Xubilación

Canto levamos escoitado istes días. Todo mundo está a falar: os políticos, os sindicatos, a prensa, os empresarios (como non, istes últimos non podían ser menos) Penso eu, non sería mellor que se adicaran a buscarlle relevo a quen os representa? Vaia exemplo de país: as súas empresas en quebra, os traballadores no paro e el agarrado o sillón de máximo representante da patronal Española.

Deste xeito nos vai, para mostra un botón. Fíxense nesta fotografía, cinco graos de temperatura no exterior, unha persoa con setenta e moitos anos, intentando gañarse o sustento que outros lle negan  cunha mísera pensión que non lle chega nin para pagar o aluguer da vivenda.

Qué vergonza para todos e especialmente para os que nos gobernan que teñamos que estar toda unha vida traballando e cando chega a xubilación non nos den suficiente para poder vivir e teñamos que facer como este home, situarnos na rúa máis céntrica dunha cidade, aplicando a máxima inventiva pra gañar uns cuantos euros máis, que nos permitan mal vivir.

Ruta: Ponte Merced - Chorexe - Santa Mariña

• Punto de saída: Alvidron“ LAR DOS AVOS”.

• Distancia a percorrer: (ida e volta) 11,400Km.

• Percorrido: Descorre todo por camiños asfaltados.

• Cobertura telefónica: non moi boa.

A ruta pódese facer andando ou en bicicleta.

• Tempo estimado: andando ida e volta (2 horas,40 minutos) en bicicleta ida e volta (1hora,10 minutos) contando alguna que outra parada para contemplar a natureza e o fluir do rio ulla, que cruzaremos dúas veces por distintas pontes. 

Partimos da aldea de Alvidrón  dirección Ponte Merced. A 400m atopamos a aldea de Feás e a 2km Ponte Merced. 

Cruzamo-la ponte do rio Ulla e a escasos metros atopamos un cruceiro. Un pouco mais adiante ven unha curva moi pechada e perigosa ,neste punto colleremos a esquerda, camiño de Chorexe, tal e como nos indica o cartei. 
A 4,200km atopamos a aldea,colleremos a esquerda e a 200m atoparemos o Pazo de Pardo Ouro (popular Xinecólogo  moi querido nestas terras, alá polo ano 1950). Continuaremos iste camiño ata chegar a Santa Mariña,antes atoparemos de novo outra ponte do rio Ulla, que cruzaremos. De seguido veñen catro casas e un pouco mais adiante un stop, dende iste punto xa se devisa a igrexa de Santa Mariña. No medio da aldea atópase unha praza (km 6,300 do noso percorrido). Nesta aldea podemos ver o pazo dos condes que lle deron nome á parroquia.Os seus restos repousan no cemiterio ó pe da igrexa.

De volta á praza colleremo-lo camino que fai baixada e nos levará á Ponte Merced (km 9,200) xusto  de frente topámonos coa capela, pois ben, debemos coller a dereita polo mesma estrada da ida, ata o punto de partida,(km 11,400)LAR DOS AVOS.

A outra cara da vida

Viven sós e dormen ó raso; Atenazados polo frío son despreciados pola sociedade. O seu corpo desprende cheiro a rancio, as dificultades e avatares da vida arrastróunos a iste furado. Esa vida na que nunca pensaron nin quixeron para eles.
Pel curtida de durmir moitos días e noites en caixeiros, estacións e outros cobixos, refuxiándose en algúns casos no alcohol ( compañeiro inseparábel) que os leva a imaxinación de lugares, de soños e fantasías para esquecer todo aquelo que fixeron mal, que xa non poden arranxar e tampouco voltar atrás.

Reveláronse contra todo e contra todos, so lles queda o compañeiro, o cartón de viño:  “Don Simón”,  ese que durme o seu carón, que lles axuda a esquecer o que foron, o que son, e o que seguirán sendo.

Mais patriota non se pode ser...

Como apréciase na foto mais patriota non se pode ser.

Cadaquén que saque as súas conclusións,  eu as miñas resérvoas para unha mellor ocasión.

MUSEO DO XAMON - MADRID

Fíxense no texto desta fotografía: "pan tumaca"; Cando menos curiosa, algún iluminado quixo facer algunha graza porque doutra maneira non se entendería.Para min non ten ningunha, trátase do respeto e aprecio que me merecen tódalas  linguas,como via de comunicación e entendemento entre as persoas. Neste caso estamos a falar do idioma "CATALÁN".O correcto sería con iste texto "pa amb tomàquet" polo demais nada que obxectar as tapas e racións de xamón son moi boas e abundantes.

XUBILARSE OS 67 ANOS

Canto lle temos que agradecer os nosos políticos, en especial ó Presidente do Goberno Sr. Zapatero, que pensou na xubilación dos traballadores. Quere que teña lugar aos 67 anos. A dicir verdade,,non sei como ímoslle pagar tanta xenerosidade, pois en vez de envellecer e morrer na nosa casa, o carón dos nosos fillos e netos, farémolo no traballo, preto do patrón e de ahí, xa nos levarán o tanatorio. Qué ben pensado está! así xa non seremos unha carga pra ninguén. Estou a pensar se non será cómplice cosnosos fillos na toma dunha medida tan ocurrente, e deste xeito terémolos na casa ata os 35 anos..

Qué pouca vergonza teñen aqueles que nos gobernan. Eles póñense os mellores salarios. Eles viaxan a nosa conta e moitos en coche brindado. Viven nos mellores barrios, nas mellores casas, con persoal de limpeza e demais privilexios. Abóndalles estar uns cantos meses gobernando pra ter dereito a xubilación. Convertiron a política nunha horta, onde eles, fan e desfan sen contar con ninguén. Sempre en beneficio propio e a colleita sempre pra os mesmos. Fixeron que sexa hereditario, pasa de pais a fillos, a dona e irmans, curmáns,... como se dunha parcela se tratara. Sitúan nos poderes públicos as persoas ou familia que lles sexa afín.

Sométennos a súa disciplina como se dun rabaño de ovellas se tratara (xa sabemos que as ovellas por onde pasa unha, pasan todas).

Tivemos que salvar a Banca cos nosos cartos. Eu pregunto: qué fai ela por nós? A resposta xa a sabemos, cobrarnos boas comisións, eso sí aos partidos politicos regálanlles os cartos pras campañas electorais.

Temos que revelarnos e dicir ata aquí chegou a hipocrisía e tanto abuso de poder; pois o pobo votaos pra que nos administren con transparencia e o fagan pra todos non so para eles e uns cuantos mais.

Porque non se combate con firmeza aos que se apropian do diñeiro público?

Porque non vixían o fraude fiscal das grandes empresas, en vez de perseguir o pequeno contribuínte?

Porque non moderan o gasto rebaixando o seu xornal: Ministros, Senadores, Diputados, Secretarios, Sub-Secretarios, Directores Xerais etc...etc... ? a lista sería interminábel.

Qué fan na rúa todas as persoas, que teñen ou tiveron cargos e cometeron irregularidades na súa xestión apropiándose de diñeiro público?. Si esto fixéra molo calquera de nós, tiñamos cadea pra tempo.

Arte Salvado

As autoridades Republicanas, crearon o "COMITÉ INTERNACIONAL PARA SALVAMENTO DE LOS TESOROS" sendo o seu Presidente o Sr Timoteo Perez Rubio.
En camións como iste foron trasladadas a Xenebra, obras de arte de grandes pintores, como as Meniñas de Velázquez, para que non foran destruidas na Guerra Civil española.
Grazas a solidariedade de diferentes museos de Europa e América estas obras estiveron a salvo e hoxe podemos contemplalas en varios museos entre eles, o Prado e o Reina Sofía.