Nada mais nin nada menos, comezou a servir nunha casa. Era moi doado naquel entón, adicarse ao mal chamado criado, hoxe con moito mais respeto chamámoslles empleados do fogar. Sexa como sexa, con eufemismos ou sen eles, tratábase dun neno, é evidente que unha persoa de doce anos, non ten que traballar, o seu traballo tiña que ser o colexio e progresar nos seus estudios, en definitiva, formarse para ser unha persoa ben preparada e capacitada para, coa súa sabedoría, enriquecer o seu pais.
Voltando ao tema, Aniceto púxese a traballar obedecendo aos seus pais aínda que con moita tristura pois con esa idade aínda sigue a necesitar dos seus pais.
Os pais falaron con Brais, o dono da casa dos faltruqueiros, na aldea de Ribadulla. Unha propiedade duns dous mil ferrados de terra e que precisaba duns vinte Pasominos. Chegaron ao acordo de que o rapaz traballara só pola comida, en definitiva o mais importante, xa se lle supoñía que no acordo tamén estaba incluída unha cama onde durmir e a vestimenta do rapaz.
Un martes daqueles diferentes aos do dito :”nin da túa familia te apartes”... Puxéronse ao camiño os pais e Pasomino, dende Furelos ata a casa dos Brais onde os esperaban para quedarse co rapaz. Alá pola media tarde, chegaron cansados, despois de moito andar.
Unha vez na casa dos Brais, a Pasomino tocóulle vivir o momento mais duro, despedirse do seu pai Benedicto e de Adelaida, que entre vágoas e sollozos díxolle adeus e quedaron de verse cada dezanove de mes, na feira, en Palas.
Pasaron os días, e o rapaz, grazas a súa humildade e bon facer, conseguiu o aprecio e o respeto da nova familia, pero sen esquecer o día dezanove para ver os seus pais, sobre todo a súa nai Adelaida, moi delicada de saúde, que lle recriminaba o seu home que puxera a Pasomino a servir, pois ela dicía que fame non ían pasar, aínda que fora con patacas íalles encher a barriga.
Chegou o día dezanove, as sete da mañá, Palomino atopábase na eira debaixo dun castiñeiro, refuxiándose do orballo, ía coas súas mellores vestimentas para o encontro cos seus pais. O seu amo Brais, viuno debaixo da árbore e recomendoulle que se refuxiara na palleira, pois o orballo, pouco a pouco ía mollando.
As oito da mañá, Brais púxose ao camiño, ó lombo da besta Parrocha, que aínda que xa tiña os seus anos, a galope non lle gañaba calquera. Cando chegou a Palas, buscou por tódala feira para atopar os pais de Pasomino. Deron unhas voltas e non os viron. Finalmente, Brais que, era un gran fumador decidiu ir o estanco a comprar tabaco e o chegar o estanco atopouse cos pais de Pasomino (Benedicto era outro gran fumador que o primeiro que pensaba era sempre en abastecerse de vicio) . A nai, cando viu o seu fillo, abrazouno e botouse a chorar, en canto o seu pai pagou o paquete de tabaco fundiuse no abrazo tamén.
Pasados os primeiros momentos e xa todos mais tranquilizados, deron unha volta pola feira e Brais decidiu convidalos a comer o polbo. Os pais, aproveitaron para falar con Pasomino, querían saber como estaba, el díxolles que moi contento porque o trataban como se fora un fillo, que lle mercaron roupa nova e que o señor Brais e mais a súa dona Sara eran moi boas persoas. Unha vez finalizado o xantar, chegou a despedida, asomaron bagoas outra vez.
Pasomino e mais o seu amo Brais, voltaron o mercado para mercar uns pantalóns e uns zocos a Pasomino. Rematada-las feiras regresan a casa e o chegar a aldea, a muller de Brais preguntoulle polo encontro cos seus pais. Pasomino, entre bágoas explicoulle que moi ben pero que non puxeron data para verse e como non había telefono non sabe como terá que facer para verse con eles. A señora Sara díxolle que non se preocupara, que o levarían a Furelos para ver os seus pais cando el quixera, as palabras bondadosas da muller e unha aperta agarimosa relaxáronno. A continuación, dirixiuse ao cuarto para ficarse na cama, pois viña moi canso, o día fora moi intenso emocionalmente. Comeza a escurecer, hai que repoñer forzas para o día seguinte e continuar coas labores do campo.
