis deixaran estas pequenas esculturas significando o desprezo polas persoas que lles pagaban míseros xornais. Como pódese imaxinar non tiñan outra maneira de protestar, había forte represión exercida polos poderes eclesiásticos.

Esta fotografía esta feita no exterior da igrexa de Alvidrón, na entrada, a Nugalla está a man esquerda, a altura do tellado.

11/10/09

Conserva de castañas


Primeiro: Preparamo-los potes de cristal, que sexan de peche hermético, eu adoito aproveita-los que mercamos con garavanzos ou outras legumes,. Teñen que estar moi limpos e esterilizados.Se non temos máquina de esterilización podemos facelo en auga fervendo, sempre con moita hixiene.
Asámo-las castañas, procurando que non estean queimadas .Se quedan pouco feitas tamén nos serven.
Sacámoslle-la cáscara e imos meténdoas nos potes que xa teremos limpos e esterilizados.

Segundo: preparamo-lo almibar:
1 litro de auga.
600 gramos de azucre branco.
1 cullerada grande de zume de limón.

Todo isto nun cazo ó lume ata que se disolva o azucre.Tempo aproximado uns 10 minutos.
Sen deixalo enfriar, verterémo-lo almíbar nos potes de cristal, onde xa se atopan as castañas. Débese deixar medio centímetro sen chegar a tapa e as castañas deben quedar totalmente cubertas polo almíbar.
Apretámo-la tapa e poñemo-los potes ó baño maría uns cinco minutos. A continnuación deixámolos enfriar. Gardalos en sitio fresco.

Unha vez abertos hai que consumilas.

O sabor é excelente e o tempo de conservación 12 meses.
A elaboración é moi sinxela e sirve para acompañar todo tipo de carnes en calquer mes do ano. Usar este produto é todo un luxo.
Que vos aproveite.

6/10/09

CALZOLAIO



Zapateiro remendón :Profesión que tende a desaparecer pero que a crise fai que volva rexurdir. Fai anos era un dos lugares máis frecuentados, atrévome a dicir mais que as tabernas, “quen non pasou por un zapateiro pra que lle arranxara algo”
Lémbrome dos cheiros característicos do coiro e dos tintes pois non deixaba a ninguén indiferente.
Foto foi feita en Italia.

5/10/09

Tempo de magosto



Como é costume a finais do mes de outono, primeiros de Samartiño, comeza a caída das castañas sacudidas polos ventos do noroeste e as choivas do inverno.
En tódalas aldeas de Galiza comezan as xuntanzas dos veciños pra face-los magostos en noites de serán, onde non faltan ademais das castañas, outros manxares como as rosquillas, as filloas ...Todo regado pola chegada do viño novo."Noite de troula e lembranza".
Pódese observar nesta fotografía que os ricos manxares non teñen fronteiras, neste caso trátase dun posto de venta nunha ciudade centro Europea, eso sí, non son castañas Galegas e o que as fai non é de Seoane.

2/10/09

A BOCA DA VERDADE



Esta cara redonda de marmól, chámase A BOCA DA VERDADE atópase na Igrexa de Santa maría de Cosmedín en Roma, din que se utilizaba na época medieval pra castigar as persoas que habían delinquido.Facíanlles meter a man na boca, se non dicía a verdade, a pedra cortáballe a man.
Estou a recordar aquel dito que moita xente tira a pedra e esconde a man, nesta lenda o contrario metes a man e a pedra coidase de cortala.

Din dos galegos...




Din dos Galegos que cando nos atopamos nunha escaleira non se sabe se subimos ou baixamos.Pois neste caso podo asegurarlles que baixa.NON TEÑAN NINGUNHA DÚBIDA.

Datos personales