Lémbrome desta historia que me contou a miña nai e que sucedeu nunha aldea de nome Poucavergoña.
O 28 de febreiro do ano 1913, naceu nunha familia moi probe, unha nena que nomearon Xoaniña. Como era filla de moza solteira (e estes embarazos estaban moi mal vistos polo entorno veciñal e familiar) non se lles ocorreu outra cousa que, alá pola media noite, abandonar a meniña recen nacida envolta nunha toalla diante a porta da casa dunha veciña. A muller que atopábase durmindo, escoitou chorar, e sen pensalo votouse da cama e correu ao rescate da neniña. A veciña, sospeitaba quen fora o que lle deixara aquel fermoso regalo e foi petarlle á porta. Iniciouse unha discusión polo sucedido e esta boa muller ameazou a familia con denuncialos feitos.
O día seguinte pola mañá, a veciña contoulle os feitos ao curmán da nai da nena, que vivía a dous kilómetros na aldea do lado. Este, a cabalo da besta, acercouse a casa da familia de Xoaniña para levarse con él a meniña; Así foi, non sen antes ter unha discusión moi forte coa súa curmán cando lle recriminou os feitos.
Xoaniña, arroupada cun cobertor a cabalo da besta chispiña, chegou ao seu novo fogar. Alí vivían os oito fillos e dona do seu salvador, que lle deron todo o que necesitou aquel ser que acaba de nacer. A dona (que pensou que isto era un milagre) xuntou os seus fillos que xa eran maiores, e díxolles: “a partir de hoxe sodes nove irmáns”.
Todo o amor e cariño foi pouco para aquela neniña, pasaron os días e foi medrando, a fermosura abondou nela como se de un ser especial se tratara.
Cando estivo a punto de cumprir os vinte anos, faleceu o seu pai e un ano despois a súa nai, -sí digo ben, os seus pais, os que a criaron e educaron como persoa, pois os pais biolóxicos fóronse para Cuba e nunca se lembraron dela-.
A moza Xoaniña, quedou na casa cos seus irmáns – efectivamente, os seus irmáns, pois ela era unha mais e as diferencias entre eles non existían-.
No ano 1946, o amor chamoulle a porta, recen cumpridos os trinta e tres anos. Antón era un rapaz moi xeitoso e traballador, así que Xoaniña decidiu casar con el. Fixéronlle unha casamento por todo lo alto, non faltou de nada e foron convidados familia e veciños. Relucente co seu vestido branco deulle o “sí quero” a Antón, o home que a faría feliz toda a vida. Tiveron unha filla a que entregaron todo o seu amor e loitoran por ela para darlle canto alcanzaban, educárona respectando os valores da solidariedade, amor e bondade. Xoaniña endexamais a abandonaría : Todo un exemplo.
Xoaniña, de horóscopo Celta PINO símbolo de potencia vital, sentido do humor, enamoradizos e apaixonados, equilibrados no traballo, non soportan o fracaso.
!Casualidade ou non!
Naceu o día 28 de febreiro do 1913, xoves.
Casouse o día 1 de Agosto do 1946, xoves.
Faleceu o día 4 de Novembro do 1993, xoves.
O 28 de febreiro do ano 1913, naceu nunha familia moi probe, unha nena que nomearon Xoaniña. Como era filla de moza solteira (e estes embarazos estaban moi mal vistos polo entorno veciñal e familiar) non se lles ocorreu outra cousa que, alá pola media noite, abandonar a meniña recen nacida envolta nunha toalla diante a porta da casa dunha veciña. A muller que atopábase durmindo, escoitou chorar, e sen pensalo votouse da cama e correu ao rescate da neniña. A veciña, sospeitaba quen fora o que lle deixara aquel fermoso regalo e foi petarlle á porta. Iniciouse unha discusión polo sucedido e esta boa muller ameazou a familia con denuncialos feitos.
O día seguinte pola mañá, a veciña contoulle os feitos ao curmán da nai da nena, que vivía a dous kilómetros na aldea do lado. Este, a cabalo da besta, acercouse a casa da familia de Xoaniña para levarse con él a meniña; Así foi, non sen antes ter unha discusión moi forte coa súa curmán cando lle recriminou os feitos.
Xoaniña, arroupada cun cobertor a cabalo da besta chispiña, chegou ao seu novo fogar. Alí vivían os oito fillos e dona do seu salvador, que lle deron todo o que necesitou aquel ser que acaba de nacer. A dona (que pensou que isto era un milagre) xuntou os seus fillos que xa eran maiores, e díxolles: “a partir de hoxe sodes nove irmáns”.
Todo o amor e cariño foi pouco para aquela neniña, pasaron os días e foi medrando, a fermosura abondou nela como se de un ser especial se tratara.
Cando estivo a punto de cumprir os vinte anos, faleceu o seu pai e un ano despois a súa nai, -sí digo ben, os seus pais, os que a criaron e educaron como persoa, pois os pais biolóxicos fóronse para Cuba e nunca se lembraron dela-.
A moza Xoaniña, quedou na casa cos seus irmáns – efectivamente, os seus irmáns, pois ela era unha mais e as diferencias entre eles non existían-.
No ano 1946, o amor chamoulle a porta, recen cumpridos os trinta e tres anos. Antón era un rapaz moi xeitoso e traballador, así que Xoaniña decidiu casar con el. Fixéronlle unha casamento por todo lo alto, non faltou de nada e foron convidados familia e veciños. Relucente co seu vestido branco deulle o “sí quero” a Antón, o home que a faría feliz toda a vida. Tiveron unha filla a que entregaron todo o seu amor e loitoran por ela para darlle canto alcanzaban, educárona respectando os valores da solidariedade, amor e bondade. Xoaniña endexamais a abandonaría : Todo un exemplo.
Xoaniña, de horóscopo Celta PINO símbolo de potencia vital, sentido do humor, enamoradizos e apaixonados, equilibrados no traballo, non soportan o fracaso.
!Casualidade ou non!
Naceu o día 28 de febreiro do 1913, xoves.
Casouse o día 1 de Agosto do 1946, xoves.
Faleceu o día 4 de Novembro do 1993, xoves.
No hay comentarios:
Publicar un comentario